Gary Hekman is al een aantal jaar doordrongen van de noodzaak tot een grotere fitheid. De levensgenieter – ‘een biertje en een sigaartje op z’n tijd moet kunnen’ – in hem komt af en toe bovendrijven. Maar verder is Hekman de laatste jaren topfit. Ook nu. Het baardje geeft z’n kop nog wat volume, het lijf is afgetraind. ’’Ik weeg nog 88 kilo, dat is niet lichter dan anders. Maar inderdaad is het vetpercentage kleiner en de spiermassa toegenomen’’, erkent hij.
Hekman zette met zijn teamgenoten van AB Vakwerk nog even de puntjes op de i tijdens een trainingskamp in Erfurt. De laatste acht dagen om te finetunen. ’’Nieuw team, alles en iedereen moet wennen aan elkaar. Aan de trainingen, aan het niveau, maar vooral ook aan elkaars slag. Maar dat gaat snel. De laatste dagen voelden heel goed.’’
Perspectief
Met Roy Boeve heeft hij een vertrouwde coach, met Rick Smit een vertrouwd gezicht aan zijn zijde. Maar de samenwerking met Jan van Loon, Christiaan Hoekstra, Sam Boon en de Italiaan Fabio Francolini is nieuw. Een ploeg die perspectief biedt, vindt Hekman. ’’Twee snelle mannen, dat is een voordeel. We kunnen schuiven, we kunnen ons opsplitsen en met groepen meerijden.’’
Hekman verwacht een competitie die nog spectaculairder wordt dan in de laatste jaren al het geval was. Reden? Nivellering aan de top. ’’Voorheen waren het twee blokken die de dienst uitmaakten, de mannen van Jillert Anema en Van Werven. Nu is er een extra blok van Okay Fashion & Jeans, met hardrijders als Frank Vreudgenhil, Ingmar Berga en Crispijn Ariëns. Die gaan ook volle bak voor de aanval kiezen. En dan gaat Bouw & Techniek ook nog meedoen. Ik verwacht echt minder massasprints en meer ontsnappingen. En die ontwikkeling is niet in ons nadeel.’’
Geen ellende
Zelfs staat hij er goed voor, verkondigt Hekman. ’’Geen ellende gehad in de voorbereiding, goed getraind. Dat geeft veel vertrouwen.’’ Hekman zat vaak op de fiets en reed veel koersen. ’’Vorig jaar koos ik daar al een beetje voor, nu heb ik dat doorgetrokken.’’ Leverde nog wel een leuke anekdote op. Want aanvankelijk was Hekman voor de wielrenners ‘die schaatser die ook zo nodig moest fietsen’. Dat veranderde snel. ’’Ik won vorig jaar al wat koersjes, en nu zeker ook. Dat lacherige is wel omgeslagen in respect.’’
Dat respect mist hij soms wel eens in het marathonpeloton. Hekman signaleerde dat al eerder, liet weten dat er door gebrek aan respect voor elkaar soms zelfs gevaarlijke situaties ontstonden. Zijn boodschap vond geen gehoor. ’’In het wielerpeloton heb je meerdere patrons, die ook echt iets voor elkaar kunnen krijgen. Daar wordt naar geluisterd. In de marathon werkt het zo niet. Sommigen denken dat ze een patron zijn, maar daar wordt nooit naar geluisterd. Dan heb je er nog niets aan. We rijden in het peloton met tachtig eigenwijze gasten. Je kunt best iets zeggen, maar de ene is nog eigenwijzer dan de ander. Daardoor mis je wel een beetje respect naar elkaar, mis je dat we iets van elkaar willen aannemen. Maar ja, dat is in onze sport altijd al zo geweest.’’
Respect
Dat respect ontbreekt ook in de koers. Ontzag is niet nodig, een beetje respect wel. Dat zijn twee heel verschillende dingen. ’’Vroeger stond ik zelf met open mond langs de kant te kijken naar mannen als Angenent, Hulzebosch, Smit en Michaud. Was na mijn eigen wedstrijd, gewoon omdat ik dat zo mooi vond.’’ Eenmaal zelf een jonge A-rijder hoefde Hekman geen geintjes te flikken. Dat werd meteen aangepakt. ,,Nu mis je dat vanuit de B-rijders. Er wordt niet meer tegen ons opgekeken. Zie je op de Weissensee. Iedereen denkt nog te kunnen winnen terwijl ze stervend achteraan rijden. Dat leidt soms tot rare situaties.’’
Die verwacht Hekman in Amsterdam niet. Wat hij wel verwacht is strijd. ,,Ik ben benieuwd. We hebben een plan. Maar we moeten afwachten hoe we dat op het ijs kunnen brengen. Na vijftig rondjes zal duidelijk zijn wie goed genoeg is, en wie nog niet.’’
