De Aart Koopmans Memorial is Carla Zielman goed gezind. Al twee keer eerder schreef ze die koers op haar naam, in 2010 en 2012. "En nu dan 2014. Maakt een mooi rijtje", concludeerde ze zelf.
Anders dan de twee voorgaande zeges, had de overwinning van dit jaar een hoog therapeutisch gehalte. Want Carla Zielman, in de zomer overgestapt van Cenned naar Palet Schilderwerken, werd dit jaar een twijfelaar. In het begin van het seizoen ging het nog goed, maar daarna werd het snel minder. "Ik werd ziek, een griepje, meer niet. Maar daarna lukte het helemaal niet meer. Het hele seizoen was het net niet. Vierde, vijfde, achtste; het lukte gewoon niet."
Zielman was naar haar nieuwe ploeg gehaald als sprinter, als afmaker, de vrouw die de zeges moest binnenbrengen op een terrein waar het team nog wat kwaliteit ontbeerde. "Dan wil je het graag laten zien, wil je de ploeg die overwinning geven. Maar dat gebeurde dus niet."
De Rottumse reageerde zoals dat zo vaak gebeurt bij sporters voor wie winnen even niet meer vanzelfsprekend is: ze ging twijfelen. "Ik heb alles geprobeerd, alles omgegooid wat ik deed. De trainingen, de schema’s; alles. Het ging er wel iets beter van. Zo vanaf december had ik het gevoel dat ik een opgaande lijn te pakken had. Maar een zege pakte ik nog steeds niet."
Ook niet in Tilburg, waar ze in de finale van de cupwedstrijd goede vooruitzichten had. "Ik baalde daar zo enorm van die sprint. Ik had echt het gevoel dat ik het gewoon niet meer kon. Heel frustrerend. Het was wel fijn te merken dat het team ondanks alles vertrouwen in me hield, dat de ploegleiding me steunde."
Dat vertrouwen betaalde Zielman dus terug op de Oostenrijkse Weissensee, waar de vrouwen een bijzonder aardige koers maakten van de AKM. Vanaf het begin werd er aangevallen, en toonden met name rijdsters als Mariska Huisman, Elma de Vries, Lisa van der Geest, Foske Tamar van der Wal en Yvonne Spigt zich heel sterk. Dat er uiteindelijk een select gezelschap van sterke vrouwen overbleef, was niet verwonderlijk.
Zielman zat daar ook bij, maar de Rottumse spande zich zeker niet bovenmatig in. Dat was ook de afspraak, want haar ploeg hanteerde een heldere strategie: ploeggenotes dienden de koers hard te maken, Zielman moest zich sparen. "Dat was het plan, ja", erkende Zielman. "Ik heb ook niet heel veel gedaan, mezelf vooral gespaard. Af en toe ging ik mee als er aangevallen werd, maar ik heb niets op eigen houtje gedaan."
Zo kon het gebeuren dat ploeggenotes als De Vries en Iris van der Stelt meer dood dan levend over de streep kwamen. Alles voor Zielman. "Ik was wel degene die het af moest maken, ja."
De energiebesparende modus van Zielman gaf in de finale de doorslag. Foske Tamar van der Wal ging daarin onderuit en viel letterlijk weg. Daarbij nam ze overigens nog bijna Zielman mee. "Ze ging vlak voor me onderuit, ik schrok me rot. Ik moest haar echt een beetje opzij duwen om erlangs te kunnen. Maar gelukkig bleef ik zelf op de been." Daarna had ze voldoende over om Huisman als laatste overgebleven concurrente voor te blijven.
Voor Huisman een tegenvaller, al sprak ze dat niet rechtstreeks uit. "Misschien heb ik in de wedstrijd zelf wel iets te veel gedaan, waardoor ik in de finale wat te kort kwam ten opzichte van Zielman", vertelde Huisman, die voor de koers nog het middelpunt van de aandacht was bij de minuut stilte voor haar onlangs overleden broer Sjoerd. Daarover was de Andijkse kort. "Het was moeilijk, ja. Maar dat is het steeds."