Van Kerkhof rondde begin deze zomer haar studie bewegingstechnologie aan de Haagse Hogeschool af. Het betekende een zomer zonder studieboeken en dat beviel de jongste Van Kerkhof wel. “Dat was even superchill, na de druk van het afstuderen.”
Toch is ze nu begonnen aan een vervolg: de premaster bewegingswetenschappen. Van Kerkhof schat haar kansen op de arbeidsmarkt hoger in als ze doorstudeert en dan kan je beter maar gelijk beginnen, zo redeneert ze. “Als ik een jaar wacht, dan ben je eruit en is de motivatie weg.”
“Studeren is goed voor me. Het brengt afleiding, waardoor je niet 24 uur per dag met schaatsen bezig bent. En het geeft mij een actievere houding tussen de trainingen. Ik hang niet alleen maar op de bank”, stelt Van Kerkhof. “Het ene vak is leuker dan het andere, maar het is lekker dat je hersenen ook actief blijven.”
In Amsterdam is Van Kerkhof eigenlijk nooit te vinden. De Vrije Universiteit is zo goed als onbekend terrein. De shorttrackster is weliswaar student, maar colleges lopen doet ze niet. Studeren kan overal, vindt ze. Het is de enige manier om topsport met een studie te combineren. “Ik doe alles via zelfstudie. In de weken dat we hard trainen, kan ik soms maar een half uurtje vinden om te leren”, legt Van Kerkhof uit.
De tentamens moet ze op de daarvoor vastgestelde momenten maken en dat bijt wel eens. Op de tournee door Azië zijn de studieboeken mee, want vlak daarna staat haar een toets spierfysiologie te wachten. Twee dagen na thuiskomst zit ze donderdagavond in de schoolbanken. “Dat is het ergste moment qua jetlag. Maar het is maar zo. Ik heb zoveel mogelijk voorbereid voor we vertrokken.”
Net als bij het schaatsen zoekt Van Kerkhof alles tot detail uit. Iets los laten kan de 25-jarige Zoetermeerse niet snel, al moet je daar op het ijs wel eens mee uitkijken. Soms gaat het schaatsen ineens makkelijker als je even de focus laat gaan.
“Als ik niet lekker schaats, dan meet ik alles na. De kromming, de ronding. Ik ga analyseren waardoor het komt. Met studeren is dat net zo. Ik moet alles snappen. Als ik iets niet begrijp lees ik het nog een keer na, of ga ik op zoek naar uitleg in een filmpje op youtube.”
Haar kennis toepassen in het schaatsen vindt Van Kerkhof lastig. Het vak dat ze nu volgt gaat tot op moleculair niveau in op de processen in de spieren. “Aan dat soort dingen denk ik niet als ik aan het schaatsen ben.” Maar soms is de studiestof herkenbaar. “Dat je vocht vast houdt als je koolhydraten eet”, weet Van Kerkhof. Of geeft het een klein beetje extra motivatie. “Ik heb gelezen dat je ijzer nodig hebt om zuurstof te vervoeren in je bloed. Toen dacht ik wel: ik moet die ijzertabletten echt gaan slikken.”
Van Kerkhof maakt al sinds 2011 onderdeel uit van de Nederlandse ploeg. Vier jaar lang reisde ze alle grote toernooien af met haar zus Sanne. Samen kenden ze grote successen op de aflossing met vier Europese titels op rij en een tweede plaats bij het WK. Dat samenzijn beperkte zich niet alleen tot de aflossing, ze delen een appartementje in Heerenveen en ook in hotels deelden ze standaard een kamer.
Sinds het stoppen van Sanne na de Olympische Spelen van Sotsji is dat verandert. “Als het even niet lekker gaat, dan heeft een teamgenoot dat niet door. Maar Sanne zag het gelijk en kon dan ook het juiste zeggen”, vertelt Van Kerkhof over de bijzondere band met haar zus. “Als ik opgefokt was na een mislukte race, dan zei ze dingen tegen mij waardoor ik alleen maar bozer werd. Maar het hielp wel.”
Met twee topsportende zussen in huis, was er ook wel eens spanning. “Je doet allebei dezelfde zware trainingen, bent op dezelfde momenten moe en ook op dezelfde momenten sneller aangebrand”, lacht Van Kerkhof. Wat niet veranderd is: Sanne staat altijd voor haar klaar. “Toen ik tegen een auto aan was gereden en mijn sleutelbeen brak, was zij de eerste die ik belde. Ze nam gelijk vrij van haar werk en bracht mij naar het ziekenhuis. Ze heeft goed voor mij gezorgd.”
Ze wonen nog steeds in hetzelfde huis in Heerenveen, al zal daar verandering in komen als Sanne in januari verhuist naar Alkmaar. “Eerst kwamen we na wedstrijden samen terug in een koud huis, nu kom ik alleen terug in een warm huis en straks kom ik alleen terug in een koud huis”, stelt Van Kerkhof nuchter vast.
Haar kapotte sleutelbeen hield haar eind van de zomer lang van het ijs, waardoor ze zich niet optimaal kon voorbereiden voor de eerste wereldbekers van het seizoen. “Ik kon niet lekker trainen. Moest ervoor zorgen dat ik niet zou vallen en ik kon mijn hand niet op het ijs leggen. Dan schaats je toch altijd ingehouden.” Het stond een goed resultaat niet in de weg. Van Kerkhof drong bij de eerste wedstrijd in Montreal voor het eerst in haar loopbaan door tot de finale. Ze hoopt die lijn door te kunnen zetten in Azië. “Ik heb eindelijk weer hard kunnen trainen. Het loopt lekker nu.”