En dan maken ze de nieuwe regels niet in maart bekend, zo aan het einde van het seizoen. Nee, daar wachten ze mee, totdat iedereen al druk bezig is met zijn nieuwe programma’s. Soms verschijnen er nog een aantal wijzigingen halverwege de zomer. Afijn, als choreograaf en coach kun je je weer gaan verdiepen in een flink aantal pagina’s, waarvoor je de papierlade van de printer minstens een aantal keer moet bijvullen.
Heb je zelf de nieuwe regels onder de knie, dan kun je je rijders bijles gaan geven. Want ook voor hen is het nog niet zo eenvoudig. Je zou zeggen: doe gewoon wat je coach je opdraagt. Maar zo simpel is het niet. Het blijft namelijk kunstrijden, waar fouten maken – ook in de wedstrijd – helaas eerder regel dan uitzondering is. En dan? Dan kun je je kür uitrijden zoals je is opgedragen, met als gevolg dat je bijvoorbeeld een combinatie minder doet dan je had mogen doen. En dat kost punten. Zonde.
Slimme rijders weten hoe de regels in elkaar steken en kunnen ter plekke improviseren. Niet op choreografische wijze, maar meer een soort goocheltruc met elementen. Een andere mogelijkheid is om alle mogelijke scenario’s te bedenken en deze voor te bereiden. Als dit, dan dat. Als zus, dan zo. Maar je zult altijd zien dat er iets gebeurt, dat je van tevoren niet had kunnen bedenken. Kijk maar naar de selectiecriteria voor wedstrijden die ieder jaar worden opgesteld. Op de één of andere manier lukt het altijd om juist díe situatie te creëren, die niet door de criteria wordt gedekt. Of waar niemand het mee eens kan zijn, sporttechnisch gezien.
Natuurlijk is het niet zo dat coaches staan te trappelen om goochelende rijders, maar het is wel een groot voordeel als ze weten hoe ze zelf een optimale score kunnen realiseren. Rekensommen onder enorme tijdsdruk, met een glimlach op je gezicht. Een onderschatte kwaliteit. Wie durft er nog te beweren dat school en topsport niet samengaan?