"Iedereen snapt dat schaatsers hun dromen hebben in het schaatsen, maar als je het hebt over het leven erna, is een pop-up restaurant er een van", aldus Gerritsen.
Stelt u zich voor: een charmant busje dat van binnen is omgebouwd tot keuken waarmee Gerritsen kan toeren door het land. De ene keer serveert ze koffie met eigen baksels, de andere keer dient de blondine een stamppot boerenkool op. Het lijkt haar wel wat. Mogelijkheden te over.
Met een profcarrière die inmiddels al meer dan tien jaar beslaat zag Gerritsen aardig wat van de wereld. Zij weet: in Collalbo eten ze apfelstrudel, in Calgary worden cinnamon rolls geserveerd. Dergelijke kennis leent zich uitstekend voor speciale themadagen. "En een andere keer gaan we lekker taarten bakken met z'n allen", zegt Gerritsen.
Haar idee verenigt twee karaktereigenschappen. Gerritsen is altijd wel in voor gezelligheid, bovendien houdt ze ervan voor mensen te zorgen. "Dat kan dan in de vorm van koken", zegt de schaatsster van Team Activia, die thuis in Diemen een stuk of twintig kookboeken heeft liggen. Daarnaast zoekt ze regelmatig naar recepten op internet.
Gerritsen noemt zichzelf een doener. Vroeger was ze een dromer en absoluut geen boekenwurm als het ging om schoolboeken, al houdt ze wel van lezen. Als iemand haar vraagt wat ze later wil gaan doen, kan ze daar niet zomaar antwoord op geven, op haar busje na dan en haar andere droom: "Het lijkt me ook gaaf om eens een documentaire te maken over een andere sporter", zegt Gerritsen.
Het plan van het busje geeft haar een gevoel van vrijheid. Er zijn genoeg mooie plekken in Nederland, weet ze. En als het land te klein lijkt, gaat ze de grens wel over. Stoppen doet ze waar het leuk lijkt, of om mensen samen te brengen. Gerritsen: "Ken je jouw buurt niet? Ik kom langs! Dan maken we met z'n allen een stamppot."
Kortom: aan haar enthousiasme ligt het niet, al staat het idee nog in de kinderschoenen. "Een business strategie heb ik bijvoorbeeld niet", zegt Gerritsen. Maar voorlopig is ze dan ook nog ‘gewoon’ schaatsster. Dat geldt voor het grootste deel van haar leven.
Ze begon als meisje met schaatsen op natuurijs. Door haar moeder, een kortebaanschaatsster die meedeed aan NK's en het WK veteranen, was de gang naar de ijsbaan snel gemaakt. Net als haar broertje en zus combineerde Gerritsen de sport een aantal jaar met turnen en blokfluitlessen, – ze moest noten kunnen lezen, vonden haar ouders. Het leverde drukke sportweekeinden op, vanaf haar twaalfde bleef het schaatsen over.
Haar fietsritjes deed ze vroeger vaak met haar broertje of vader. Gerritsen is een familiemens. Ze eet nog regelmatig bij haar ouders en ze woont naast haar zus. Dat is wel zo handig op sommige zondagavonden, als ze thuiskomt van een trainingskamp of wedstrijd en niks in de koelkast heeft staan. "Dan shop ik even bij de buren", zegt Gerritsen.
De dinsdagavond staat vast in het teken van familie, mits Gerritsen in het westen van Nederland is. Al jaren eet ze samen met haar vader en zijn schaatsgroepje in de Skeeve Skaes, het café naast de Jaap Edenbaan in Amsterdam. "Dan heeft hij net geschaatst, geven mijn moeder en broertje training en ga ik gezellig langs", aldus Gerritsen.
Sinds haar zeventiende is ze het gewend haar familieleden minder regelmatig te zien, toen kwam ze ‘per ongeluk’ in Jong Oranje. Er was plek nadat Margot Boer en Sanne van der Star bedankten voor de eer, Gerritsen pakte die kans met beide handen aan en bestormde schijnbaar moeiteloos de wereldtop.
De bijna immer vrolijke vrouw met de overwegend gulle lach vergelijkt topvorm met de stralende zon. In het boek De Schaatser van Nando Boers wordt Gerritsen gevraagd naar een beschrijving van topvorm: "Af en toe heb je van die dagen dat je wakker wordt, de gordijnen openschuift, en het is lekker weer. Vanaf dat moment gaat het de hele dag zoals jij wilt."
Haar grootste prestatie is het zilver op de Winterspelen van Vancouver, vier jaar geleden. Al lijkt het inmiddels misschien wel langer geleden. Dat is wat deceptie doet. Gerritsen kreeg de afgelopen jaren genoeg te verduren. Ze veranderde meerdere malen van coach, kreeg de ziekte van Pfeiffer en wist zich uiteindelijk niet te plaatsen voor de Spelen van Sotsji, waardoor ze haar medaille niet kon verdedigen.
Maar het gaat beter met Gerritsen, zegt ze. Afgelopen weekeinde na de wereldbekerwedstrijd in Inzell meldde de rijdster juist weer plezier en vertrouwen te hebben in het schaatsen.
Haar plannen voor het busje en de documentaire moeten dus nog even wachten. En wel hierom: "Als het schaatsen goed gaat, heb je macht, dan voel je dat je slagen raak zijn. Bochten kun je aanvallen en uitversnellen. Op die momenten is schaatsen het mooiste gevoel wat er is", aldus Gerritsen.