NK inlineskaten baan in Rijssen: weer een zinderende apotheose?

De winnaar van toen kan het helaas niet meer navertellen. Huisman is in 2013 op 27-jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand, veel te vroeg en op een moment dat al zijn sportieve dromen nog lang niet zijn vervuld. “De flyer van het ijs’, zo typeert oud-directeur van de KNSB Arie Koops hem op de herdenkingsdienst. ‘Hij schaatste niet, hij danste over het ijs. Een echte artiest’.

Een optimist ook, die kansen met beide handen aangrijpt. Zoals hij die 5e juni 2010 doet, een warme zaterdagmiddag waarop heel Rijssen uitloopt voor de nationale titelstrijd van ’s lands beste skeeleraars. De marathon over 24 ronden van 1600 meter wordt een meeslepend gevecht dat een onwaarschijnlijke ontknoping krijgt.

De koersfeiten: nadat Bob de Vries, de onvermoeibare, oersterke Fries eerder in de race twee keer op avontuur is gegaan met enkele anderen, doet hij vlak voor het ingaan van de slotronde nog een poging. Misschien wel denkend aan de zege van zijn zus Elma, eerder op de dag behaald, raakt hij alleen op kop. Op de website van RTV Oost is nog altijd een verslag te zien van de wedstrijd. ‘Hij heeft met zijn krachten gesmeten en moet nog zo’n hele ronde alleen rijden, maar hij is er bijna’, luidt het commentaar van de verslaggever bij de beelden in de slotfase.

Alleen, bijna – weet iedereen - is niet helemaal. In het zicht van de bevrijdende finishlijn voelt Bob hoe de energie wegvloeit. De laatste klappen op het asfalt zijn als die van een vogel met geknakte vleugels: krachteloos en machteloos. Toch waagt hij het nog een keer om te kijken of de inspanningen worden beloond. De benen freewheelen, de snelheid neemt af…, en rechts van hem flitst iets oranjes voorbij, met uitgestreken vlerk en bijna in een spagaat. De flyer uit Andijk heeft De Vries een loer gedraaid.

“Het kan, het kan, het gaat lukken.” Dat zijn de woorden van Huisman wanneer hij en zijn ploegmaat Karlo Timmerman (3e) De Vries nog in de verte hebben zien rijden. “Ik denk: gewoon positief blijven, dan kunnen we hem pakken. We moeten van ver aangaan, dan kan het.” Laat De Vries dat nu ook hebben gedacht. “Op het laatste stuk denk je: alles geven. Het kan, het kan. Om dan op de finish gepakt te worden, dat is echt zuur natuurlijk.”

Wel topsport van de bovenste plank, voorzien van nauwelijks te evenaren emoties. Mark van den Dijk kan zich het nog goed herinneren. Hij maakt in 2010 deel uit van het organisatiecomité en is aanstaande vrijdag en zaterdag opnieuw bij de (deze keer) NK Baan betrokken, intussen als voorzitter van de actieve Schaats- en Skeelervereniging Rijssen. “Er is toen een mooi NK neergezet. Dat geeft ons vertrouwen dat we daar nu opnieuw in slagen. De ervaring is er. Het is wel een ander evenement.”

“Een marathon organiseren vergt een heel traject van vergunningen aanvragen, wegafsluitingen voorbereiden en omwonenden en bedrijven informeren”, gaat Van der Dijk verder. “De situatie is nu anders. Ik zeg altijd gekscherend: de accommodatie ligt er, wij doen de poort ’s morgens open en laat de wedstrijden maar beginnen. Alleen, dit is een tweedaags evenement waarbij we ook een mooie invulling willen geven aan dat begrip. Hoe? Door de misschien wel 250 deelnemers te helpen op het gebied van overnachtingsplekken, of gezonde maaltijdenverstrekking op beide dagen. Je wilt er ook voor het publiek een belevenis van maken. Daar zullen we ons uiterste best voor doen.”

En als de local hero Ruben Ligtenberg (Van den Dijk: ‘best een kanshebber op een medaille’) dan ook z’n beste beentje voorzet, komt het in juli dik in orde. Om met de woorden van Bob en Sjoerd te spreken: ‘’Het kan.”