Na de misère van vorig jaar, een onterechte diskwalificatie die niet recht werd gezet door de jury, was het Nederlands team dit jaar gebrand op revanche. Jet Fransen, Nikki Noordergraaf en Lianne van Loon vormden het seniorentrio dat zich kon mengen in de strijd om de medailles. “We reden een goede relay”, blikt Van Loon terug. “Ik ging als derde de laatste ronde in. Toen kreeg ik een flinke beuk van de Belgische. Ik verloor mijn snelheid en twee vrouwen kwamen binnendoor. Vervolgens pakte ik de draad snel weer op. Met vijf rijdsters stormden we bijna tegelijk op de streep af. Het was een heel spannende en bizarre finish. Ik had amper ruimte, maar probeerde nog een spagaat te maken.”
Fransen, Noordergraaf en Van Loon stonden na afloop vol spanning af te wachten of ze een medaille gepakt hadden, maar ze strandden op slechts drie honderdsten van het brons. Het verschil met goud was ook miniem: elf honderdsten. “Ik had graag een medaille gepakt met Jet en Nikki, die heel goed waren. Helaas heb ik het niet kunnen afmaken. Het was spectaculair, maar mede door die beuk niet genoeg.”
De mannenploeg behaalde op knappe wijze de finale, omdat Christian Haasjes in de slotronde van de heats de sterke Belgische inlineskater Jason Suttels aftroefde. In de eindstrijd had hij met Teun de Wit en zijn broer Ronald moeite om het tempo van de andere rijders te volgen. Het drietal moest genoegen nemen met de vijfde plaats.
Kailey van der Veen, Noa Petitjean en Janna Wietske van der Ende zorgden wel voor succes op de relay. In de categorie Youth vrouwen, de jongste leeftijdscategorie op het EK, gingen ze als nummer vier de laatste ronde in. Met een mooie inhaalactie werd toch beslag gelegd op een bronzen medaille.
Het was de derde plak van het EK. Dinsdagochtend werd afgetrapt met zilver voor Lianne van Loon op de 1000 meter. Kai-Arne Ottenhoff greep aan het begin van de avond zilver op de puntenkoers. "Ik had met Valentina en Ruurd (de coaches, red.) afgesproken dat ik zou proberen vanaf het begin al punten te pakken. Dat lukte niet, omdat het tempo hoog lag. Bovendien was het erg chaotisch met verschillende kamikaze-acties. Ik wachtte rustig achterin en schoof naar voren op het moment dat het peloton een lang lint werd."
Steeds bemoeide Ottenhoff zich met het gevecht om de punten. "Zes of zeven rondes voor het einde veroverde ik de koppositie, die ik pas in de een-na-laatste ronde afstond aan de Fransman. Op de streep hadden we hetzelfde aantal punten, maar omdat hij eerder finishte, kreeg hij het goud. Dat was ergens wel zuur. Toch overheerste de blijdschap. Van tevoren had ik getekend voor een medaille, zeker na mijn twee valpartijen tijdens de afvalkoers van gisteren en mijn vierde plaats op de 1000 meter vanochtend."
"Het is heel bijzonder om individueel een medaille te pakken op het EK. Deze heb ik ook zeker te danken aan Joël (Haasjes, red.). Hij kaapte niet alleen punten weg voor de concurrentie, maar hielp ook door vlak achter me te zitten, waardoor ik mijn plekje niet hoefde te verdedigen bij het uitkomen van de bocht. Ik had me geen betere teamgenoot kunnen wensen."
De Nederlandse senioren kwamen niet in de buurt van eremetaal op de afvalkoers. Noordergraaf probeerde de race te ontregelen door zich aan het begin à la Jorrit Bergsma achterin het peloton te verstoppen om vervolgens te demarreren en de andere ploegen uit de tent te lokken. Dat lukte ten dele, want de Nederlandse werd vrij snel bijgehaald. Aan Jet Fransen en Lianne van Loon was het daarna de taak op te boksen tegen het Franse, Duitse en Italiaanse geweld. Het duo van DOUBLEff stak veel energie in het positioneren, maar kon niet voorkomen dat ze strandden op de achtste (Van Loon) en tiende (Fransen) plaats.
Ook de Nederlandse mannen konden geen potten breken. Ruben Ligtenberg, Christian en Ronald Haasjes bungelden bijna de gehele race achteraan in het peloton en ontsnapten lange tijd knap aan de eliminatie. Toen er tien rijders waren afgevallen, kon het trio van TeamNL de dans niet meer ontspringen. Ronald Haasjes behaalde de beste notering met een dertiende plaats.