Natuurlijk is voetbal de sport bij uitstek waar je kunt aanwijzen dat sport emoties losmaakt, niet alleen op het veld, maar vooral ook daarbuiten. Niet voor niets filmen cameramannen graag de tribunes; feestvierend omdat een wedstrijd gewonnen is, in tranen vanwege verlies of nagelbijtend voor een strafschop.
Een strafschop staat garant voor enorme spanning, met name als het om een hele serie gaat met als inzet de volgende ronde op een EK of WK. Zelfs als Van der Sar in het doel staat, beter gezegd: stond. Maar hoeveel spanning zou hij hebben gehad op die momenten onder de lat? Volgens mij kun je beter zelf daar staan dan als toeschouwer schietgebedjes doen.
Tenminste, dat is wat ik me van mijn eigen carrière kan herinneren. Natuurlijk was de spanning enorm bij wedstrijden waarvan je weet dat je geen enkele fout mag maken. En toch, op het moment dat je eenmaal bezig bent, doe je gewoon je ding. En als het goed is, kun je onderweg ook nog een beetje genieten. Heel anders is dat aan de zijlijn.
Ik kan me herinneren dat ik, toen ik een jaar of zeven was, tijdens de hele kür van een clubgenote op het EK thuis achter de bank heb gezeten. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Af en toe stak ik mijn neus boven de bank uit om te kijken. Later heb ik alles op video terug gezien.
Na de spanning volgt de ontlading. Die kan twee kanten op: vreugde of verdriet. Met verdriet identificeren we ons niet graag, getuige ook het veelgebruikte voorbeeld: “wij hebben gewonnen, zij hebben verloren.” De verloren momenten vergeten we dan ook het liefst erg snel, terwijl we de mooie momenten koesteren. Niet voor niets stond het Ajax van 1995 – winnaar van de Champions League – opgesteld voor het afscheid van Van der Sar.
Toch waren al die mensen niet naar het stadion getogen om Van der Sar nog een keer te zien winnen. Ze waren er voor een mooie sportavond, maar vooral voor het afscheid van een groot sportman. Voor een man die ze jarenlang, keer op keer, aan het nagelbijten zette als er weer een bal richting Nederlands doel zeilde. Sport is emotie, maar voor kippenvel is denk ik nog iets meer nodig. Een glimp opvangen van de mensen die de sport tot leven brengen. En dat gebeurde vorige week.
Karen Venhuizen is voormalig Nederlands kunstschaatster