Dat was een prachtige beloning voor een marathonschaatser die altijd zijn eigen koers vaart. Misschien moet je Jouke Hoogeveen in dat opzicht wel een idealist noemen. Hij zoekt altijd de aanval. Dat is niet altijd even verstandig, maar wel altijd spectaculair. Hoogeveen krijgt het publiek steevast op de banken, en dat is een absolute meerwaarde voor elke wedstrijd.
Toch heeft ook een idealist af en toe bevestiging nodig, en wat dat betreft was de winst in Dronten – zijn eerste zege op kunstijs – uiterst welkom. ''Dat ik de aanval kies, is een bewuste keuze. Niet alleen van mij, ook van het team. Toen Bram Sikma drie jaar geleden onze trainer werd, heeft hij meteen gezegd dat we altijd rijden voor de winst.’’
''En als we volop hebben aangevallen maar uiteindelijk het podium weer net hebben gemist, vraag je je wel eens af of dat de goede tactiek is. Maar we werken wel mee aan attractieve wedstrijden, wagen onze kans op succes. En er zijn veel ploegen die dat niet doen, die op voorhand al tevreden zijn met minder. Die achter een sprinter blijven en weten dat als ze kunnen volhouden, dat misschien wel een derde, vierde of vijfde plaats oplevert. Dat is niet onze filosofie, niet mijn filosofie. Die is anders. Beter heel vaak niks en één keer alles, dan elke keer een beetje.’’
Hoogeveen dichtte trouwens ook emotionele waarde toe aan de tweede overwinning uit zijn loopbaan, nadat hij drie jaar terug won op Zweeds natuurijs. ''Dit is ook de baan waar Willem Poelstra heeft gewonnen. Ik heb hem zelf nooit gekend, maar het was de beste vriend van Bram Sikma, en die heeft het best vaak over hem. Dan is het toch een mooie symboliek dat juist onze ploeg hier nu wint?’’
De wedstrijd in Dronten, de eerste sinds jaren op de baan die zelfs enkele jaren gesloten is geweest, was het aanzien waard. Zonder de ketenen van het klassement en het juk van de tussensprints kon iedereen vrijuit rijden, en dat werd gedaan ook.
Uitgerekend Koen Verweij gooide de knuppel in het hoenderhok. De langebaanrijder leverde een bewonderenswaardig staaltje marathonschaatsen af. De Noord-Hollander nam in zijn eentje een rondje voorsprong, en dwong daarmee nog meer respect af dan hij in de voorbije twee wedstrijden al had verdiend.
Op het moment dat Verweij – uiteindelijk goed voor zijn tweede vierde plaats op rij – weer aansloot, was er echter ook alweer een volgende groep weggereden uit het peloton. Daarin onder andere Hoogeveen, Bob de Vries, Karlo Timmerman, Christijn Groeneveld, Martijn Kromkamp en Bert van Buren. ''Eerst zakten de mannen van BAM af, daarna die van SOS Kinderdorpen, en vervolgens ook nog mijn ploeg. Zo pakten we ook die ronde’’, aldus Hoogeveen.
In de finale verliep het curieus, maar voor Hoogeveen meteen ook heel gunstig. ''Met nog vier ronden te gaan, ging in de bocht iedereen ineens rechtop. Ergens wist ik dat het te vroeg was om te gaan, maar ook dat dit wel mijn kans was. Ik dook vol de bocht in en heb daarna volle bak vier ronden doorgereden.’’ De reactie achter hem kwam wel, maar was onvoldoende. ''Winnen is mooi, alleen aankomen is het allermooiste. En dat op kunstijs. Ik ben echt blij.’’