Na twee mindere zomers door het compartimentsyndroom en de ziekte van Pfeiffer kon Fleur Veen dit seizoen weer fris aan het inlineseizoen beginnen. Toch besloot de 26-jarige skeeleraarster vorige week plotseling te stoppen met inlineskaten. Ze heeft een andere passie in haar leven gevonden en wil zich storten op haar PhD, oftewel haar doctoraat.
Daags na het Daikin NK Baan maakte Fleur Veen bekend dat ze per direct stopt met inlineskaten op het hoogste niveau. Hoewel haar directe omgeving al wist dat dit haar laatste seizoen op wieltjes zou zijn, kwam het moment voor iedereen onverwacht. “Zo had ik het inderdaad niet voorbereid”, blikt de hoofdrolspeelster zelf terug. “Maar ik voel me opgelucht nu ik deze beslissing heb genomen.”
Sinds 2019 is Veen een vaste waarde in het Nederlands team. Door de jaren heen won ze op de verschillende NK’s inlineskaten zeven gouden, zeven zilveren en acht bronzen plakken. Ook tijdens de laatste editie van het Daikin NK Baan verzamelde ze medailles in alle kleuren. Er was goud op de aflossing met Lianne van Loon en Jet Fransen, zilver op de puntenkoers en brons op de 1000 meter. Het was niet alleen een toernooi waarop haar ploeg DOUBLEff floreerde, maar ook het moment waarop Veen de knoop definitief doorhakte.
Toen Veen anderhalf jaar geleden de diagnose Pfeiffer kreeg, ontstond er meer ruimte voor haar studie Toegepaste Natuurkunde. In de afgelopen maanden rondde ze haar scriptie af, was ze druk met haar onderzoeksproject bij ASML over computerchips en kreeg ze het aanbod om daar een PhD te doen. Haar maatschappelijke carrière schoof naar de voorgrond, naast de topsport.
De nieuwe uitdaging bracht Veen voldoening, misschien wel meer dan ze verwacht had. “De afgelopen weken vond ik het steeds moeilijker om alles rondom mijn sport te organiseren. In al die jaren hoefde ik mij nooit te motiveren voor trainingen, ineens had ik het gevoel dat ik mezelf moest dwingen. Ik bleef liever op de universiteit dan dat ik een fietstraining afwerkte. Het stond mij zo tegen om minder te doen voor mijn onderzoek. Bovendien leefde ik anders naar het NK toe. De volledige focus voor een van de belangrijkste toernooien van het seizoen ontbrak.”
Haar hele beleving van de sport veranderde. “Ik genoot minder van de goede momenten en kon moeilijker de knop omzetten na teleurstellingen, omdat ik wist wat ik ervoor had opgeofferd.” Al vanaf het begin van het seizoen wist Veen dat ze na deze zomer haar skeelers zou opbergen, zodat ze zich volledig kon richten op haar PhD. Maar zelfs het EK van juli was voor haar een brug te ver. “Voor topsport heb je volledige motivatie en toewijding nodig. Alleen als je honderd procent overtuiging hebt, kun je meedoen aan een EK. Bij mij ontbrak die. Zodra je tegen het sporten op gaat zien, is zelfs een EK niet meer leuk. Ik ken mezelf en wist: hier zit geen twijfel meer.”
In Rijssen voelde Veen aan alles dat het NK haar afscheid van het inlineskaten zou worden. Ze kon niet meer wachten om het haar teamgenotes te vertellen. Nadat Jet Fransen haar eerste nationale titel had veroverd op de puntenkoers, vertelde Veen haar nieuws. “Ik had mijn besluit vrij snel genomen en wilde niet meer wachten met het delen ervan. Niet omdat ik twijfelde, juist omdat ik het zo zeker wist. Lianne en Jet zijn niet alleen teamgenotes, ook vriendinnen. Ik wilde tegen hen niet liegen.”
Nadat het hoge woord eruit was, viel er een last van Veens schouders. Ze kon genieten van haar laatste twee races. Het drietal van DOUBLEff sloot het NK, en daarmee de carrière van Veen, op unieke wijze af. “De finale van de 1000 meter verliep precies zoals we bedacht hadden. Het was de enige afstand waarop we met z’n drieën de medailles verdeelden. De relay was een emotioneel beladen race. Mooi dat we hem wonnen, al was het niet de spannendste race die ik ooit heb gereden.”
Zo kwam er een einde aan de lange reeks wedstrijden die Van Loon en Veen samen gereden hebben. “Lianne begrijpt dat het hier voor mij eindigt. Ze ziet dat ik iets heb gevonden wat ik op dit moment in mijn leven leuker vind. Zij blijft mijn beste vriendin. Het enige dat verandert is dat ik niet meer haar teamgenote ben, maar haar grootste supporter. Ik heb er honderd procent vertrouwen in dat het goedkomt met haar. Het is fijn dat Jet stappen heeft gemaakt en ze de grote toernooien samen kunnen rijden.”
Veen kijkt terug op bijzondere jaren. “Je leert zoveel van topsport wat je anders nooit zou meemaken. Ik heb me enorm veelzijdig kunnen ontwikkelen, waar ik de rest van mijn leven profijt van heb. In dat opzicht raad ik het topsportleven aan iedereen aan. Ik heb veel vriendschappen opgebouwd en ben op allerlei plekken in de wereld geweest, van China tot Zuid-Amerika. Ik heb meer bereikt dan ik van tevoren ooit had verwacht, mede door het vertrouwen van mijn omgeving. Natuurlijk heb ik moeilijke momenten gekend, zeker door mijn blessures, maar uiteindelijk heb ik er enorm veel voor teruggekregen.”
“Mijn bronzen EK-medaille was het hoogtepunt”, kijkt Veen terug op het moment in 2022. “Op dat toernooi kwam alles samen. Lianne en ik gingen ernaartoe met het idee dat we allebei een medaille wilden. Lange tijd viel het niet onze kant op, er waren vooral vierde plaatsen voor Lianne. Totdat ik op de puntenkoers brons pakte. Twee dagen later werd Lianne Europees kampioene. Zo bijzonder hoe we dat met z’n tweeën bereikt hebben. Bij de senioren vrouwen lag het niveau de jaren ervoor niet zo hoog. Samen hebben wij dat omhoog gekregen. Zulke medailles kunnen als inspiratie dienen voor de rijdsters die er nu aan komen. Inmiddels strijden er verschillende vrouwen om de startplekken voor het EK. Mooi hoe dat niveau groeit.”
