Wat vind ik het ontzettend knap dat Bob al zo veel jaren aan de top staat. Want dat staat hij. Hij heeft alle toppers overleefd, van Rintje Ritsma tot Gianni Romme, van Carl Verheijen en Chad Hedrick tot en met Sven Kramer. En ja, ook ik heb het Bob wel lastig gemaakt. Maar hij rijdt nog steeds rond en hoe! Hij won afgelopen jaar de World Cup en werd wereldkampioen op de vijf en tien kilometer in Inzell! En kom niet aan met het verhaal dat Sven niet mee deed, want dat is te kortzichtig. Kijk alleen maar naar de tijden die Bob rijdt. Die zijn snel.
Maar wat maakt nou dat Bob nu nog op een zo hoog niveau presteert? Persoonlijk denk ik dat Bob inmiddels heel goed weet hoe hij voor zijn lichaam èn geest moet zorgen. Want om echt hard te schaatsen dien je niet alleen fysiek fit te zijn, maar ook in je hoofd moet je alles op een rij hebben. En laten we het emotionele deel ook niet vergeten. Want om echt goed te presteren zal je volledig in balans moeten zijn.
Waar er van Bob vaak werd geroepen dat het een vreemde vogel is, laat hij echter wel zien dat hij het als geen ander voor elkaar krijgt om vanaf 1996 tot en met vandaag succesvol te zijn. Zeventien seizoenen! En dat heeft mij als oud-schaatser toch wel de wenkbrauwen doen fronsen. Want Bob werkt inmiddels gewoon 20 uur per week en traint ook minder. Maar Bob is nog steeds top.
De vraag die bij mij rijst is, hoe kan dit? En ik zie het gelukkig meer en meer om mij heen. Sporters die met minder trainingsarbeid nog steeds op hoog niveau mee strijden. Voor de sportvolgers: neem Edith Bosch-Judoka, die zich nog steeds een jonge hond voelt maar inmiddels door heeft dat ze niet meer als een jonge hond moet trainen!
En als ik terug kijk naar mijn eigen carrière, dan weet ik voor mijzelf inmiddels het antwoord. Ik heb te hard getraind en te weinig ontspanning naast het schaatsen gehad. En dan is ontspanning niet alleen rusten. Nee, ontspanning is voor mij leuke dingen doen die je weer volledig opladen. En dat deed ik niet genoeg meer.
Ik was alleen maar met schaatsen bezig, er was geen ruimte voor iets anders. En als het dan niet lekker loopt… het gaat van kwaad tot erger en uiteindelijk draaide ik mij helemaal vast. En het harde trainen was een van de belangrijkste onderdelen hierbij. En ik kan je zeggen, schaatsen is dan niet leuk meer! Had ik deze kennis maar eerder gehad, hoe lang had ik dan nog geschaatst?
Laat ik omwille van de lengte van deze column hier maar gewoon een harde conclusie neerleggen. Van de huidige schaatsers zijn er vele die veel te veel trainen en tè graag willen, waardoor het absolute presenteren er niet meer bij is. Bob heeft door de jaren heen een ideale balans tussen trainen, werken, leven en ontspannen gevonden, dit om duurzaam te presteren.
En daar kunnen veel sporters nog wat van leren. Dan hoef je alleen maar om je heen te kijken op het ijs, want er rijden echt veel schaatsers rond waarvan je op basis van trainingsuren en faciliteiten zou moeten oordelen dat ze veel harder zouden moeten schaatsen. Maar het tegendeel is helaas vaak waar.
Graag zou ik willen dat elke schaatser, elke sporter, eens goed bij zichzelf te rade gaat en zichzelf afvraagt; Ben ik wel echt goed bezig met mijn sport? Train ik niet te veel? Geniet ik nog van wat ik doe? Heb ik genoeg ontspanning? En meer van dit soort algemene vragen. Stel deze vragen voor de spiegel en geef dan eens eerlijk antwoord! En ik ben bang dat er te vaak nee wordt gezegd. Laat dit dus een Wake-Up Call zijn. Zorg goed voor jezelf, ga duurzaam met jouw carrière om en presteer daarmee lang op hoog niveau.
En ik mag dan niet meer stemmen op de Sporter van het jaar, maar voor mij is er dit jaar maar een terechte winnaar: Bob de Jong!
Vragen, discussiëren? Laat je reactie hieronder achter of post hem op mijn website.
Groet,
Jochem