Column: Sotsji - de aftermath
Het is 24 februari 2014. De Olympische Winterspelen in Sotsji zijn voorbij. De Nederlandse equipe heeft een recordaantal medailles gewonnen.
Evgeni Ploesjenko vestigde een record met zijn vierde medaille (goud bij de teamwedstrijd), Rusland won goud bij het paarrijden en brons bij de dames, de Aziaten domineerden de mannenwedstrijd en Noord-Amerika het ijsdansen. Wat staat ons de komende vier jaar te wachten bij het kunstrijden?
Zoals altijd zullen veel sporters na de Spelen hun schaatsen aan de wilgen hangen. Voor 2018 moeten we dus kijken naar de jonge senioren en de junioren van nu. Door de successen en de trendsettende nieuwe soort programma's in het ijsdansen van Virtue/Moir (CAN) en Davis/White (USA), zijn momenteel ook de kleinere ijsdanswedstrijden druk bezet. Ook niet-traditionele ijsdanslanden als Spanje, Mexico, Denemarken hebben tegenwoordig meerdere internationaal startende dansparen. Het ziet er dus goed uit voor deze discipline.
De toekomst bij de dames is ook rooskleurig. Meer en meer zien we Aziatische jonge rijdsters in alle landen opduiken. En Rusland heeft een legioen 12 en 13-jarigen klaar staan om de huidige generatie, die onder aanvoering van Adelina Sotnikova en Julia Lipnitskaya eigenlijk ook nog piepjong is, op te volgen.
Ik maak me meer zorgen over de mannen. Teruggekomen van de Amerikaanse kampioenschappen in Boston is alleen Nathan Chen (14) me in herinnering gebleven en vond ik de andere junioren daar niet indrukwekkend. Ook in traditiegetrouw sterke landen bij de mannen als Duitsland en Frankrijk is het talent zeer schaars.
Hier liggen dus eigenlijk kansen! Misschien kunnen we de wat kleiner en tenger gebouwde jongens die anders misschien zouden gaan hardrijden, shorttracken, turnen of dansen overhalen?
Voor paarrijden geldt hetzelfde euvel. Om te beginnen moet je goede jongens hebben en niet al te fors gebouwde meisjes. En deze tak van onze sport is gewoon technisch zo lastig dat we het hoogstens over twintig tot dertig paren in Europa hebben. Moeilijk om een structuur neer te zetten.
En dan zijn er natuurlijk de wijzigingen die de ISU na de Spelen zal doorvoeren. Om te beginnen vocale muziek voor solorijden en paarrijden. In principe al aangenomen op het ISU congres in 2012. Verder zullen er waarschijnlijk technische wijzigingen worden doorgevoerd om de sport 'mooier' en de reglementen simpeler te maken.
Zelf heb ik veel suggesties aan de ISU gedaan. Internationaal is er ook een schreeuw naar meer transparantie. Weg dus met 'anoniem' jureren. Ieder jurylid moet gewoon met de billen bloot, net als vroeger.
En last but not least zal het bestuur van de ISU in 2016 op z'n kop gaan bij de verkiezingen voor de Council en de technische commissies. Velen denken dat de echte veranderingen pas dan zullen worden kunnen ingezet. We moeten publiek en sponsors terug krijgen.
Maar dan moet ook de cultuur mee veranderen. En cultuurverandering is iets wat niet van boven af opgelegd kan worden. Dat moet organisch groeien en vanuit ons allemaal ontstaan en heeft tijd nodig. Veel werk aan de winkel dus de komende jaren!
Jeroen Prins is ISU-jurylid, ISU-scheidsrechter, ISU Technisch Controller bij het solorijden en paarrijden en commentator bij Eurosport