"Ben je alweer wat bij gekomen Carien?" "Ben je alweer geland Carien?" Ik ben al drie weken gewoon aan het werk is steevast mijn antwoord. Men knikt en geeft vaak nog een complimentje toe in de trant van knap hoor en lekker weer gewoon. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar toch. Met een gemaakte glimlach neem ik dan afscheid van het gesprek. In de loop roept men mij nog na, "geniet er maar lekker van". Hoe bedoelt u dat?, vraag ik me stilletjes af. Gewoon is niet intens. De mondhoeken geforceerd optrekken is niet stralen. Ik mis de intense beleving van mijn sport en ga rustig verder met het invullen van mijn patiëntendossiers. Het is niet anders.
Het is zoals het is, hoor ik sporters zeggen terwijl ze hun teleurstelling verbijten. Het is niet anders zegt mijn coach als ik na een flinke val volledig uit het veld geslagen en bang ben dat ik niet meer goed kan trainen. Het zij zo, hoor ik mezelf ter kalmering zeggen wanneer de zenuwen door mijn lijf gieren.
Vorig jaar deed ik mijn afstudeeronderzoek in een klein Fries ziekenhuis. Gedurende het onderzoek droeg ik een 'exnovatiebril'. Exnovatie bekijkt veiligheid vanuit het perspectief wat zich in een bepaalde situatie, in een bepaalde tijd, afspeelt met goed gevolg. Ik ging met mijn bril op, op zoek naar 'de kracht van de vanzelfsprekendheid'. Daar waar uitspraken als 'het is zoals het is', 'het zij zo' of 'het gaat zoals het gaat' vaak een negatieve lading nuanceren, zocht ik destijds naar juist de positieve kracht van dit gegeven in het nu.
Het gaat zoals het gaat, is echter ook regelmatig mijn verklaring wanneer men mij vraagt hoe ik topsport, gezin, werk en studie met elkaar weet te combineren. Ik bedoel daarmee te zeggen dat alles zich in een patroon vormt. Ik creëer een gestandaardiseerd proces waarbij ik weet wat ik moet doen en waar ik aan toe ben, van boodschappen en werktijden tot trainingsschema’s en zwemles. Bekeken van achter mijn 'exnovatiebril', denk ik dat het juist de structuur is, die voor mij zo gewoon is dat het gaat zoals het gaat. Die gewone structuur geeft ruimte voor flexibiliteit. Mijn man is flexibel in onze structuur, ik ben dat, de mensen in mijn directe omgeving en zelfs mijn dochter van vijf gaan feilloos mee in dit proces. Daarom gaat het goed, ogenschijnlijk heel erg vanzelfsprekend. We zijn er met elkaar in gegroeid, elke week een beetje meer. We hebben onbewust gestreefd naar perfectie, een balans opgebouwd tussen structuur en flexibiliteit en ik heb de kans gegrepen om van daaruit te excelleren. Het was niet gewoon zoals het was, maar het was intens (genieten) zoals het was.
Inmiddels is mijn postvak 'trainingsprogramma's' leeg, mijn agenda zit vol met leuke verplichtingen, het werk is anders dan toen ik twee maanden geleden weg ging en er is de onzekerheid van 'teamloosheid'. De structuur is verstoord, de flexibiliteit neemt af en ik ben een beetje moe. Het is zoals het is.
Ik ga gauw een rondje fietsen, "ben waar je bent en geniet van het moment" zegt een stemmetje heel zacht, mmmm lekker fietsen…tot volgend jaar.
Carien Kleibeuker won op de langebaan brons op de 5000 meter in Sotsji en komt uit op de marathon