Want de erelijst van BAM is in een bepaald opzicht niet heel veel minder imposant dan die van TVM, zeg ik als marathonliefhebber enigszins bevooroordeeld. Het BAM-team greep niet alleen 186 overwinningen en domineerde jarenlang het marathonpeloton, het dichtte ook eigenhandig de kloof tussen het marathon- en langebaanschaatsen.
Dankzij BAM, mogen we rustig stellen, kijken Hersman en co toch met andere ogen naar de marathonsport dan pakweg zes jaar geleden. Sven Kramer schijnt tegenwoordig zelfs slecht te slapen van marathonschaatsers.
Dat is des te knapper als je je realiseert dat Jillert Anema in de zes jaar dat hij de scepter zwaaide bij het team, vrijwel non-stop schaamteloos ruzie maakte met zijn superieuren, de stichting van het team en de sponsor van het team. Waar vind je dat? Openlijk ageren tegen je geldschieter, en dat niet één keer, niet twee, maar om de duvelse haverklap.
Terwijl TVM veertien jaar in een professionele omgeving, doch in verkwikkende harmonie aan succes werkte en daarvoor alle verdiende lof kreeg, rollebolden Anema en de stichting Groenoranje met elkaar over straat. Terwijl Gerard Kemkers TVM een oevreprijs gunt, hoeven we een publieke knuffel van deze partijen niet te verwachten. Dat heet een contrast. Het dan toch tien jaar uithouden als sponsor en zes jaar met elkaar, dat verdient een prijs, ja toch?
Het lijkt me voorwaar ook niet eenvoudig om met de Tsaar van Bontebok samen te werken. Een jaar of zes geleden in Zweden bezorgde hij ons al eens plaatsvervangende schaamte. Bij het banket, waar burgemeester en wethouders waren uitgerukt, evenals de subsidieverstrekkers, sponsoren en hardwerkende vrijwilligers van de schaatswedstrijd op natuurijs, stond hij halverwege een speech van één van de hoogwaardigheidsbekleders op. Zijn gebrul kletste tegen het hoge plafond van een statig gebouw in het centrum van Falun. "Het is tijd, het is tijd, het is tijd!" Anema vond dat het tijd was en dus konden alle draaiboeken de haard in.
Een paar weken geleden begon hij in een DWDD-uitzending zelfs over Barcelona en voetbal te praten, over positiespel en Messi. Een schaatscoach die over voetbal begint, dat slaat als een tang op een varken. Ik hoef u zijn interview voor de Amerikaanse tv-zender CNBC maar in herinnering te brengen, en u begint te begrijpen dat je met zo’n man zomaar een meningsverschil hebt. Of het overmoed is, onkunde of dat het geniaal is, dat weet ik nog steeds niet.
Niemand geloofde het olympische sprookje van Sotsji. Niemand geloofde werkelijk dat Jorrit Bergsma ging winnen van Sven Kramer. Bij het publiek was de teleurstelling voor Kramer groter dan de vreugde voor Bergsma. En dat was precies het probleem van Anema. Niemand geloofde in zijn missie, behalve de mensen die hij liever kwijt dan rijk was, de sponsoren die hij liever gisteren dan vandaag aan de dijk zette. En dus werd Anema’s finest hour in Sotsji mede mogelijk gemaakt door mensen die hij verfoeit. Dat heeft toch iets magistraal moois, of niet?
Als een echtpaar dat al vijftig jaar bij elkaar is, lief en leed deelde en nu elkaar al foeterend de steunkousen aantrekt. Met dat verschil dat het schaatsteam niet bepaald aftakelde.
Bij Clafis krijgt hij carte blanche, zoals hij zegt. Als dat maar goed gaat. Het is voor de volgers jammer dat we de rituele dans gaan missen. Gelukkig zetten ze ergens tijdens een tien kilometer vast wel weer muziek aan.
Geert Plender is oud-marathonschaatser.