Ooit was kunstrijden de koningin van de Winterspelen. Ok, er waren af en toe schandalen. Als jurylid kwam je close-up in beeld wanneer je 5.2 gaf en anderen gaven 5.7. Is dat erg? Iedereen leefde mee met de 'Battle of the Carmens' (Katarina Witt versus Debby Thomas), de 'Battle of the Brians' (Brian Orser versus Brian Boitano) en 'Beauty and the Beast' (Nancy Kerrigan versus Tonya Harding).

Maar jurycontroverses zijn er nog steeds, met als meest recente de controversiële wereldtitel voor Patrick Chan. Opnieuw vind ik dat niet erg. Dat is juist een van de attracties van jurysporten.

Wat moeten we dan? We leven in 2013. Alles snel. Interactief. Van huis uit mee kunnen doen. Tweede scherm. Twitteren. Battles. Van aanwezigheid op een evenement naar een unieke belevenis.

Sport is entertainment, en kunstrijden helemaal. Kijk eens naar darten. Geweldige sport voor tv, het is simpel, het zijn duels en iedereen in de zaal doet mee. 'One hundred and eiiiiighhhtyyyyyyyy' is het equivalent van onze vroegere 6.0. Het wordt goed aan elkaar gepraat en iedereen gaat compleet uit z’n dak.

Het is vijf voor twaalf in het kunstrijden en als we de sport niet snel veranderen, haakt echt iedereen af!

Hebben jullie ideeën wat we in het kunstrijden moeten veranderen? Ik wel!

En dan de jurering? Er is veel bereikt met het systeem na 2002: een basiswaarde per element en de presentatie is opgesplitst in vijf programmacomponenten. Maar we verliezen ons veel te veel in de details en zijn dus de grote lijn van een kür kwijt. En daarmee ook het publiek.  Versimpeling is dringend nodig om de sport voor iedereen begrijpelijk te houden:

Wat denken jullie? Is dit een begin? Meningen zijn welkom.

Jeroen Prins is ISU-jurylid, ISU-scheidsrechter, ISU Technisch Controller bij het solorijden en paarrijden en commentator bij Eurosport.