Op 1 april 2020, de datum waarop de meeste schaatscontracten aflopen, werd Bosker met trots gepresenteerd door Team Jumbo-Visma. "Op dit moment zie ik geen betere plek om mezelf te ontwikkelen dan hier", zei Bosker destijds in een persbericht. Ruim vier maanden later voegt hij daaraan toe: "Als ik in Nederland niks tot stand had zien komen, was ik naar het buitenland gegaan. Hoe ver ik daarover heb nagedacht? Niet heel ver, haha. Maar ik weet wel dat er genoeg opties zijn, en ik heb al eens de stap gemaakt van het buitenland (geboorteland Zwitserland, red.) naar Nederland toe. Mensen hebben gezien dat ik makkelijk kan integreren. Het buitenland was zeker mogelijk geweest, maar ik ben blij dat het niet hoefde", grijnst een tevreden Bosker.
Na het vertrek van Justlease.nl als sponsor in 2018 had de 23-jarige allrounder ook al contact met de ploeg van coach Jac Orie, maar om een aantal redenen is dat toen stukgelopen. "Ik weet zelf ook niet precies waarom", aldus Bosker. Een jaar later kwam er weer een belletje na afloop van het seizoen, maar bij TalentNED had Bosker een tweejarig contract getekend. Vanaf het begin wisten de schaatsers dat de profploeg in die vorm daarna zou ophouden te bestaan. In april werd de formatie omgedoopt tot een talententeam, zoals het oorspronkelijk bedoeld was.
"Een aantal rijders van TalentNED heeft wel uitgesproken dat ze graag bij elkaar wilden blijven als er een andere sponsor zou komen. Ik heb al snel gezegd dat ik hoopte op een plekje bij Jumbo. Wat dat betreft ben ik altijd eerlijk geweest tegen die andere jongens", vertelt Bosker. Dit keer wachtte hij niet af totdat er gebeld zou worden, maar ondernam hij zelf actie. Wellicht niet zo handig voor zijn onderhandelingspositie geeft Bosker lachend toe, maar deze overstap was het enige wat hij echt wilde. "Het gaat er mij om dat ik hard ga schaatsen en weer een stap ga zetten. En die stap kan ik zetten met Sven (Kramer) en Patrick (Roest) in de ploeg."
Groepsapp
Op de WK Afstanden in februari wist Bosker al vrijwel zeker dat hij de vervanger van Douwe de Vries zou worden. "In het begin was het nog de vraag of Douwe zou gaan stoppen, maar het was wel duidelijk dat ik dan zijn plekje zou krijgen. Ik was eigenlijk nog niet officieel rond met Jumbo of ik zat al in de groepsapp en had de eerste kleding binnen", zegt de nieuweling met een glimlach. "Ik was meteen onderdeel van het team. In het begin is het altijd wat aftasten binnen een nieuwe ploeg, maar nu gaat het allemaal prima. Ik ken die jongens natuurlijk ook al jaren."
De formele kennismaking met zijn nieuwe ploeggenoten moest vanwege de coronamaatregelen nog ruim een maand worden uitgesteld. Het langebaanseizoen was in maart net een week afgelopen toen de intelligente lockdown van Nederland in werking trad. Voor de schaatsers veranderde er niet veel in deze rustperiode, behalve dat er niet in groepen getraind mocht worden. "Begin april kon je gewoon buiten gaan fietsen en meer doen we dan ook niet. Beetje krachttraining erbij. Half mei begonnen de skeelertrainingen en de eerste paar keer reden we alleen. Andere atleten waren in de laatste maanden van voorbereiding op de Olympische Zomerspelen en wij moesten solo skeeleren… Ik kan daar niet over klagen."
Aan het begin van het vorige seizoen kampte Bosker met materiaalproblemen en kreeg hij last van een ontstoken enkel en ontstoken pees in zijn grote teen. Hij reed alle World Cups ('dat ben ik ook aan mijn stand verplicht'), maar miste het WK Allround en individuele plaatsing op de EK en WK Afstanden. Op de ploegenachtervolging prolongeerde hij wel de Europese en wereldtitel. "Halverwege het seizoen had ik al in de gaten dat het niet mijn jaar zou worden", vertelt hij eerlijk. "Ik groeide nog in het seizoen, totdat het Astana-verhaal kwam. Dat was weer een flinke klap op mijn lichaam. Die race was geen pretje", zegt Bosker droogjes.
In de war
Op de derde wereldbekerwedstrijd in Nur-Sultan (voorheen Astana) ging het begin december mis bij Bosker. Op de tien kilometer raakte hij oververhit, zag letterlijk zwart voor de ogen en worstelde zich naar de streep. Van de race kan Bosker zich nauwelijks nog iets herinneren. Hij weet alleen dat hij zijn capje afdeed, omdat hij het zo warm had en 'half aan het hyperventileren was'. Een half uur na de rit kwam hij langzaam weer bij op een stoeltje.
"Iedereen zegt dat Peter (Kolder, coach, red.) aan het schreeuwen was dat ik door moest gaan, maar ik heb geen idee. Ik vind het eigenlijk nog best knap dat ik 13.49 reed, er zijn mensen die voor zo'n tijd tekenen", grinnikt hij. De volgende dag noteerde Bosker alweer een prima tijd op de 1500 meter (1.46,31). "Dat was denk ik de zwaarste wedstrijd die ik ooit gereden heb, zeker mentaal gezien."
Achteraf denkt Bosker dat hij niet veel meer last had van de warmte dan anderen. Het was een combinatie van factoren die hem de das omdeden. "Mijn lichaam was helemaal in de war en na zeven minuten ging het licht uit. Met de warming-up was ik al ontzettend aan het zweten. Na een paar minuten stapte ik van de fiets af om mijn shirt uit te doen."
Hij weet ook dat het niet de eerste keer is dat een sporter oververhit raakt. "Het is misschien gek dat het bij schaatsen gebeurt, maar niemand reed daar een lekkere tien kilometer. Op de WK Afstanden zijn er drie mensen uitgestapt, dan ben ik wel trots dat ik de rit heb uitgereden. Ik kreeg op die dag in Salt Lake City van veel mensen een berichtje dat ze respect voor mij hadden, omdat ik was doorgegaan. Dat is wel mooi."
Olympische ijsbaan
Bosker heeft die tien kilometer voor zichzelf afgesloten en kan er nu best om lachen. Uit onderzoek kwamen geen gekke dingen naar voren. "Op een andere dag had ik die race misschien gewonnen met een slotronde van 30,5 en dan had ik een heel ander seizoen gehad. Maar ik ben er nu wel alerter op. Bijvoorbeeld als ik buiten ga fietsen, gooi ik van tevoren mijn bidon in de vriezer zodat ik lange tijd koud water heb." Dat fietsen met de Jumbo-ploeg gaat sowieso een stuk harder dan hij gewend is, met een gemiddelde van zo'n 38 kilometer per uur. "Na de eerste fietsritten dacht ik: hoe ga ik deze zomer overleven? Maar toch past je lichaam zich snel aan."
"Met schaatstrainingen is de norm voor duurrondjes ook twee seconden harder bij Jumbo. Ik weet dat ze Patrick het eerste jaar in het diepe hebben gegooid en hij is er niet minder van geworden", lacht Bosker. "Dus het zal echt niet slecht zijn om een keer af te zien. Dat doen ze nu ook bij mij. Tuurlijk heb ik het zwaar, maar dat had ik ook niet anders verwacht. Er zit zoveel concurrentie en competitiviteit in de ploeg en iedereen wil net wat beter zijn dan de ander. Zo maak je elkaar sterker. Iedere schaatser wil uiteraard hard rijden en winnen, toch is het anders bij Jumbo. Die winnaarsmentaliteit heb ik al vanzelf, maar het wordt er hier echt ingestampt."
Inmiddels zijn de eerste weken zomerijs in Inzell en Heerenveen alweer achter de rug en wordt er langzaamaan afgeteld naar de start van het schaatsseizoen. Hoewel de ISU begin augustus de internationale wedstrijdkalender publiceerde, is het nog niet duidelijk hoe het seizoen er precies uit komt te zien. "Ik denk dat we al hartstikke blij moeten zijn als er straks wedstrijden komen en dat iedereen dat ook toejuicht."
"De World Cups in Noord-Amerika zijn denk ik nog twijfelachtig", vervolgt hij. "Ik kan mij ook niet voorstellen dat we met z'n allen naar China gaan, maar februari duurt nog lang." In Beijing staan de WK Afstanden op het programma, traditiegetrouw is dat toernooi ook het testevenement voor de Olympische Spelen. "Ik maak mij er nu nog niet zo druk om, die olympische ijsbaan in China kan ik over twee jaar ook wel testen", zegt Bosker met een knipoog.