“We hebben niemand meer in koers, we kunnen eigenlijk wel vertrekken”, zei Manon Kamminga ontdaan toen Christian Haasjes na 89 ronden als laatste A6-rijder er de brui aan gaf. Het was zo’n avond waarop voor de heren zo’n beetje alles tegenzat.
Het begon al vooraf met de Nieuw-Zeelandse kopman die niet eens aan de start kon verschijnen. “Peter Michael heeft een ontstoken slijmbeurs in z’n enkel, die kon niet meedoen”, zo begint Manon met een situatieschets van de ploeg. “Die jongens stonden met z’n vieren, van wie vijftig procent overkwam van de beloften. Christian en Marthijn (Haasjes en Mulder, red.) hadden nog niet het vertrouwen dat ze echt mee konden doen en hadden voor zichzelf de doelen vrij laag gesteld. Ivar Immerzeel had ze juist weer heel hoog gesteld op zijn oude thuisbaan, maar hij reed niet slim. En Marc was natuurlijk heel snel al weg”, besluit ze de opsomming met een wrang lachje.
Toch verliep de avond in de aanvangsfase buitengewoon goed voor de groen-zwarten. De vrouwen, zonder toppers Lianne van Loon en Laura Lorenzato (beiden naar het WK inline skaten in Argentinië afgereisd), maar mét Brit Qualm, Sharon Hendriks en de debuterende A-juniore Sanne Oosterwijk (foto boven), lieten zich goed zien. Vooral de prestatie van Oosterwijk verraste zelfs haar eigen trainster. “Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dit niet direct had verwacht”, zegt ze eerlijk. “Ze reed haar eerste landelijke marathon ooit en ging gewoon rond met de Zaanlander- en de BDM-BTZ-ploeg. In eerste instantie hadden we haar in de beloftencategorie staan, maar het was al snel duidelijk dat we dat niet moesten doen. Ik ben er heel blij mee en zij ook”, zegt de Friezin lachend. “Ze heeft het meest van allemaal afgezien in de kopgroep denk ik. Die geeft niet op.”
Terug naar de mannen. Want de rode kaart voor Marc Middelkoop die na de wedstrijd weer werd teruggedraaid, wat was daar nou mee aan de hand? Even leek het te gaan om een valpartij die in dezelfde ronde plaatsvond, maar dat bleek niet het geval. Middelkoop was niet eens in de buurt toen het gebeurde. Toen de verbijsterde Culemborger verhaal ging halen bij de jury, kreeg hij te horen dat hij zich zou hebben misdragen bij de inschrijving. ‘Er zijn meer mensen die dat bevestigen’, werd hem gezegd.
“Toen wist ik even niet wat ik moest zeggen”, meldt hij drie dagen later nog altijd enigszins verbouwereerd. “Op dat moment kun je niks beginnen, maar je bent de wedstrijd wel uit en is het klaar”, vertelt hij op rustige toon, maar waarin wel het nodige onbegrip doorklinkt. Toen hij het bewuste jurylid die hij zou hebben beledigd hierop aansprak, sloeg ook bij haar de twijfel toe. “Ze kwam vijf minuten later bij me en zei: ‘Sorry, ik dacht dat je iemand anders was’.” De rode kaart werd vervolgens zonder aarzelen teruggedraaid. “Ze zeiden: ‘We hebben een enorme fout gemaakt en hebben jou voor iemand anders aangezien’. Excuses aanvaard, al heb ik er dan niks meer aan.”
Intussen is de knop weer om. Bij Marc, bij Manon, bij de hele ploeg, want de wedstrijd in Enschede komt eraan. “We hebben de opdracht in de wedstrijd aangepast, zodat bepaalde fouten niet meer worden gemaakt”, legt Kamminga uit, waarbij ze onder meer doelt op de ‘niet zo slimme’ aanval van Ivar Immerzeel die te laat probeerde naar de kopgroep toe te rijden. “Leren in de wedstrijd met als doel zoveel mogelijk meedoen. Want een wedstrijd is de beste training voor een wedstrijd”, zegt ze enigszins Cruyffiaans.
Daarbij spaart ze de opgevers niet. “Al doe je van de week nog niet mee, dan is het wel de bedoeling dat je met de intentie meerijdt dat je wél mee gaat doen.” Marc Middelkoop is er intussen veel aan gelegen om zaterdag goed voor de dag te komen, want hij zint, ondanks dat hij momenteel niet helemaal fit is, op sportieve revanche. “Dan hoop ik een goede wedstrijd te rijden en te doen wat ik zaterdag ook van plan was, voorin meedraaien. Dat is de enige manier om je te laten gelden: een uitslag neerzetten en voor je eigen gevoel het seizoen alsnog goed te beginnen. Er komen nog genoeg wedstrijden.”