De voorbereiding van Friesinger op haar laatste Spelen waren allesbehalve vlekkeloos. De Duitse kreeg in de zomer van 2008 na een valpartij met de fiets voor het eerst last van haar knie.
Na een operatie won ze een jaar voor de Spelen nog wel goud en zilver bij de WK afstanden, maar die knie bleef een zwakke plek. De topvorm was daardoor ver te zoeken in het olympische seizoen.
Friesinger eindigde in de Richmond Olympic Oval troosteloos als negende op de 1500 meter en zelfs als veertiende op de kilometer. De Duitse bondscoach Markus Eicher twijfelde hardop of hij de zestienvoudig wereldkampioene wel op moest stellen voor het afsluitende onderdeel, de ploegenachtervolging.
Pechstein
Door de dopingschorsing van Claudia Pechstein was Katrin Mattscherodt echter het enige alternatief voor Friesinger en de stayer stelde twee dagen voor het begin van de team pursuit teleur op de vijf kilometer.
Hierdoor begon Duitsland het toernooi tegen Nederland met Friesinger, Daniela Anschütz en Stephanie Beckert en de regerend kampioen versloeg Renate Groenewold, Ireen Wüst en Diane Valkenburg met ongeveer anderhalve seconde.
Schoolslag
In de halve eindstrijd wachtten de Amerikaanse dames Jennifer Rodriguez, Jilleanne Rookard en Nancy Swider-Peltz, Jr. De race werd een 'achtbaan', zou Friesinger later zeggen. Duitsland lag aan kop, maar in de laatste ronde kreeg Friesinger het ontzettend lastig. Ze ging bijna onderuit in de laatste bocht en vlak voor de streep kwam de schaatsster uit Beieren daadwerkelijk ten val.
"Ze zwemt gewoon over de streep", riep NOS-commentator Martin Hersman uit. "De schoolslag", voegde collega Frank Snoeks toe.
Direct na de finish lag Friesinger op haar buik op de baan, boos sloeg ze met haar vuisten op het ijs. Ze was overtuigd dat ze haar land een finaleplaats had gekost. "Ik dacht alleen maar: ik heb alles stukgemaakt. Er zat zo veel spanning achter deze race, zo veel stress."
Vreugde
Na een paar seconden zorgde een blik op het scorebord voor een hele andere emotie. Haar gezicht vertoonde opeens een grote glimlach. Friesinger had na haar val als laatste redmiddel haar schaats naar voren geduwd en dat bleek net genoeg: Duitsland was de VS twee tiende voorgebleven.
'Kampfgeist', zou Friesinger, die reed met een pijnstillende injectie in haar knie, haar reflex noemen. "Ik was zo ver weg. Maar ik heb vandaag gezegd: Voor het team vecht ik me leeg."
Zo leeg, dat ze de finale later die dag moest overslaan. Met Mattscherodt in de ploeg versloegen de Duitse dames Japan met 0,02 seconden.
Drievoudig kampioen
Friesinger zou in de zomer na haar vierde Winterspelen op 33-jarige leeftijd een punt achter haar loopbaan zetten vanwege de voortdurende knieproblemen. Ze beëindigde haar lange carrière met een prachtig palmares. Naast het goud op de team pursuit in 2010 en 2006, was ze in 2002 in Salt Lake City ook de beste op de 1500 meter en won ze nog twee keer olympisch brons; in 1998 op de drie kilometer en acht jaar later op de 1000 meter.
Verder mag de vrouw van Ids Postma zich drievoudig wereldkampioen en vijfvoudig Europees kampioen allround noemen en pakte ze twaalf keer goud bij WK afstanden en één wereldtitel sprint.
Doordat ze in de finale van de ploegenachtervolging in 2010 niet meer in actie kwam, bracht ze haar laatste officiële meters als topschaatsster door op haar buik, zoals altijd niet opgevend.
"Mijn laatste olympische wedstrijd wordt herinnerd vanwege mijn vechtlust", zei Friesinger in 2010 met het goud om haar nek. "Nooit opgeven. Ik heb vijf olympische medailles. Wat wil ik nog meer?"
Video
Ongeldige gegevens (NotSupported)
Aftellend naar de Olympische Winterspelen in Sotsji belicht schaatsen.nl elke dag een olympisch moment.
