Tien medailles lagen er op een rijtje te blinken, na afloop van de eerste twee World Cups van deze winter. “Ik denk dat we de komende weekends in Almaty (9-11 en 16-18 december, red.) dezelfde oogst kunnen halen, en dan bedoel ik het aantal prijzen. We deden het individueel heel goed in Montréal en Salt Lake City, maar in de relays zaten onze zwakke plekken. Daar hebben we de voorbije periode dan ook veel naar gekeken en aan gewerkt. Tien in Kazachstan, het is te doen, mits we op de aflossing ook scoren…”
Best gedurfd, zo’n voorspelling, wetend dat in een sport als shorttrack geen enkele medaille zomaar van het ijs kan worden geraapt. Annie Sarrat, pas sinds deze zomer toegevoegd als assistent-coach van de Nationale Shorttrack Selectie (NTS) maar nu al door iedereen op handen gedragen, zou de uitspraak nooit hebben gedaan om met wat bravoure te strooien. Als ze zoiets zegt, is er eerst een gedegen analyse gemaakt van de krachtsverhoudingen, van mogelijk- en onmogelijkheden. Want dat is een van de dingen waar de moeder van twee zonen in uitblinkt: het ontleden van shorttrackers.
Eindeloos video’s terugkijken, trainingen volgen, acties zien. “Ik sta langs de baan veel op mijn laptop te tikken. Alles wat ik opmerk, noteer ik. Ik analyseer veel, en niet alleen onze eigen rijders. Het is zo belangrijk te weten wat de concurrentie kan. Wat is hun kracht en wat zijn de zwakke punten, die wij weer moeten benutten. Ja, het is ook veel avond- en nachtwerk op dit gebied, wanneer ik me op de videobeelden stort”, vertelt de in Laval (voorstad van Montréal) geboren en opgegroeide Sarrat.
Ze haalt een mooi voorbeeld aan. “Ik ben veel bezig geweest met de Korean trap (valkuil, red.)”, zegt ze, inzoomend op de tactiek van de Koreaanse vrouwen onder aanvoering van de grote ster Choi Minjeong. “We weten hoe ze racet, dat ze zich achterin ophoudt en tegen het einde naar voren schiet. Ondertussen bepaalt een landgenote van haar het tempo op kop, afhankelijk waar Choi zit. Tijdens de World Cup in Salt Lake City heb ik er veel over gesproken met Suzanne (Schulting, red.). Op voorhand kunnen zeggen wat er zou gebeuren, zodat ze ervan op de hoogte was, want ze reed veel tegen twee of soms drie Koreaanse meiden tegelijk in een race. Het hielp haar, ze wist wist wat haar stond te doen.” Het resulteerde in een fantastische overwinning.
Sarrat weet dat het steeds momentopnames zijn. Dat de scene van shorttrack voortdurend in ontwikkeling is en blijft. Neem een post-olympisch seizoen als dit, wat zij een grote uitdaging noemt. “Nationale ploegen wisselen enorm van samenstelling. Er stoppen oudgedienden, er sluiten nieuwe rijders aan. Bij de Chinezen is dat goed zichtbaar: er waren in de eerste World Cups slechts drie atleten die meededen aan de wereldbeker van vorig jaar. De rest is vervangen, tien in het huidige team schaatsten nooit een World Cup, dus heb ik nog geen data. ik ben daarom ontelbaar vaak de video’s van de wedstrijden in Noord-Amerika terug gaan kijken, zodat ik voor Almaty de meeste data op orde heb.”