Vorig seizoen pakte De Vries bij de junioren twee nationale titels. In Heerde claimde ze winst op de 200 meter, in haar eigen Rotterdam was ze de concurrentie de baas op de 100 meter. Met daarnaast nog drie zilveren plakken kon selectie voor het EK in Frankrijk haar niet ontgaan. Adelbrieven om met een gerust hart over te stappen naar de senioren, begin dit jaar. Tijdens de landelijke baanwedstrijden ging het aardig, als juniore reed ze vorig jaar op nationaal niveau ook al tegen de senioren. De shock kwam in Geisingen, waar de complete wereldtop present was voor de Europacup. “Ik wist niet wat me overkwam…”, vertelt ze aan de rand van het Rotterdamse skeelercomplex. “Bij de junioren had je in de puntenkoers nog wel eens een rustmomentje, maar die vrouwen gingen maar door. Dat was écht bizar.”
Op deze manier blijven trainen is niet genoeg om een plekje bij de wereldtop te veroveren, realiseerde De Vries zich daar. Dergelijke momenten had ze het afgelopen jaar wel vaker. Niet alleen in Geisingen, ook het EK in Valence d’Agen – waar ze als zeventienjarige debuteerde op het grote toneel – was zo’n ijkpunt. “We waren er drie dagen voor de start van het toernooi, dat was niet genoeg om de baan onder de knie te krijgen en vertrouwen op te bouwen”, zegt ze over de parabolische piste waar het EK verreden werd. “Ik was best wel tevreden over dat toernooi, gaaf dat ik mocht starten. Maar qua resultaat had er veel meer in gezeten. De piste hielp ons daar niet bij.”
Zowel in Geisingen als in Valence zag De Vries voor zich wat ze uiteindelijk wil. “Om echt de top te bereiken wil ik nog veel harder trainen”, gaat ze verder. “De meiden die ik tegenkom rijden zó hard en blijven maar doorgaan. Dat wil ik ook heel graag, maar lukt nu nog niet. Op de korte nummers kom ik snel op topsnelheid, maar zij blijven versnellen en dat gaat niet.” De Vries zit wat dat betreft nu tegen een plafond, maar weet hoe ze de volgende stap kan maken. “Op het EK en in Geisingen zag ik dat die meiden nog veel harder gaan, ik wil ook zo hard rijden. Dat is mogelijk.”
De Skeelerpiste Rotterdam, waar een gelijknamig team (SPR) is opgestart na het verdwijnen van KTT Zuidwest, helpt daarbij. Vorig jaar werd de piste voorzien van een Vesmaco-coating waarmee de baan nu op het hetzelfde niveau als dat van de andere grote accommodaties staat. “Ik sta hier drie of vier keer per week op de baan, je kunt het een tweede thuis noemen”, vertelt de goedlachse Rotterdamse, die deel uitmaakt van het Nationaal Team Inlineskaten (NTISK) onder leiding van bondscoach Valentina Berga-Belloni. “Dat we hier kunnen trainen is zó chill. Anders moesten we naar Heerenveen, twee keer per week vijf uur rijden. We moesten ons altijd haasten om op tijd te komen. Nu zitten we een kwartiertje in auto en rijd ik op een zeer goede piste, heel lekker!”
Die piste is dit hemelvaartweekend het decor van het Daikin NK Baan en Weg. Winnen in eigen stad, daar mocht de pas 18-jarige vorige zomer al eens van proeven. "Afgelopen jaar had ik heel erg de bewijsdrang om het daar te laten zien. Ik dacht: hoe gaaf zou het zijn om het hier te laten zien? Dat zat continu in mijn achterhoofd." Druk lijkt nu geen issue te zijn en dat is logisch voor de eerstejaars seniore. "Het is vooral gaaf dat we hier zo’n kampioenschap hebben op onze eigen piste, waar we met Team SPR veel getraind hebben.”
Meer informatie over het Daikin NK Baan/Weg in Rotterdam staat hier.
