‘DEZE OVERWINNING IS ME OVERKOMEN; HET WAS EEN KEERPUNT’
“Als je mij vraagt naar mijn mooiste moment, dan kan ik niet om mijn overwinning in Zweden heen tijdens Grand Prix 2 in 2009. Het was een keerpunt in mijn carrière, een moment van triomf dat me altijd bij zal blijven. Ik won verrassend. Vanaf toen hoorde ik er voor mijn gevoel bij. Ik had in dat seizoen al wel een overwinning behaald, maar dat was op kunstijs op de Jaap Edenbaan in Amsterdam.
De weersomstandigheden in Zweden waren redelijk; niet te koud, niet te warm. De eerste Grand Prix wedstrijd was geëindigd in een massasprint. Deze tweede wedstrijd op de zaterdag was de langste afstand, waar ik in de kopgroep terechtkwam zonder grote namen. Ik had geen favorietenrol, totaal niet. Als 22-jarige zonder al te veel ervaring, schaatste ik pas voor het derde jaar marathonwedstrijden. Ik voelde me dat meisje dat nog niet in staat was om wedstrijden te winnen.
De kopgroep bestond uit acht meiden. Mijn ploeggenotes reden in het peloton achter ons. Uiteindelijk kwam het op een sprint aan. Ik had nog vrij veel over voor mijn gevoel, waardoor er een klein gaatje ontstond met de rest. De voorsprong hield ik vast en kwam als eerste over de finish. Ik was compleet verbaasd en mocht na deze race ook nog in het leiderspak rijden. Het bizarre is dat mensen achteraf zeiden dat ze het aan hadden zien komen: ‘Je reed zo goed.’
Ik vloog in de armen van onze ploegleider, Alida Pasveer. Zij was enorm trots. Als we elkaar zien, hebben we het er nog over. Ik was door het dolle heen en belde meteen het thuisfront. Twee dagen later kreeg ik het speciaal bedrukte leiderspak. Het was toen een wit pak, hoe verzinnen ze het… Toch was dit slechts een detail. Ik vond het vooral heel leuk en een enorme beleving dat het me gelukt was.
Deze overwinning was me overkomen en gaf me een nieuw gevoel van zelfvertrouwen, een bevestiging dat hard werken loont. Tegelijkertijd bracht het een nieuwe vorm van druk met zich mee. Vanaf dat moment werd er van mij verwacht dat ik vaker zou winnen, dat ik mijn succes zou herhalen. Vooral vanuit mezelf. Opeens voel je wat druk is en wat het met je kan doen. Iedereen is over het algemeen zenuwachtig voor een wedstrijd, maar als je ook het gevoel hebt dat je een wedstrijd kunt winnen… Dat brengt een andere druk met zich mee. De onbevangenheid was weg. Hier kwam ik toen achter.
De druk voelde ik vooral tijdens de volgende wedstrijden. Het was alsof ik mezelf geen fouten meer kon veroorloven. Gelukkig was Alida heel ervaren en begeleidde me hierin. Ze hielp me om te gaan met de verwachtingen en de druk die erbij kwam kijken; te genieten en vooral in het moment te blijven.
Mijn man, die toen nog mijn vriend was, en mijn ouders hebben thuis vanaf de bank de race bekeken. Er werd een ruime samenvatting uitgezonden op de NOS; iets unieks. Het was mijn tv-debuut en dat bleef in een dorp als Genemuiden niet onopgemerkt. Nog steeds word ik in dit dorp gezien als ‘Erna, de schaatsster’.
Met de ploeg hebben we de overwinning op de afsluitende avond goed gevierd. Je hebt in Zweden zo’n ondergrondse hut; bij velen uit het marathonpeloton bekend. Prachtig was dat.
Nu, jaren later, kijk ik terug op die overwinning als een keerpunt in mijn carrière. Het gaf me het zelfvertrouwen en de motivatie om door te blijven gaan, ook als het soms tegenzat. Het is een herinnering die ik voor altijd bij me zal dragen, als een baken van hoop en doorzettingsvermogen op het ijs. En hoewel mijn actieve schaatscarrière voorbij is, zal mijn passie voor de sport altijd blijven.”
