Op 22-jarige leeftijd brak Fish op overtuigende wijze door op de lange afstanden. Hij reed het uit 2015 daterende wereldrecord van Ted-Jan Bloemen uit de boeken en pakte verrassend goud op de 10 kilometer tijdens het WK Afstanden in Salt Lake City. Daarna verdween Fish langzaam maar zeker van de radar. Hij reed wel, maar de resultaten waren amper noemenswaardig te noemen. In februari van dit jaar kwam daar verandering in toen Fish op het viercontinententoernooi weer podium reed en dat vervolgens herhaalde tijdens de mondiale afstandskampioenschappen in het eigen Calgary.
In de tussentijd – na het seizoen 2019/2020 tot het begin van 2023/2024 prijkt een groot gat op het palmares van Fish - werd hij geplaagd door fysieke problemen. “Twee jaar geleden kreeg ik corona, desastreus voor mijn fitheid”, vertelde Fish. Dat was het begin van de ellende. “Ik kon nog steeds racen, maar het was niet goed. Vorig jaar kreeg ik daar bovenop de diagnose auto-immuunhepatitis.” Dat is een aandoening waarbij het lichaam antistoffen aanmaakt tegen de eigen levercellen en zo de eigen lever aanvalt. Het had niets te maken met zijn coronabesmetting, althans; dat is tot op de dag van vandaag niet bewezen. Lichamelijk voelde Fish weinig van de ziekte die bij hem werd vastgesteld, maar kreeg medicatie en sinds de diagnose maakte hij wel vooruitgang.
In de meeste gevallen is voor auto-immuunhepatitis levenslange behandeling nodig. Dat is bij Fish niet anders, maar het belet hem sportief amper nog. “Elke drie maanden wordt mijn bloed onderzocht, maar in principe functioneer ik gewoon zoals ieder ander mens. Mijn bloedwaarden zijn goed, ik ben gezond, maar blijf het wel in de gaten houden en het wordt behandeld zodra het nodig is.” Na de diagnose was enige tijd onduidelijk of Fish snel weer op het ijs zou kunnen staan. “In eerste instantie zou ik 2022/2023 helemaal niet schaatsen, maar twee maanden na de diagnose kreeg ik groen licht.”
Hij kon zich daardoor weer opwerken naar het niveau van zijn wereldrecordrace (12.33,86) in 2020. Zo kwam er een eind aan de onzekerheid voor de twintiger uit Moose Jaw. “Ik heb altijd geloofd dat ik terug zou komen op het niveau waar ik was. De trainers, de staf; iedereen dacht dat het mogelijk was. Daar moet ik ze ook voor prijzen, zij moesten in mij geloven zodat ik kon terugkomen. Zonder hen zou ik nu niet zijn waar ik nu ben.” In die zin was het brons in Calgary voor Fish niet meer dan de bevestiging van wat er nog mogelijk is. “Blij met het podium, maar iedereen wil bovenaan staan. Davide Ghiotto (winnaar in Calgary, red.) is heel goed, hij is de te kloppen man op de 10 kilometer. Ik moet beter.”
Het uiteindelijke doel is goud halen in Milaan, waar de Winterspelen over twee jaar gehouden worden. “Dat is altijd het doel. Deze medaille was een volgende stap in het proces om daar te geraken. Het kan in die twee seizoenen nog veel beter.”
Ted-Jan Bloemen zag de terugkeer van ‘inspiratie’ Fish van dichtbij
Fish deelde het podium op het WK met zijn landgenoot Ted-Jan Bloemen, die blijer was met het podium van Fish dan met zijn eigen race. De twee rijden in Calgary in dezelfde trainingsgroep en brachten ook toen het minder ging met de Canadees veel tijd met elkaar door. “Hij is altijd hard blijven werken, is er altijd in blijven geloven. Het is een heel lang proces geweest, elke dag kwam hij met de juiste spirit naar de trainingen. Het was zeker geen proces waarbij het altijd in een stijgende lijn omhoogging. Daar heb ik echt heel veel bewondering voor, het is echt een taaie.”
