Bijvoorbeeld Rob van der Valk, als betrokken aanspreekpunt van (hoofd)sponsor Sportchaletviehhofen.at – dat er ook na volgende week de stekker uittrekt: “Timo? Een enorm fijn mens, in alle opzichten. Ik mag hem ongelooflijk graag. De voorbije vier jaar heb ik hem beter leren kennen. Ik waardeer hem als mens, als liefhebber, als sporter. Gewoon…., in alles hoe hij in het leven staat. Hoe hij met mensen omgaat, hoe hij tegen zaken aankijkt. Weet je, ik kan wel zeggen dat bij de beslissing om langer door te gaan met sponsoren een van de argumenten is geweest dat ik dat wilde doen om hem niet in de steek te laten. Ik heb het, sinds ik Timo heb leren kennen, altijd heerlijk gevonden die jongen de mogelijkheid te geven zijn sport te bedrijven.”
Als fan van vele sporten is Van der Valk ook aanjager van een groep fietsenthousiastelingen die wekelijks vanuit Ridderkerk opstapt voor een rondje trimmen. “Timo sloot zich de afgelopen jaren aan wanneer het maar even uitkwam, want hij genoot van het trainen, van het bezig zijn met bewegen. Hij arriveerde met een big smile en na afloop was hij steevast blij en tevreden. Het zal iets te maken hebben met zijn moeilijke baan, waarin hij veel narigheid tegenkomt met ingewikkelde mensen die in de war zijn. Sport moet voor hem een geweldige uitlaatklep zijn.
“Toen ik hem onlangs sprak, zei hij dat hij helemaal niet wilde stoppen met schaatsen, omdat het de grootste passie is in zijn leven. Best mogelijk dat zijn leeftijd hem daartoe dwingt, of zijn lichaam. Al geloof ik dat trouwens niet. Hij heeft deze winter beter gereden dan ooit, als je het mij vraagt. Hij is de oudste van het peloton: stoppen op zo’n leeftijd is dan niet meer gek. Hij moet maatschappelijk verder. Tot nu toe kon hij maximaal twee of drie dagen per week werken. Intussen is-ie zover dat hij ook het geld moet verdienen voor zijn oude dag, om het heel zwart-wit te stellen. Je kunt niet altijd blijven doen wat je leuk vindt.
“Ik had het waanzinnig gevonden wanneer hij een keer een wedstrijd bij de A’s zou hebben gewonnen. Dat is niet gebeurd. Als je desondanks al die jaren zo enthousiast blijft trainen en rijden, ook voor een tiende, vijftiende of twintigste plaats, is dat ontzettend knap. Dan ben je voor mij een echte liefhebber.”
Of de leukste marathonschaatser van het hele circuit. Dat is de mening van Edward van Dijk, als sponsor/ teammanager niet weg te slaan uit de schaatsdiscipline, die een aantal seizoenen Verkaaik in zijn ploegen heeft gehad. “Ik zie het zo weer voor me: met Timo op de Weissensee was een cadeautje. Door hem hing er altijd een fantastische sfeer. Hij had dan van die muziekboxjes bij zich waaruit ’s avonds Hollandse feestmuziek tetterde. Ik herinner me een jaar waarin hij een geintje had uitgehaald met zo’n box. Die stak hij in een pijp, waardoor de herrie door het hele gebouw hoorbaar was, vooral in de kamers van de rijders”, zegt Van Dijk.
“Timo was leuk, vrolijk, aardig, én een goede schaatser. Zijn motor was net te klein om wedstrijden te winnen, maar wat heeft-ie sterke marathons gereden. Een paar keer werd hij derde, dat staat me bij, en die vierde plaats vorige maand in de Aart Koopmans Memorial op de Weissensee noem ik voor het gemak ook maar een hoogtepuntje voor hem.”
Wie Verkaaik zal missen, is zijn collega-marathonman en clubgenoot Sjoerd den Hertog die nog schaatsles van hem heeft gekregen in zijn jeugdjaren. “We komen beiden uit Gouda en dus min of meer automatisch van dezelfde club. Timo is een jaartje of zes ouder. Toen ik in de clubselectie kwam op mijn vijftiende, schaatste hij al landelijk, een beetje schipperend tussen de A’ en de B’s in. Ik deed aan langebaan, niets bijzonders, en hij probeerde me steeds warm te maken voor de marathon. Eerst moest ik er niets van weten, totdat ik een keer meedeed. Vervolgens was ik actief op zesbanentoernooien, en in regiowedstrijden in het westen van het land”, vertelt Den Hertog.
De definitieve klik ontstond bij een marathon in Utrecht. “Hij zei: ‘Rijd nu eens mee. Er is toch geen langebaanwedstrijd dit weekend’. Ik heb dat gedaan en het ging hartstikke goed. Je zou kunnen stellen dat Timo het zetje heeft gegeven voor mijn marathoncarrière. Nog sterker, in de beginjaren deed hij ook een goed woordje voor me bij Teun Breedijk die marathoncoördinator was. Timo reed voor Habovo bij de A's, waarbij Harry de Wolff betrokken was. Ik kreeg een stek in zijn B-ploeg. Het duurde niet lang voordat we elkaars concurrenten zijn geworden, haha! Die nooit samen in een team hebben gezeten, wat vreemd is en jammer.”
Den Hertog was een van de mensen die Verkaaik persoonlijk heeft ingelicht over zijn besluit te stoppen. “Toen hij belde, haalden we wat oude verhalen op. Eind 2015 hadden we een dubbel wedstrijdweekend: zaterdag in Breda, zondag in Enschede. Timo reed voor Okay Fashion, ik bij CRV-Interfarms. Hij pakte in Breda een rondje met zijn ploegmaat Frank Vreugdenhil en Niels Mesu, en offerde zich daarna op voor Frank. Zo werd hij derde van die drie koplopers. De dag erna won ik als eerste schaatser van Schaatsclub Gouda een wedstrijd. Dat vonden we grappig: Timo was een soort wegbereider vanuit de vereniging voor mijn zege en mijn carrière, of erelijst. Hij finishte twee keer als derde in al die seizoenen. Daar kan hij trots op zijn. En anders mag hij dat zeker zijn over het feit dat hij het zo lang heeft volgehouden, leuk heeft gehad en wat hij allemaal heeft kunnen beleven. Eerlijk gezegd geloof ik ook dat hij dat is, hoor. Plus: hij kan door de voordeur naar buiten. Na zijn beste jaar.”
Dat heeft Christiaan Hoekstra van dichtbij kunnen volgen, als de ploegmakker met wie Timo het langst in dezelfde formatie (vijf winters, inclusief een coronajaar) heeft gereden. “Timo is altijd een gezellige, gepassioneerde, ambitievolle sporter geweest. Dat zijn ook drie dingen die bij hem wel in balans moesten zijn met elkaar. Wat ik ermee bedoel: hij was een atleet met ambitie die goed wilde presteren, maar er ook van baalde wanneer dat niet lukte. Zo was het met Timo, die niet zonder gezelligheid kon en kan. Op het moment dat men niet zo harmonieus met elkaar omging, ondervond hij er last van. Tenslotte, dat gepassioneerde: hij vond en vindt het prachtig om te schaatsen. Niet voor niets is het een enorm groot deel van zijn leven geworden”, aldus Hoekstra, die ervoor uitkomt dat hij in zijn eerste seizoenen opkeek tegen mannen als Verkaaik.
“Hij schaatste in een categorie (A’s) waar ik naar verlangde, maar ik had absoluut niet het idee dat dat niveau voor mij zou zijn weggelegd. Ik leerde van hem wat beleving is, wat hard trainen betekende. Juist door dat na te doen merkte ik dat het makkelijker werd om teleurstellingen te verwerken. Omdat ik wist dat ik er knetterhard voor knokte. Aan de andere kant stak ik ook van hem op dat het erg goed is daarnaast te ontspannen en te rusten om tot de beste prestaties te komen. En vooral niet proberen te pieken op ene doordeweekse training. In dat opzicht is hij een voorbeeld geweest”
Zonder overdrijven typeert hij het aftaaien van zijn teamgenoot als ‘een briljantje dat verloren gaat’. “Al heeft hij geen race gewonnen of een grootse resultatenloopbaan, hij is van grote waarde geweest. Een cultuurdrager van deze sport die steeds zijn momenten in wedstrijden heeft gezocht en er gebruik van heeft gemaakt. De Timo-momentjes noemen we dat in ons team.”
