Sanne in ’t Hof volgt haar eigen weg in het langebaanlandschap. Nadat ze aan het begin van haar carrière niet slaagde als stagiaire bij Jumbo-Visma, koos ze ervoor bij Gewest Friesland te schaatsen en vond ze aansluiting bij marathonteams voor haar duurtrainingen. Ook voegde ze zich een jaar bij de Noorse selectie. Altijd op zoek naar uitdagingen en vrijheid, zowel in de sport als daarbuiten. Onlangs besloot ze na een jaar Team Gold te verlaten en zich wederom aan te sluiten bij Jumbo-Visma.
Gefeliciteerd Sanne, met je overstap. Om te beginnen met het afscheid van Team Gold, wat was voor jou de reden die ploeg te verlaten?
Sanne in ’t Hof: “De opzet van het team past niet bij mij. Ik wilde een stap in mijn carrière zetten en trainen met sterke trainingsmaatjes, maar het was niet te doen. Ik moest mijn eigen trainingskampen regelen, mijn eigen vliegtickets boeken, zelf sponsoren zoeken en contact met ze houden. Het gaf me allemaal zoveel stress, dat ik letterlijk mijn been gebroken heb.”
De stressfactuur die je ontdekte eind december kwam letterlijk door de stress?
“Ja, dat denk ik wel. Ik was manager en sporter ineen. Het reizen, het regelen, veel alleen, alles stapelde zich op. Ik was veel op mezelf aangewezen en kon minder samen trainen met mijn teamgenoten dan ik verwacht had. De mannen trainen niet centraal en de vrouwen focussen zich meer op de sprint. Het kwam erop neer dat ik veel zelf moest doen en dat is absoluut niet wat ik zocht. Ik wil met mannen trainen.”
De volgende stap waar jij naar op zoek was bleek het niet te zijn.
“In eerste instantie wel, want ik draaide een heel goed voorseizoen. Johan heeft zoveel kennis en zijn schema werkte voor mij. Ik ben twee keer vier weken in mijn eentje op hoogtestage geweest in Livigno. Daarnaast heb ik getraind met de andere meiden van het team, die in de zomer bezig waren met het draaien van omvang. Mijn testen waren beter dan ooit, ik was beter dan ooit.
Aan het begin van het schaatsseizoen brak ik mijn been. Desondanks reed ik mijn beste tijd ooit in Thialf, wat iets zegt over mijn uitstekende basis. Alleen viel het in de winter tegen hoe vaak ik met mijn teamgenoten kon schaatsen, omdat zij veel in het buitenland waren. Ik stond met de marathonmannen van OKAY-Interfarms op het ijs en die trainingen vond ik ook het leukst. In Nederland is het losser en beleven de rijders meer plezier tijdens het sporten dan in Japan. Voor mij is dat heel belangrijk. Ook Johan kwam tot de conclusie dat ik geen profijt had van het trainen met het team. Iedereen vond het hartstikke jammer dat ik wegging, maar we zijn op goede voet uit elkaar gegaan.”
En nu de overstap naar Jumbo-Visma. Wie heeft het contact gelegd?
“Ik heb Jac gebeld en hij was heel geïnteresseerd om een kop koffie met mij te drinken. Als stagiaire werkte ik acht jaar geleden al fijn met hem samen. Dat was dan ook niet de reden dat ik destijds weg ben gegaan. Ik was te jong en onervaren, heb mezelf daar over de kop gewerkt. Het was niet het juiste moment. Na mijn vertrek lieten ze de deur voor mij open. De afgelopen jaren heb ik mezelf heel erg ontwikkeld en veel geleerd. Nu ben ik er wel klaar voor. Ik kan met de marathonploeg trainen, weet hoe alles gaat en het is heel goed geregeld. Vandaar dat ik naar Jumbo-Visma wilde.”
Jij bent altijd op zoek naar vrijheid, zoals die trainingsstages in Livigno of de bijbanen die je eerder naast het schaatsen had. Ben je niet bang die hier kwijt te raken?
“Daarom ben ik het gesprek aangegaan met Jac om te kijken wat er mogelijk is. Wat is mijn visie? Hoe zie ik het graag? En hoe ziet hij het? Ik gaf aan dat ik graag met de mannen wil trainen. Bij Jumbo-Visma kan ik achter de stayers aan en eventueel met de marathonmannen meedoen, zoals ik gewend was. Ik ben de enige allroundvrouw, dus zal daarnaast trainingen alleen afwerken. Daardoor krijg ik vrijheid, wat voor mij goed werkt. Uiteindelijk willen beide partijen dat ik zo hard mogelijk rijd. Jac was heel positief over die individuele aanpassingen. Wil ik die volgende stap maken, echt naar de wereldtop en olympisch kampioen worden, dan moet ik een gok wagen. Ik denk dat dit alleen maar een stap de goede richting op kan zijn. Dit is het ideaalplaatje waar ik jaren naar op zoek ben geweest.”
Is dat het verschil met het meisje dat ooit stagiaire was bij Jumbo-Visma? Dat je nu weet wat goed voor je is, terwijl je destijds graag jezelf wilde bewijzen?
“Absoluut. Natuurlijk heb ik getwijfeld ik of ik het moest doen. Iedereen in mijn omgeving moedigde me aan: ‘San, het is niet meer dezelfde situatie, jij bent niet meer hetzelfde meisje.’ Ik kwam daar als 18-jarige spring-in-'t-veld binnen, die enorm leergierig was en altijd wilde laten zien wat ze kon. Alles deed ik voluit. Als ik achter die gasten aan kon, vond ik dat prachtig. Of het nu drie uur fietsen op een hartslag van 180 was, dat maakte mij niet uit. Ik kon erbij blijven. Dat was cool. Ik volgde gewoon het schema, zij waren de grote ploeg en zouden wel weten wat goed voor mij was. Ik ging over mijn grenzen heen zonder het door te hebben. Op dat moment kon ik het niet aan. Nu kom ik erbij als 26-jarige, heb ik al op de Spelen gestaan en weet ik wat voor mij werkt. Ik hoef niks meer te bewijzen.”
Je bent een stukje volwassener en geduldiger geworden.
“Jazeker. De samenstelling van de ploeg is ook veranderd. Toen was ik de jongste en zat ik met allemaal grote jongens in de ploeg die al olympisch kampioen waren en veel bereikt hadden. Dan kom je daar als klein meisje. Natuurlijk was ik verlegen en durfde ik niet zoveel te zeggen. Dit seizoen zitten er veel leeftijdsgenoten om mij heen en is de situatie heel anders. Niet te vergelijken met hoe het toen was.”
Heb je met Jac ook over de valkuilen van zes jaar geleden gepraat? Hoe je makkelijker kan aangeven wanneer het te veel wordt?
“Uiteraard. Ik heb alle wattages, hartslagen en andere meetwaardes van de afgelopen jaren. Ik weet precies wanneer ik op de rem moet trappen en wanneer ik gas moet geven. Ik durf op mijn gevoel en mijn lichaam te vertrouwen. Zodra ik voel dat het de verkeerde kant opgaat, trek ik gelijk aan de bel. Dat is wat Jac van mij vraagt en de communicatie die tussen een trainer en atleet hoort te zijn. Als ik een dag moe ben, geef ik dat aan en pak ik mijn rust. Helemaal niet erg. Toen was ik bang dat ze zouden denken dat ik het niet aan kon. Een heel andere mindset. Ik heb zin om aan het avontuur te beginnen.”
