‘VASTBERADEN BESLOOT IK EEN SPRONG IN HET DIEPE TE WAGEN’
“In mijn schaatscarrière zijn er talloze momenten geweest die me gevormd hebben, maar één specifiek moment blijft me altijd bij: mijn eerste podiumplek tijdens een wereldbekerwedstrijd. Het was in 2012, in een vol Thialf in Heerenveen.
Ik kwam van het commerciële DSB-schaatsteam van Jac Orie, later bekend als team Control. Ik was eenentwintig jaar en had op eigen initiatief besloten daar weg te gaan. Het was een onzekere stap; ik had geen back-up. Echter wist ik één ding heel zeker: dit wil ik niet nog een paar jaar.
Op mijn achttiende werd ik wereldkampioen bij de junioren. Ook had ik een juniorenwereldrecord op de 1500 en 3000 meter gereden, dus ik werd wel gezien als een veelbelovend talent. Zo zag ik mezelf ook. Ik had het idee dat ik binnen een paar jaar bij de beste van de wereld zou behoren. Na vier jaar bij DSB was dit nog niet het geval. Ik reed wel wat World Cups hier en daar, maar scoorde geen podiumplekken. Ik dacht: als me dit na vier jaar in deze omgeving nog niet gelukt is, waarom zou dit in het vijfde jaar wél gebeuren met dezelfde methodiek en aanpak?
Dit gevoel was heel sterk. Vastberaden besloot ik een sprong in het diepe te wagen. De structuur, een vast salaris, alles heb ik opgegeven. Hoewel ik niet wist hoe ik in september en oktober alles moest betalen, de vrijheid die ik ervoor terugkreeg was me alles waard. Op eigen benen staan; zelf aan het stuur zitten van mijn eigen schaatscarrière. Autonoom zijn, dat past bij mij.
Deze keuze bracht me bij het team van Gerard van Velde, destijds nog in de beginfase met APPM van Piet Brandjes als hoofdsponsor. De ploeg bestond uit Michel Mulder, Hein Otterspeer, Jesper Hospes, Jacques de Koning en de Australiër Daniel Greig. Met z’n zessen hadden wij elkaar gevonden. We waren aan het pionieren; een groep vrijbuiters. Het verliep heel organisch.
We hadden een groep jongens die voor elkaar door het vuur gingen en dezelfde drive hadden. Iedereen zat daar omdat hij wilde schaatsen. Niet omdat er bijvoorbeeld nog een bepaald contract was. De intenties waren heel puur. We waren echte liefhebbers. Alles was gericht op basis van gevoel en naar het lichaam luisteren. Het was een omgeving die veel beter bij me paste. Er ontstond een heel mooi proces met een bepaalde noodzaak om te presteren. Dit pakte voor mij heel goed uit.
Het betaalde zich allemaal uit op de 1000 meter tijdens de derde wereldbeker van het seizoen in een vol Thialf. Van tevoren had ik niet per se het gevoel dat ik een mooie prestatie zou neerzetten. Bij de sprint weet je het nooit. Op dat niveau zit iedereen zo dicht bij elkaar. Ik wist wel dat ik goed was, maar ik heb nooit echt gedomineerd en was niet vaak de beste. Toch wist ik wel dat het er een keer aan zat te komen in deze wereldbekercyclus. Als het dan ook nog zou lukken in een vol Thialf, zou dat het allermooist zijn.
Ik moest tegen olympisch kampioen op de 500 meter en de olympisch zilverenmedaillewinnaar op de 1000 meter, Tae-Bum Mo. Na 600 meter lag ik nog een stukje achter op hem. Ik had de laatste binnenbocht en was verbeten om die rit te winnen. Ondanks dat het flink werken was, voelde ik wel een bepaalde controle. Ik kwam naast hem en wist: deze race is van mij. En ja, het gebeurde: ik versloeg Mo.
Toen ik besefte dat ik de rit gewonnen had – in ook nog een heel scherpe tijd – was ik ontzettend blij. Stefan Groothuis won, ik werd tweede en Mo werd vlak achter mij derde. Gerard genoot ook met volle teugen. Voor mezelf was het de bevestiging dat ik toch een goede schaatser was. Het voelde als het inlossen van een bepaalde belofte. Na de stempel die ik als junior had gekregen, had ik ook als senior wat bereikt.
Misschien besefte ik in het moment nog niet wat deze prestatie voor me betekende. Er werd vrijwel direct weer gefocust op de volgende wedstrijd. Volgens mij hebben we daarna zelfs nog een sprongtraining op het middenterrein gedaan. Achteraf gezien is het winnen van deze zilveren medaille een heel belangrijk moment voor me geweest. Ik kreeg de bevestiging dat de keuze om van ploeg te wisselen, m’n eigen pad en intuïtie te volgen, een heel goede is geweest.”
