‘ÉÉN VAN DE GEBROEDERS MULDER NOEMDE MIJ DE KAT MET NEGEN LEVENS’
“Voor mij is één van de meest speciale momenten mijn Europese titel op de puntenkoers bij de junioren in juli 2011. Ik had al een jaar internationaal bij de senioren gereden, maar plots behoorden mijn leeftijdsgenoten en ik tot de categorie junioren A. Hierdoor was ik als negentienjarige alsnog één jaar junior.
Waarom dit moment zo bijzonder was? Om verschillende redenen. Als sporter had ik nooit echt het geluk aan mijn zijde gehad als het op overwinningen aankwam. Ik stond vaak op het podium en was aanwezig als knecht, maar winnen gebeurde zelden. Echter, dit seizoen was anders. Alles leek op zijn plek te vallen en ik was in topvorm.
Het Europees kampioenschap vond plaats in Heerde, op een baan die ik niet per se mijn thuisbaan zou noemen, maar wel één van mijn favoriete plekken was, wereldwijd zelfs. Het was een piste waarop ik me goed voelde. Een parabolische baan met niet al te veel grip aan de binnenkant. Perfect voor mijn lichte gewicht en beperkte kracht. Ik kon de krappe bochten goed houden; het werkte in mijn voordeel.
De avond voor mijn grote moment had ik al een zilveren medaille behaald op de afvalkoers. Die nacht droomde ik intens over de overwinning die zou komen. Ik had niet veel zelfvertrouwen, maar deze droom gaf me de kracht en het geloof dat ik nodig had.
De punten/afvalkoers stond gepland op zaterdag. Het was vrij fris; niet echt een zomerse dag. Als ik foto’s terugzie, dan zie ik mensen langs de kant staan met een jas aan. De race was ontzettend spannend. Het publiek ging door het dolle heen en mensen sloegen op de boarding. Mijn familie was ook in groten getale gekomen: mijn opa, oma en ouders. Zelfs mijn oom, tante en wat nichtjes waren naar Heerde afgereisd. Ze hadden gehoord van mijn medaille de avond ervoor, dus dachten: Oei, dan moeten we morgen maar even komen kijken.
Van het hele deelnemersveld gingen zes rijders door naar de finale. Precies een zestal vormde een kopgroep en ik lag een recht stuk daarachter in – zoals het op dat moment leek – een verloren positie. Op de één of andere manier kwam ik weer tot leven. Het lukte om het gat te dichten. Eén jongen kon het niet meer bijhouden, die ik net op tijd – voor het laatste afvalmoment - kon inhalen. In de finale pakte ik nog eens de nodige punten en was ik goed voor Europees goud. Een enorme ontlading volgde; het was iets heel bijzonders. Eén van de gebroeders Mulder noemde mij ‘de kat met negen levens.’ Zo had ik het ook ervaren.
Ik weet nog dat ik na mijn race op Facebook plaatste: ik ga lam vanavond. Veel ervaring met drank had ik niet, waardoor het die nacht goed misging. Het feest heb ik niet eens gehaald. Crispijn Ariëns, dat jaar mijn ploeggenoot, heeft mij destijds met zijn vriendin rond de klok van elf uur ’s avonds naar mijn kamer gebracht. Samen hebben ze me onder een koude douche gezet en in mijn bed gelegd. Ze waren net goed en wel beneden in het hotel toen ze mij in mijn onderbroek aantroffen in de lobby. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, is nog steeds een raadsel…
Met Manon Kamminga reed ik de volgende dag terug naar huis. Er ging een lampje branden in mijn auto. We besloten direct te stoppen. Ik belde mijn vader voor een oplossing, maar ik kon niet uit mijn woorden komen. ‘Koelvloeistof’ bleek opeens een woord te zijn dat ik niet meer kon uitspreken… ‘Kloeifloeisel’… Manon kwam niet meer bij van het lachen. Op een gegeven moment heeft zij de telefoon van me afgepakt en het gesprek met mijn vader verder afgemaakt. Ook besloot zij verder te rijden. Het was onverantwoord dat ik nog langer achter het stuur zou zitten. Ik had een flinke kater, maar dat mocht de pret niet drukken.
Al met al was mijn Europese titel bij de junioren een moment van glorie en triomf. Het was een beloning voor al het harde werk en de toewijding die ik in mijn sport had gestoken. Het zal altijd een speciale plek in mijn hart hebben en een herinnering zijn waar ik met trots op terugkijk.”
