‘IK BELEEFDE HET HOOGTE- ÉN DIEPTEPUNT VAN MIJN CARRIÈRE ALS COACH’
“Als voormalig inlineskatester en coach heb ik door de jaren heen vele hoogte- en dieptepunten mogen ervaren. Echter, één dag staat me bij als een ware achtbaan van emoties, waarbij ik zowel het hoogtepunt als het dieptepunt van mijn coachcarrière beleefde. Het was 10 februari 2014. De dag van de 500 meter voor de mannen tijdens de Olympische Spelen van Sochi. Ik was daar als Australisch coach van sprinter Daniel Greig en ik hielp Michel Mulder.
Slechts drie weken daarvoor haalde Daniel brons op het WK Sprint in Nagano, waar Michel wereldkampioen werd. Daniel was in bloedvorm. Zijn tijden de dag voor de olympische 500 meter waren sneller dan die van Michel.
Echter, al snel nam de dag een onverwachte wending. Bij de start van de eerste 500 meter ging Daniel met zijn punt in het ijs, met alle gevolgen van dien. Het was zijn grootste nachtmerrie die werkelijkheid werd. Zijn olympische droom was voorbij. De medaillekansen waren verkeken; een harde klap voor hem en ons als team.
Als coach werd ik behoorlijk op de proef gesteld. Ik moest navigeren tussen de pieken en dalen van de sport en de emoties van mijn atleten. Daniel ontsnapte aan de schijnwerpers, terwijl Michel nog moest beginnen aan zijn eerste race. Die ging gelukkig goed. Deze konden we afvinken en vervolgens rende ik achter Daniel aan.
Beide mannen deelden een kleedkamer, dus ik wilde ervoor zorgen dat Daniel en Michel elkaar pas zagen naarmate Daniel weer een beetje hersteld was. We moesten voorkomen dat Michel zich slecht zou voelen voor Daniel. Ze waren zo goed bevriend. Het was noodzaak dat Mulder zijn goede gevoel hield. We hebben de sportpsycholoog van het Australische team gebeld en haar met Greig laten praten. Ik zorgde dat ze achter in de kleedkamer bij het toilet waren op het moment dat Michel binnenkwam. Toen hij weer wegging, lieten we Daniel even weggaan zonder dat één van beiden dat doorhad.
In de situatie waarin ik me bevond, kon ik Daniel niet mentaal oplappen. Ik moest vertrouwen op iemand die daar professioneel mee omging. Ik moest me blijven richten op het positieve. Het was zo intens dat ik mijn jas met accreditatie op het middenterrein had laten liggen. Zodra je deze op de Spelen niet bij je hebt, ben je de pineut. Ik was buiten de kleedkamer gestrand en moest iemand vragen om deze voor me te pakken. Dit was gelukt.
Vervolgens hadden we negentig minuten om Daniel fysiek en mentaal weer in goeden doen te krijgen. Michel vroeg me ondertussen: ‘Is Daniel oké?’ Ik beaamde het en zei tegen hem: dit is extra gunstig voor jou, want Daniel heeft alle pech van ons team al op zich genomen. Jij hebt het geluk in handen, dus blijf gewoon bezig met wat je doet en vergeet al het andere.
Een fractie later werd het nog mooier: Michels tweelingbroer, Ronald, kwam de kleedkamer binnenlopen. Beiden zaten in verschillende teams. Ronalds eerste run was oké, maar niet geweldig. Hij ging naast Michel zitten en ze moedigden elkaar aan. Kort daarna kwam ook Daniel naar binnen, die ondertussen weer wat positiever was. Ze pepten elkaar op. Alles draaide om zo snel mogelijk gaan, en ondanks wat er met Daniel was gebeurd, ervoor zorgen dat ze het beste uit zichzelf zouden halen.
Ze maakten zich vervolgens op voor de tweede omloop. Daniel herpakte zich en reed alsnog een behoorlijk goede race. Vervolgens maakte hij zich meteen klaar om naar Michel te kijken. De fysiotherapeut en ik stonden op het middenterrein te wachten op Michels race. Ik had de tijd in mijn hoofd die Michel moest halen en hij reed exact die tijd. Even kwam er een '1' achter Jan Smeekens te staan en plots veranderde het. Ik keek over mijn schouder en zag dat Daniel en Michel samen waren en vierden dat Michel de nieuwe olympisch kampioen was.
Hoe mooi is dat? Voor Daniel was het zo’n verdrietige dag. Het was heel moeilijk om hem gelukkig genoeg te houden om de rest van zijn tijd daar te kunnen genieten. En dat lukte, zo knap. Daniel heeft zoveel veerkracht getoond. Hij wist zich mentaal te herpakken van zijn slechtste dag ooit en ondersteunde zijn vrienden. Dit toont karakter en zijn ware klasse. Ronald reed de snelste tijd van de dag, maar werd in het eindklassement derde. Naast het goud voor Michel, was dit geweldig voor de familie Mulder.
Het leven van een coach is zeer bevredigend wanneer er veerkracht wordt getoond in moeilijke tijden, er steun wordt geboden aan elkaar en er blijvende vriendschappen ontstaan. Het is een metafoor voor het leven, het maakt mij ontzettend trots.”
