Hempenius moest zowel tijdens de kwalificaties als in de ronde erna twee keer starten. Bij zijn eerste optreden stond hij niet helemaal stil met zijn rechtervoet, maar dat leidde niet tot een waarschuwing. De gele kaart zag hij wel in het duel met Europa's beste op deze afstand Piergigli, wat hem automatisch iets behoedzamer maakte voor de tweede start. De 23-jarige Burgumer was toch snel weg en kon lang gelijke tred houden met de Zuid-Europeaan wiens eindschot beter bleek: 9,969 seconden om 10,250. In de kwalificatie reed Jelmar 10,337.
Het was precies het euvel waaraan hij in de periode tussen het EK (vierde plaats) en het vertrek naar Italië voor het mondiale sprintgevecht hard had gewerkt. Niet zijn prima starts, noch de eerste zestig, zeventig meter waren onvoldoende; wél kwam hij aan het slot van de sprint, wanneer de bevrijdende streep in de verte als een magneet begon te werken, tekort. Zo gebeurde het zaterdagmorgen ook op de asfaltstrook in Montecchio Maggiore. Piergigli had wederom de versnelling waarnaar Hempenius had gezocht. Het resultaat van dit WK leerde echter dat het niet eenvoudig is in zo'n kort tijdsbestek een dergelijke 'demarrage' erin te slijpen.
De snelle uitschakeling deed pijn bij de Fries. "Heel teleurstellend inderdaad. Hier was ik niet voor naar Italië gereisd. Ik heb uitgerekend op het wereldkampioenschap mijn twee slechtste tijden van het seizoen gereden. Waaraan dat precies aan heeft gelegen, moeten we maar eens analyseren wanneer we thuis zijn, met mijn eigen coach Bianca Roosenboom en bondscoach Valentina Berga. Ik zou nu geen reden kunnen bedenken, want - zoals ik voor de wedstrijd had aangegeven - ik had zelfvertrouwen en voelde me zowel fysiek als mentaal top."
"Ik had er zin in", ging hij verder, "wilde bewijzen dat wat ik eerder in 2023 heb gepresteerd (zoals het nationaal record op de 100 meter scherper stellen, red.) geen toeval was. En dat vertrouwen was gebaseerd op een hele serie van sterke en snelle 100 meters die ik dit jaar heb laten zien. Het zat 'm vandaag ook niet alleen in de slotmeters van de races, er deugde wel meer niet aan mijn uitvoeringen", zo keek hij goudeerlijk als altijd terug op zijn verrichtingen. "Ontzettend jammer dat er niet is uitgekomen wat ik normaal gesproken kan, maar ik ben helaas geen machine die op commando 9,9 kan rijden."
Toch is er geen twijfel over zijn sportieve traject de komende jaren. "Ik heb dit jaar een methode gevonden waarbij ik me goed voel. De rek is er nog lang niet uit. Ik heb een schitterende topsport-omgeving waarin ik vooruit kan. Daarom is er ook niet zoveel behoefte om gedurende de winter een stage te doen in bijvoorbeeld Colombia (wat collega Glenn Nijenhuis verschillende keren heeft gedaan, red.). Voor de continuïteit denk ik dat het beter is op dezelfde voet door te gaan."
Maar: wél gecombineerd met het langebaanschaatsen. Hempenius heeft trek in een sprintavontuur op het ijs, iets dat afgelopen jaar al speelde. "Ik heb het er toen met mijn trainers over gehad. Er werd besloten het nog niet te doen, omdat ik heel laat terugkeerde van het wereldkampioenschap Inline in Argentinië en het skeelerseizoen alweer vroeg zou opstarten. Na dit WK zal ik kijken of het binnen het Gewest Friesland mogelijk is. Ik heb tot m'n veertiende geschaatst, al was ik in die dagen geen groot talent."
"Mijn voorbeelden zijn vanaf mijn jeugd Ronald en Michel Mulder geweest. Zij wisten de sporten dikwijls met groot succes te combineren. Ik geloof dat mij dat ook kan lukken. Het is gaaf te proberen wat het mij kan opleveren. Met de ontwikkeling die ik de afgelopen seizoenen heb doorgemaakt, denk ik dat ik wel serieus kan gaan schaatsen. Zonder de ambitie om direct wedstrijden te winnen hoor. Ik ga voor de technische vooruitgang, dat wordt het grootste doel. Bijkomend voordeel is dat ik in de winter dan niet met tien graden onder nul hoef te skeeleren, want dat vond ik verleden jaar niet altijd even leuk."
Wereldkampioen werd Vincenzo Maiorca. Hij versloeg in de finale Hempenius' plaaggeest Alessio Piergigli. De uitslagen van het WK staan hier.
