Michelle Velzeboer (foto boven) laveerde op knappe wijze naar de eindstrijd van de 1000 meter bij de vrouwen, haar eerste op dit nummer. In het seizoen 2022-’23 meldde ze zich als nieuwkomer al twee keer voor de medaillestrijd, en in Almaty had ze succes (zilver). Over haar kansen zondag had ze van tevoren geen bepaalde verwachtingen. “Ik was al heel blij met het bereiken van de finale. Ik ging van start met een goed gevoel, om te kijken wat ik zou kunnen.” Ze werd, omver gekegeld door de Koreaanse tegenstandster, Soyoun Lee, uiteindelijk vierde achter twee Koreaansen en een Canadese. “Ik ben tevreden hoe ik heb geracet, zeker in de halve finale waar ik het bijna zonder een advancement (toegevoegd aan volgende ronde, red.) had gered”, vertelde de jongere zus van Xandra.
Stuitte ze in de voorlaatste schifting al op twee Aziatische vrouwen, op de startlijst voor de finale kwamen drie Koreaanse opponentes te staan: Whimin Seo, Jiyun Park en Soyoun Lee. “Als er drie in je rit zitten, weet je dat ze kunnen samenwerken. Dan moet je je goed positioneren tussen hen in. Dat is niet altijd gemakkelijk. Maar ik was niet bang voor ze, wilde laten zien dat ik er ook was. Ik probeerde een ronde naar voren te gaan. Doordat ik meteen weer een plek verloor, werd het een lastige race. De een na de ander viel aan, dat maakte me kwetsbaar. Toen ik onderuit werd gereden, ben ik snel opgestaan zodat ik nog vierde kon worden.”
Afgezien van het onbevredigende resultaat van de relay (waarvan de uitslag waarschijnlijk binnenkort wordt herzien en er alsnog goud uit rolt, red.) keek Velzeboer tevreden terug op de eerste twee World Cups. “Qua uitslagen was het dit weekend beter dan in de eerste wereldbeker. Hopelijk krijgen we alsnog goud.”
Friso Emons. Specialist op de 1500 meter. Nam verleden seizoen deel aan vier A-finales in de World Cup, waarin hij drie keer net naast een plak greep (vierde) en een race als zesde beëindigde. Die klassering werd in Montréal opnieuw achter zijn naam geschreven. Hij kon ermee leven. “Er zaten zeven jongens in die allemaal hadden kunnen winnen, zo hoog is het niveau eenmaal. Ik had op meer gehoopt, al ben ik iets te afwachtend geweest. Er is verbetering zichtbaar ten opzichte van vorige week. Weet je, achteraf is het makkelijk praten over gemaakte keuzes. Feit is dat we op de plaatsen drie, vier en vijf alleen maar aan het battlen waren. Op het moment dat je even uitweek om wat snelheid te kunnen maken, sprong er weer een ander tussen. Het was een lastige wedstrijd voor me”, zei de Tilburger die niet iemand is die een uitvoerige studie maakt van de gewoontes van zijn tegenstanders.
“Ja, kijk, als je dat gaat doen op een 1500-meterfinale..., dan word je helemaal gek. Want iedereen die de eindstrijd bereikt, kan bijna alles. Dus dan ga je iets voornamelijk op je instinct af. In de eerste fase heb ik meer een strijdplan per ronde. Maar dan moet je nog in zo'n rit zien hoe het loopt. Het is een kwestie van aanvoelen wat er van je wordt gevraagd.”
Zes klasseringen in een A-finale heeft Emons. “Je kunt het misschien een beetje zien als wereldbekerpuntjes sprokkelen. Het heeft niet zoveel te betekenen, want je wilt dat podium halen, zoals me lukte op het EK van dit jaar. Ik denk echt dat het erin zit, individueel een plak veroveren. Dat is dit jaar mijn doel, plus focussen op de 1000 meter. Rijd ik die afstand beter, dan heb ik er voordeel van op de 1500. Je wordt er wat agressiever en explosiever van, wat handig is om die A-finales nog vaker te halen.”
Teun Boer en Itzhak de Laat kwamen tot de B-finales van de 1500 meter. Eerstgenoemde overleefde de kwartfinales, terwijl De Laat zondagmorgen alweer op het ijs verscheen om zich via de herkansingen alsnog te kwalificeren. Aan het slot van de ‘kleine finale’ prijkten hun namen bovenaan de ranglijst: Itzhak op 1, Teun op 2. Eind goed, al goed? “Het is toch hetzelfde als in het gewone leven: de laatste indruk blijft het langst hangen” reageerde De Laat. “Ik houd een lekker gevoel over aan mijn 1500 meter, omdat de rit goed was. Daarmee kan ik die eerste wereldbekers afsluiten.” Boer beleefde een primeur: niet eerder had hij op het langste individuele onderdeel een B-finale gedraaid. “Het was een beetje afwachten hoe dat zou gaan. Wel aardig dus. Het smaakt in elk geval naar meer. Ik zie weer potentie.”
Hoewel ze teamgenoten zijn, spraken de twee niets af voor de wedstrijd. “Ja, alleen wie welke coach zou hebben aan de kant. Heel voorzichtig. Wat moet je verder dan? Je hebt heus niet zoveel aan elkaar op het ijs”, aldus De Laat. “Je weet evenmin wat drie Koreanen afspreken. Misschien willen die elkaar wel graag uit de baan rijden.” Boer: “Ik heb me in elk geval niet ingehouden, toen Itzak me passeerde. Het was ieder voor zich, want we wilden allebei winnen. Inderdaad, dan liever in de A-finale dan een B-finale, maar het is een opsteker zoals ik de wereldbeker heb kunnen beëindigen. Voor mij is dat mentaal belangrijk.” De Laat opnieuw: “De voorbije anderhalve week was een periode van ups en downs, best wat downs als ik voor mezelf spreek. Gelukkig heb ik gezien waar ik aan kan werken. Wat die punten zijn. Dat blijft mooi geheim voor iedereen, haha!”
Selma Poutsma liet zich na haar zilveren medaille zaterdag op de 500 meter ontvallen dat ze nog wat meer aan haar inhoud moet schaven. Amper een etmaal reed ze – zoals schaatsers dat zo mooi kunnen zeggen – een B-finale over 1500 meter keurig naar huis en finishte met vlag en wimpel op pole position. Gebrek aan inhoud. “Nou”, antwoordde ze, “het was een goede rit voor mij die rustig begon en eindigde met een sprint. Ik heb denk ik heel goed de controle gepakt over de race, de juiste dingen op het juiste moment gedaan. Fijn dat ik in deze wereldbeker me goed heb gemanifesteerd op een lange afstand. Ik heb er veel vertrouwen uitgehaald.”
Met andere woorden: Poutsma is meer allroundster dan ze denkt. “Nou, ik denk dat het een beetje afhankelijk is van hoe zo'n rit gereden wordt. Je hebt vooral bij de 1500 meter superveel verschillende scenario's. Het kan een soort van hele lange tempowedstrijd worden. Of zoals in mijn rit, dat iedereen rechtop begint en het tegen het einde een sprint wordt. Ik vind het leuk om me te ontwikkelen in verschillende scenario's. Natuurlijk heb ik niet het uithoudingsvermogen van een echte stayer, maar met een slimme tactiek kan ik op de lange afstand zo nu en dan nog wel ver komen.”
Xandra Velzeboer ontbreekt deze keer, omdat ze rond een van de wereldbekers in de afgelopen twee weken vrijwel dagelijks aan het woord kwam: Ze reed (bijna vanzelfsprekend) een A-finale, die van de 1500 meter, passeerde de meet in vierde stelling en deed dat dus naar behoren.
De uitslagen van World Cup 2 staan hier.
