Wie er geen twijfel over liet bestaan dat hij de beste was en zijn tegenstanders in de laatste wedstrijd van de 1000 meter op snelheid, souplesse en tactisch vernuft compleet aftroefde, was Jens van ’t Wout. Hij kende een week terug bij de aftrap van het internationale seizoen, ook in de Canadese stad, een haperend begin. Dat resulteerde in een reeks van net-niet-races die dan ook geen gewenste resultaten opleverde. Het gaat te ver te stellen dat de jongste rijder van TeamNL er door uit zijn humeur raakte, maar de wetenschap dat hij zijn capaciteiten onvoldoende had benut, zaaide twijfel.
Onnodig, wist men in de entourage van de ploeg. Van Niels Kerstholt, de bondscoach, tot zijn assistent Kip Carpenter of videoanalist Bjorn de Laat, allen bleven ze Van ’t Wout prijzen. Die jongen was tiptop in orde, wat trouwens net zo goed gold voor de rest van het gezelschap. “De mannen schaatsen niet slecht”, liet Kerstholt bij herhaling weten. “Het moet er alleen een keer uitkomen.”
Dat het ook gebeurde op de tweede finaledag van de wereldbeker – waar veel oranje te zien was in de afrondende gevechten van de verschillende afstanden – met Van ’t Wout als gouddelver, wekte nog het minst verbazing. In het seizoen 2022-’23 debuteerde hij overtuigend door drie keer goud te winnen. “Toch denk ik dat deze medaille mooier is, of meer waarde voor me heeft, omdat het deelnemersveld veel sterker is geworden. Dát heb ik vorige week hier wel gemerkt. Juist daarom vind ik het gaaf dat ik in zo’n korte tijd weer m’n oude gevoel heb teruggevonden en dit kon laten zien vandaag”, klonk het verheugd na de eindstrijd waarin hij twee Koreaanse kanjers, Shaoang Liu en een Pool wiens achternaam (Pigeon = duif) vredelievender is dan zijn racegedrag op het ijs was, klopte.
Zijn strijdplan, zo legde Van ’t Wout uit, betrof niet louter de finale. “De duizend meters heb ik een voor een afgepikt. Ik wist dat de concurrenten dat in de gaten kregen en zich daarop voorbereidden. Tijdens de finale ontstonden er echter een paar rare situaties. Shaoang verscheen plotseling op kop, iets wat hij normaliter nooit doet. Ik zag hoe de rest begon te knokken en naar achteren zat te kijken. Toen ik dat zag, begreep ik dat ze zich klaarmaakten voor een aanval, voor mij reden om nog wat langer te wachten. Niels gaf vanuit de coachbox aan dat ik moest gaan, maar ik besloot dat niet te doen.”
Het bleek de juiste ingeving van de man die veelal op intuïtie rijdt. De Pool Pigeon gaf gas in de bocht, raakte Liu en die nam hem in zijn val mee. “Prima voor mij, ik kreeg direct meer ruimte om het gat naar de voor hem rijdende Hwang te dichten.” Het kostte niet veel moeite. Of beter, de versnelling die hij eruit gooide en hem uiteindelijk ook voorbij de gevreesde Aziaat bracht, leidde tot drie rondjes die niet boven de 8,5 seconden kwamen. “Dat was zo hard dat hij er weinig tegen kon uitrichten.”
En niemand verder. Van ’t Wout werd zo de dirigent van een spetterend slotconcert, voordat de ware circusnummers van de sport aan de beurt waren: de relays. De mannen stonden al buitenspel (vanwege een penalty in de halve finale van zaterdag); zij konden als toeschouwers naar een show on ice kijken, waarbij het Nederlands kwartet simpelweg werd beroofd van de hoofdprijs door een verschrikkelijke dwaling van het jurycorps. “Goud door de neus geboord”, het zinnetje lag de voorbije twee weken op ieders tong. Met name Xandra Velzeboer mocht zich in dit opzicht een slachtoffer noemen. De penalty op de 500 meter (reden: armblok tegen Selma Poutsma) was een dure grap, en nu behoorde de zilveren plak evengoed een gouden te zijn.
De winnende formatie van Korea, zo wezen de beelden uit, zou een ronde minder hebben gereden, maar dit was de officials achter de tafels langs de baan kennelijk niet opgevallen. “Ik heb het teruggezien: het staat allemaal op beeld. Dit is een grote fout”, sprak een nog rustig pratende Yara van Kerkhof, een van de vier relay-meiden bij wie er net zo gemakkelijk stoom van woede uit haar oren had kunnen dwarrelen. “Er zijn zoveel acties langsgekomen in de race, waarvan ik denk dat de jury die alleen heeft zitten bestuderen. Ondertussen zijn ze vergeten na te gaan of iedereen wel had afgetikt bij het wisselen of genoeg ronden had gereden. Volgens mij voelden ze druk, omdat het allemaal snel moest gebeuren. Niels heeft er meteen melding van gemaakt, maar er werd niets ondernomen. Onbegrijpelijk”, oordeelde de Zoetermeerse die in haar lange shorttrackbestaan honderden keren aan de relay meedeed. “Dit was met voorsprong de relay die op de meest merkwaardige manier is afgelopen. De grootste chaos ooit. Ik neem aan dat dit wordt rechtgezet.”
Terwijl ze haar verhaal deed op de tribune van de Maurice-Richard Arena, liep Kerstholt met versnelde pas naar de hoek waar de jury en scheidsrechters zich ophielden om een officieel protest in te dienen. Later op de avond berichtte hij dat de klacht van Oranje ontvankelijk is verklaard. Dat betekent dat de uitslag waarschijnlijk wordt herzien, met een beetje geluk voor de derde wereldbeker in Beijing, van 8-10 december op de kalender.
Vraag is of shorttrack door dit soort problemen leuk genoeg blijft voor de volgers, en niet te vergeten, voor de acteurs wanneer er zich meer van deze fratsen voordoen in de toekomst. "Ik baal er ontzettend van wat er gebeurt met shorttrack. Er zijn veel zaken in de races waarvan ik vind dat ze niet getolereerd mogen worden, maar waarvoor nu geen penalty's worden uitgedeeld. Dat kan niet, want de sport wordt er vies door. Allerlei mensen gaan ervan profiteren dat de jury niet ingrijpen", meende Selma Poutsma, die met drie zilveren medailles huiswaarts keert.
Van Kerkhof: “Jammer dat er op deze manier wordt geracet. Een beslissing van een jury over een inhaalactie wordt niet teruggedraaid. Dat lijkt me logisch. Hier zijn aantoonbaar niet genoeg ronden geschaatst door een team. Ach….”, ze deed er verder het zwijgen toe, om over te schakelen naar de prestatie van de ploeg. “We kunnen trots zijn over onze optredens, want we kwamen overal goed uit. Op het moment dat we vielen (Yara werd omver gewalst door een Canadese, red.) lagen we op positie twee. Dat was goed en mogen we nu door deze domper niet vergeten. Hopelijk kijkt de jury volgende keer beter. Zeker naar overtredingen: ik haalde in en voelde een hele bocht lang een arm tussen mijn benen, wat in mijn optiek een armblok is. Vervolgens blokkeerden de Canadese meiden ons ook bij de wissel, waardoor ik crashte. Maar een straf? Ho maar!”
De uitslagen van de slotdag in de World Cup 2.
