Nagenieten, hè. Ze legde er maar de nadruk op, want: “Het seizoen is net begonnen, dan valt er nog niet zoveel te vieren vind ik”, reageerde de vrolijk lachende Velzeboer. “Ik mag vooral heel blij zijn dat ik wéér heb gewonnen, en in een nog betere tijd dan verleden jaar hier…”
Dat had ze namelijk niet meer gedacht te kunnen, na een wat moeizamere route richting de eindstrijd waarin ook Selma Poutsma hoge ogen gooide en de bekroning kreeg met een zilveren plak. Velzeboer doelde op de kwartfinale die een herstart nodig had vanwege een crash in de eerste ronde. Ze had veel energie gestoken om goed weg te komen van de startlijn en dat brak haar enigszins op bij de tweede poging. “Terwijl ik dacht Boeie, ik doe het gewoon op precies dezelfde manier. Dat onderschatte ik echter behoorlijk. Het voelde zo zwaar aan tijdens de rit en in de halve finale werd duidelijk dat het niet zo goed zat qua snelheid en uithoudingsvermogen.”
Bovendien moest ze vertrekken van positie drie, ook tamelijk ongewoon voor de watervlugge Culemborgse die doorgaans de rijdster is die op de meest gunstige plek staat (aan de binnenkant). “Dat vond ik niet zo erg. Op een of andere manier kon me ik zo focussen op het feit dat ik rustig moest blijven en minder op mijn schaatstaken hoefde te letten. Dat doe je vooral wanneer je de koppositie pakt, nu moest ik meer racen en op m’n instinct vertrouwen. Het liep lekker, wat me een boost gaf voor de finale.”
Daarin stond ze schouder aan schouder met de vrouw die nog niet eerder een individuele medaille in de World Cup had gewonnen, én degene die in elke ronde van de 500 meter veruit de beste start had gekend. “Echt niet normaal hoe hard Selma weggaat. Dat konden we bij het Daikin NK al zien, maar zoals ze dat hier heeft bevestigd, is ongelooflijk. Als je dan naast zo’n iemand staat, word je gedwongen er direct achteraan te gaan.”
Na zilver in de World Cup: en nu alle schroom overboord, Selma!
Beduusd, bedeesd, bescheiden....en ga zo nog even door, want je kunt op de razendsnelle Selma Poutsma van nog veel meer van dit soort etiketten plakken. De geboren Haagse flitst over het ijs, lacht iedereen uit als het op starten aankomt en blinkt over het algemeen uit als een ideale teamgenote. Wat haar echt naar de top kan jagen? Het besef krijgen dat ze veel meer kan dan ze denkt. Op zondag 22 oktober heeft ze een mogelijk belangrijke barrière geslecht als shorttrackster, door de eerste individuele medaille uit de ruif van een World Cup te graaien. Zeer verdiend, want ze heeft een dijk van een 500-serie in de Maurice-Richard Arena neergezet.
Goud zou het ultieme zijn geweest. Een onhaalbare prooi, zegt ze eerlijk. "Xandra reed met zoveel meer snelheid naar mij toe, waardoor ze me heeft kunnen inhalen. Natuurlijk stond ik aan de start met het voornemen er alles aan te doen om er niemand langs te laten. Zij schaatste simpelweg harder dan ik. Toen ze me voorbij was, ben op 'twee' beland en kon ik heel mooi achter Xandra aansluiten. Zilver is het dus geworden, maar daar ben ik superblij mee. Of er een keer goud zal volgen? Ik hoop het. Maar ja, ik weet onderhand al wie mijn tegenstandsters zijn... Al voel ik aan alles dat ik een stap vooruit heb gezet. Ik sta stabieler op mijn schaatsen en op het ijs. En volgens mij maak ik heel gemakkelijk snelheid", zegt de komeet van het circuit, in al haar bescheidenheid.
Het zilver had sowieso een zalvende werking, want de prijs drukte de nare souvenir van zaterdag in de mixed relay aardig naar de achtergrond. Tijdens de halve finale van de teamrace ging Poutsma in de fout door veel te vroeg te willen aflossen. Het gevolg liet zich raden: een penalty voor onreglementair wisselen, en uitschakeling.
“Ik neem die flater wel mee, want het mag echt niet nog een keer gebeuren. Van tevoren wist ik precies na hoeveel ronden en bij wie ik aan welke kant van de baan zou moeten inkomen. Helaas krijg ik nog weleens een enorme kortsluiting, waardoor ik niet meer helder kan nadenken. Jens van ’t Wout passeerde iemand in de race en daar reageerde ik op. Oh, er gebeurt wat, ik moet iets doen, schoot door m’n hoofd. Ik kon de kalmte niet meer bewaren, was plotseling niet meer aan het tellen. Heel erg jammer dat ik het door zo’n stomme beginnersfout verpest voor m’n teammaatjes. Dat is echt stom. Hopelijk zal dit nooit meer gebeuren. Als ik tenminste nog een keer de kans krijg het goed te maken.”
Dat lukte. Velzeboer kon uiteraard leunen op haar specifieke kwaliteit in een rit, het continu door versnellen, wat haar nog voor de helft van de wedstrijd in staat stelde langs Poutsma te glijden. Daarmee was het pleit beslecht en bemachtigde de tweevoudige wereldkampioene 500 haar derde wereldbekergoud in deze discipline. Gaf het haar opluchting, bevestiging van haar kunnen of werd er op de eerste plaats blij van? “Dat laatste, omdat het weer winnen is. Dat doe ik zo graag, want dat is leuk. En niet omdat ik niet wil verliezen. Dat vind ik een belangrijk onderscheid voor mezelf, dat dát het doel is.”
De omschrijving 'bevestiging' vond ze bij nader inzien ook passen bij de situatie. “Het is fijn te merken dat ik alweer zo hard rijd. Doe je dat in de finale, dan zit het met het gevoel (waar ze eerder over twijfelde) in een keer goed. Een eerste wereldbekerweekend is een kwestie van inkomen, wennen aan het niveau, maar evengoed hopen dat je presteert, om er met veel vertrouwen uit tevoorschijn te komen. De winst van vandaag heeft daar erg bij geholpen”, besloot ze. En het brons van de vrouwen op de relay, niet te vergeten.
De uitslagen? Die vind je hier.
