Deze keer was Marijke Groenewoud de feestneus van Jillert Anema’s brigade. Verdiend? Dat zeker, want de hoogblonde rondde het opnieuw strakke ploegspel keurig met een degelijke solo af, zo na Groningen haar tweede marathonzege van het seizoen bijschrijvend. Arrianna Pruisscher werd tweede door Van Maaren in de sprint te kloppen.
Stek drie dus voor de 26-jarige Zuilichemse van BDM-BTZ, die er niet blij van kon worden. Ze baalde vooral van de ontknoping in de wedstrijd die op zo’n 27 ronden van het einde in gang was gezet. Nadat Irene Schouten veertien keer in haar eentje door de finish was gegleden, en het uitgedunde peloton nog een keer samenbalde, koos Groenewoud de aanval. Van Maaren doorzag de actie en sprong in haar spoor. Het duo kreeg snel een veilige marge, maar Anema gebaarde dat Groenewoud moest wachten op de achter haar aan schaatsende Pruisscher en Nienke Smit. Anema’s wet: “Van Maaren reed niet mee met Marijke. Simpel, dan gaat het niet door. Of samenwerken om een ronde voorsprong te nemen, of niet.”
Twee duo’s smolten samen. Niet voor lang, omdat Groenewoud energie genoeg had om er alleen vandoor te gaan, op vijftien ronden van het slot. Met de hulp van Irene Schouten, die zich liet terugzakken, realiseerde ze een ronde voorsprong. De koers kon op slot, het pleit was beslecht. Volgende week een nieuwe kans voor de concurrentie, en een grote, aangezien de twee toppers dinsdag het vliegtuig naar China nemen voor een World Cup Langebaan. Dat betekent een halvering van het Zaanlander-kwartet op het ijs van Haarlem.
Het kon Van Maaren waarschijnlijk niet opbeuren. De kracht, snelheid, souplesse, tja, welke eigenschappen waren er nog meer op grond waarvan de meiden van Anema zoveel beter zijn dan de rest van het peloton? Om gek van te worden. Ze had niet overgenomen in de ontsnapping, dat was de Gelderse opgebroken. “Het is makkelijk praten vanaf de zijkant. Waarom ik niet overnam van Marijke? Omdat we slim moeten rijden. Als je net wat te veel doet, word je er dik opgelegd door Zaanlander. Of ik dat vervelend vind? Ik vind het verschil met dat team wel groot, en daarom moeten we het slim aanpakken”, aldus Van Maaren.
Lidia Tempert en Wisse Slendebroek op herhaling
De Uithof scoort qua entourage en kijkgenot vanaf de tribunes niet meteen de hoogste cijfers, maar de Haagse ijsbaan was zaterdag wel the place to be om meeslepende marathonwedstrijden te zien. Daar zorgde ook de jonge Twentse fysiotherapeute Lidia Tempert voor, winnares in de Beloftedivisie.
Ze soleerde op knappe wijze naar de eerste plaats en bevestigde zo dat de tweede plaats van de openingsmarathon dit seizoen in Groningen geen toeval was. “Vorige week in Heerenveen eindigde ik als twaalfde, en dan nu winnen: heel mooi”, sprak de kleine, maar fijne rijdster (niet voor niets heeft ze de bijnaam ‘muis’ gekregen binnen de ploeg) van Team FrySk na afloop. “Ik wilde graag een rondje pakken door met een groepje te vertrekken, maar dat lukte niet. Toen ik in de slotfase Vera van Ditshuizen zag gaan en het peloton stilviel, dacht ik: nu, erop en erover. Van m’n eindsprint moet ik het niet hebben, dus was het zaak weg te komen en voor alles of niets te vechten.” Daar slaagde ze met verve in. Van Ditshuizen bleef de spurtende meute eveneens nipt voor (tweede), Maaike Koelewijn finishte als nummer drie in de uitslag. Tempert voert nu het klassement aan in deze categorie.
De mannen in de Beloftedivisie voerden het vierde bedrijf van het in alle opzichten prachtige marathontoneel in het Haagse op. Na de domperd die Okay-Interfarms kreeg te verwerken door de discutabele apotheose op het hoofdnummer (Topdivisie) viel er alsnog te juichen voor een winnaar: Wisse Slendebroek. Hij zegevierde eerder in Groningen, voegde er in Heerenveen een tweede plaats aan toe en beklom zaterdagavond wederom de hoogste trede van het podium. Vanzelfsprekend zit het oranje leiderspak om zijn lijf komende zaterdag in Haarlem.
Alle uitslagen staan hier.
Ze had wel gevoeld dat Groenewoud in orde was. “Natuurlijk had ik Marijke kunnen aflossen. Maar ik weet dat zij op dat moment nog vijf keer sneller kan schaatsen dan wat ze deed. Het is in zo’n situatie slechts hopen dat je aan het einde iets kunt ondernemen.” De woorden pasten naadloos op het verhaal van haar ploegleider Eelco Kooistra. “Elsemieke vertelde me dat het niet lekker voelde steeds achter Marijke te moeten zitten. Maar”, zo sprak hij met een zucht van berusting tussen de zinnen door, “die gasten zijn zó goed.” Hij refereerde aan vorige week, in Heerenveen. “Toen probeerden we wel mee te doen, zaten we met twee in de kopgroep en wapperden we ervan af. Vandaar dat ik nu aangaf dan maar wat laffer te opereren.”
“Je doet er niks aan”, vervolgde hij. “En ik kan er ook geen wapen tegen vinden, denk ik zomaar. Nee, nee, nee. We moeten het elke keer blijven proberen, intussen hopend op een inschattingsfout van Zaanlander, zoals die ploeg dat vorig seizoen twee keer had. Op het NK gebeurde dat, maar wisten ze het heel goed te repareren. In Thialf lukte dat niet meer en konden we winnen. Een tegen een is er niet tegen te rijden. Niet vreemd, die vrouwen zijn pure profs. Dat maakt niet uit hoor. We zullen onveranderd voor het hoogste blijven strijden. Trouwens, wanneer die ploeg van Anema zo’n mooi spel speelt, is dat voor het publiek toch fantastisch?”
