‘DIT IS WAAR IK HET ALLEMAAL VOOR HEB GEDAAN’
“Na de Spelen van Turijn (waar ze zich als enige Nederlandse shorttrackster had geplaatst met Cees Juffermans en Niels Kerstholt bij de mannen, red.), ben ik er een tijdje uit geweest vanwege een rughernia. Ik had iedere dag pijn, zowel tijdens de trainingen als in het dagelijks leven. Het was heel vermoeiend. Ook straalde de pijn door naar mijn linkerbeen en bil. Op deze manier kon ik niet langer doorgaan.
In september 2006 adviseerde de arts om me te laten opereren. Volgens hem kon ik na de operatie weer pijnvrij sporten, ook al zou het een zwakke plek blijven… Ik weet nog dat ik op de vrijdag bij hem op het spreekuur kwam en dat hij zei: ‘Je kunt of maandag al of over tien dagen geopereerd worden.’ Waarop ik zei: doe dan maar over tien dagen. Dan kon ik nog even een beetje aan het idee wennen. Het ging zo snel.
Ondertussen was er geen nationaal team meer in het shorttrack. We werden allemaal geacht om weer bij de Gewesten te schaatsen. De keuze om een sabbatical te nemen had ook hiermee te maken. Daarnaast vroeg ik me af: vind ik het nog wel écht leuk? En natuurlijk zat ik toen nog midden in de revalidatie.
Na een tijdje begon het shorttrack toch weer te kriebelen en heb ik rustig de trainingen opgepakt. Op dat moment werd de Nationale Trainingsselectie (NTS, het vroegere TeamNL Shorttrack, red.) opgericht, waar de beste shorttrackers uit Nederland centraal gingen trainen en wonen in Heerenveen.
Ik heb uiteindelijk de sprong gewaagd en verhuisde van Woubrugge naar Friesland. Een compleet nieuw team werd vanaf nul opgebouwd. De eerste ijstraining in Heerenveen kan ik me nog goed herinneren. Mijn revalidatieproces was nog in volle gang. Ik schaatste helemaal achteraan in de groep en dacht: komt dit ooit nog goed?
Ik kreeg een aangepast trainingsschema, want urenlang op de fiets zat er voor mij niet meer in. Ook moest ik oppassen met zware belastingen tijdens krachttrainingen. Ik stond voor de keuze: alsnog stoppen of mij alleen nog maar richten op de relay, wat minder belastend zou zijn qua trainingsarbeid. Hier hoefde ik niet lang over na te denken. Ik besloot mijn droom op de individuele afstanden te laten varen. In Turijn hadden we de Spelen met de ploeg gemist. Mij leek er niets mooier dan me alsnog te plaatsen, maar dan met het team. Samen.
Het ging met ups and downs, maar uiteindelijk kon ik bijna alles weer meedoen en werd ik alsnog regelmatig opgesteld voor een individuele afstand. Dit was natuurlijk fantastisch, maar ik was ook bang dat ik te veel zou doen en daarna weer terug bij af zou zijn. Daar waakte ik voor. Het was niet de bedoeling dat het ten koste zou gaan van de relay. Hier had ik zo duidelijk voor gekozen. Gelukkig werd dit door de begeleidingsstaf goed opgepakt en werd ik tijdig afgeremd, zodat ik mijn niveau kon behouden.
In het olympisch seizoen 2009/2010 stonden we er met het vrouwenteam goed voor. Ook in de trainingen reden we heel snelle tijden. We hadden twee keer een top-8 positie tijdens de wereldbekerwedstrijden nodig om plaatsing voor de Spelen af te dwingen. Met de vorm waarin we verkeerden, moest dit mogelijk zijn.
Toch moest het dan nog wel eventjes gebeuren, maar na twee wereldbekers waren we al twee keer in de top-6 geëindigd, waardoor we zeker waren van plaatsing voor Vancouver. Dit was zo’n enorme ontlading. Alle offers waren niet voor niets geweest. Ik belde naar huis om het heugelijke nieuws te vertellen en toen bleek dat mijn ouders al maanden eerder tickets hadden geboekt. Zij waren er zo van overtuigd dat het ons zou lukken. Het is maar goed dat ze me dat niet hadden verteld.
Terugkijkend ging ik mijn hernia-operatie in met het idee van: het is afwachten of ik überhaupt weer op het hoogste niveau zou kunnen sporten, laat staan schaatsen. Dat dit uiteindelijk gelukt is en we ons als team ook nog plaatsten voor de Olympische Spelen, voelde voor mij als de ultieme beloning. Dit is uiteindelijk waar ik het allemaal voor heb gedaan.”
