‘DEZE DAG WAS EEN KEERPUNT IN MIJN CARRIÈRE’
Het moment dat meteen bij me naar bovenkomt, is eentje tijdens het WK Sprint in Moskou in 2009. Eigenlijk was het een opvolging van gebeurtenissen. Een dag voordat de wedstrijden begonnen, waren we met een aantal van ons team op de hotelkamer van onze fysiotherapeut strips op onze pakken aan het vastnaaien. En zomaar opeens kregen we allemaal enorm de slappe lach. Iets dat we nog niet eerder met elkaar gehad hadden. Het hield niet op. Onze trainer Jac Orie zei: ‘Jullie zijn vast zenuwachtig.’
Ik weet niet eens meer waarover het ging. We waren met z’n allen ontzettend in een lachbui. Stiekem waren we best wel zenuwachtig voor het weekend, maar dat gaven we niet toe. Dat was wel grappig.
Dag één van het WK Sprint was aangebroken. Tot dat moment had ik internationaal nog geen podiumplaats behaald. Na afloop van mijn 1000 meter was ik naar de kleedkamer gegaan. Een mooie eerste dag zat erop. Opeens kwam de fysiotherapeut in rep en roer de ruimte binnenrennen: ‘Margot, je moet als de wiedeweerga komen. Je staat op het podium!’
De laatste rit was nog bezig. En wat bleek? Ik stond nog bovenaan op de 1000 meter. Er werd gefinisht. Voor het eerst had ik een wedstrijd gewonnen! Anni Friesinger was tweede geworden en de Chinese Beixing Wang derde. Hier had ik totaal geen rekening mee gehouden. Mijn race was geweest en ik zat in de kleedkamer alles op te ruimen. Ik dacht nog: zo even uitfietsen, morgen is er weer een dag.
Vanaf deze rit werd het allemaal wat serieuzer in mijn hoofd. Voor het eerst kon ik meedoen om de prijzen. Zo vaak was ik vijfde, zesde of zevende geworden. Deze dag was een keerpunt in mijn carrière. Het drong tot me door dat ik één van de hoofdrolspelers was geworden.
Het grappigst hieraan vond ik dat ik helemaal geen rekening gehouden had met een podiumplaats en dat de fysiotherapeut me uit de kleedkamer moest vissen. Deze situatie was zo nieuw voor me.
Ik had wel een goede tijd: 1.16,29. Het bleek een baanrecord te zijn. Ik dacht: mooie tijd, maar daar duiken die toppers allemaal nog wel onderdoor. Niet dus. Ik wist dat ik een goede rit had gereden, zonder enig besef wat mijn tijd kon inhouden.
In het eindklassement van het WK Sprint was ik uiteindelijk vierde geworden. De twee weken erna won ik beide 1000 meters tijdens de wereldbekerwedstrijden in Kolomna. Deze periode heeft me zoveel zelfvertrouwen gegeven. Het was een bevestiging dat ik op de goede manier bezig was. De tijd van in de middenmoot eindigen, was voorbij. Opeens stond ik op het hoogste schavot.
Een mogelijke oorzaak hiervan zou kunnen zijn dat ik had nagedacht over hoe ik mijn rit wilde rijden, iedere slag harder afzetten. Er kwam geen moment in me op dat ik moe was. Alleen maar bezig zijn met: de volgende slag moet ik nog een stukje harder afzetten dan de vorige. Voorheen was ik meer op het resultaat gericht of gaf ik toe aan de moeheid. Het was zo speciaal om deze omslag in mijn hoofd zo bewust te hebben ervaren.
De slappe lach van de dag ervoor, was achteraf misschien al een teken hoe ontspannen ik toch onbewust was. In plaats van constant bezig te zijn met het resultaat en hoe ik me voelde, was ik dit weekend heel taakgericht.
Ik had ook een moment tijdens de Olympische Spelen in Sochi kunnen uitkiezen, waar ik twee keer brons won. Echter, deze gebeurtenis in Moskou was de eerste aanzet tot deze prestaties. Het was het moment dat ik voor het eerst de bevestiging kreeg en wist: ik kan het!”
