“Op maandag 13 december 2021 werd ik ziek”, begint Alderts haar verhaal. Een test bij de GGD wees uit dat ze corona had. Twee weken quarantaine volgde, waarin ze erg ziek was. “Daarna was het kerst en ging ik aan het werk als verpleegkundige in de gehandicaptenzorg. Binnen twee uur kreeg ik alweer 40 graden koorts.”
De klachten hadden een flinke impact op het leven van Alderts. “Ik kon niet eens douchen, want het water deed al pijn op mijn huid. Twintig meter lopen was een flinke opgave, ik kon gewoon niet op mijn benen staan. Daarnaast was ik heel moe, had ik last van hoofdpijn, benauwdheid.” Hoewel ze weer op de fiets klom om aan haar conditie te werken, werd ze elke keer met haar neus op de feiten gedrukt. Doelen die ze stelde bleken steeds onhaalbaar.
“Waar iedereen in mei alweer begon te trainen, zat ik nog steeds thuis. Ik kon gewoon echt niks. Met mijn studie kwam ik niet verder dan drie halve dagen per week, schaatsen ging niet. Ik probeerde wel te fietsen, maar kwam na twintig minuten helemaal kapot thuis en moest daar drie dagen van herstellen. Het voelde alsof ik nog nooit op de fiets had gezeten”, vertelt Alders. “En als ik iets te veel deed, kreeg ik weer acute griepverschijnselen. Dat heeft de hele zomer geduurd.”
Verlangen naar het leven van een topsporters deed de schaatsster niet. “Ik had geen energie, dus dat hoefde ik ook niet kwijt in de sport. Bij de revalidatie vroeg iemand mij: ‘Als ik nu een toverstok zou hebben, wat zou je dan weer willen kunnen?’ Mijn antwoord was: een gewoon leven leiden. Naar de winkel kunnen en koffiedrinken met een vriendin. Het normale dagelijkse leven. Voor mij was dat toen belangrijker dan schaatsen.”
Alderts had het mentaal zwaar. “Soms was ik een dag alleen en dan wilden mijn ouders graag bij mij komen om me gezelschap te houden, maar dat kon ik niet aan. Dat waren al te veel prikkels. Ik kon amper met iemand praten. Het cognitieve stukje was zo erg aangetast. Ik lag vaak ’s avonds vroeg op bed. Niet alleen omdat ik moe was, ook omdat ik dacht: Wat moet ik nog?”.
Na vier maanden begon Alderts haar revalidatie bij de fysio. Lichamelijk herstelde haar lichaam, maar haar hersenen bleven achter. “Bij de cognitieve spelletjes raakte ik zó uitgeput van het nadenken. Op een gegeven moment kon ik niet meer bedenken hoe lang anderhalve week was. Dat frustreerde mij. Simpele dingen waar niemand over nadenkt lukte mij niet meer.”
Omdat de ziekte nog zo nieuw was, kon niet gelijk de juiste behandeling gevonden worden. “Bij de huisarts vertelde ik dat ik zocht naar een andere behandeling. Het mocht wel wat sneller. Ik wilde niet twee keer per week een half uur naar de fysio, ik wilde me elke dag inzetten voor mijn herstel. Mijn huisarts verwees me door naar Revalidatie Friesland en zo kwam ik bij NeuroRC terecht.”
Alderts ging een intensief hersteltraject tegemoet. Na twee weken vol tests werd ze uitgedaagd om tot het gaatje te gaan. Door zichzelf te overvragen tijdens Wingatetesten leerde Alderts lichaam – wat tot dan toe altijd ‘aan’ had gestaan – weer de rempedaal in te drukken en te herstellen. Daarnaast moest de 24-jarige atlete cognitieve oefeningen doen terwijl ze overprikkeld raakte, om haar brein te stimuleren de juiste verbindingen te leggen.
“Na anderhalve dag merkte ik al verschil. Eindelijk verbetering!” Een week lang onderging Alderts de zware behandelingen. De daaropvolgende maand was ze alleen op maandagmiddag in het revalidatiecentrum te vinden, de rest kon ze thuis doen. “Die laatste week dacht ik: Wat doe ik hier eigenlijk nog? Ik had al zoveel vooruitgang geboekt.”
Hoewel de marathonschaatsster over haar grenzen moest gaan tijdens de behandeling, heeft ze niet getwijfeld aan het traject. “Dit was mijn laatste strohalm. Als dit niet lukte, was er voor mijn gevoel niets meer waardoor ik wel beter kon worden. De opties raakten op. Omdat ik niets te verliezen had, was het niet eng.”
Na haar behandelingen kreeg Alderts als eerste de tip om haar sociale leven weer op te pakken. “Ik was best geïsoleerd geraakt.” Inmiddels heeft ze weer doelen in haar leven, is ze aan het werk en pakt ze rustig haar studie op. En vlak na haar eindgesprek bij het revalidatiecentrum ging ze met haar vriend Kars Jansman op vakantie in Madeira, om te hiken.
Fysiek zet Alderts dus grote stappen en ook mentaal krabbelt ze weer op. “Mijn ouders zeggen steeds: ‘We hebben je weer terug’. Dat geeft wel aan hoe erg ik veranderd was. Er was niets meer van mij over. Op een gegeven moment wist ik niet meer wie ik was. Als ik in de spiegel keek, herkende ik mezelf al bijna niet meer. Ik heb echt heel zwarte dagen gehad, dat ik het eigenlijk niet meer zag zitten”, vertelt ze openhartig. "Nu ben ik weer elke dag vrolijk.”
Omdat dit behandelplan niet vergoed wordt door de zorgverzekeraar en weinigen deze optie kennen, zet Alderts zich in om meer bekendheid te genereren. “Ik word er een beetje activistisch van. Als ik hoor dat mensen er niet van weten of dit niet kunnen betalen, dan wil ik graag mijn ervaringen delen.”
Want voor Alderts hebben die intensieve behandelingen het verschil gemaakt. Ze heeft een contract gekregen bij Turner en maakte in februari alweer haar eerste rondjes op het ijs. “Ik vond het spannend, omdat ik bang was dat het gevoel weg was. Toch voelde het alsof ik er nooit af was geweest. Langer dan één ronde hield ik het niet vol, maar het was fantastisch. In de winter zal ik allereerst een marathon willen uitrijden en later iets betekenen voor de ploeg. Alles wat ik nu doe, is winst.”