Met enorme buikpijn en wat aspecifieke klachten ging voormalig schaatskampioene, Daniëlle Bekkering (46), vier jaar geleden naar de huisarts. Ze had weleens blaasontsteking gehad en dit gevoel leek daar watop. Haar bloed en urine werden onderzocht. Het bleek dat haar ontstekingswaarden enorm gestegen waren. De huisarts verwees Bekkering door naar het ziekenhuis.
Het was dinsdag 14 mei 2019. Na de nodige onderzoeken in het ziekenhuis was het meteen duidelijk: blindedarmontsteking. “Ik werd opgenomen en vrijwel direct daarna opgeroepen. Ook al zou het om een routine ingreep gaan, toch had ik er toen al niet echt een goed gevoel over. Ik kwam eigenlijk alleen in het ziekenhuis om anderen te bezoeken. Nu was ik plotseling zelf het lijdend voorwerp.” Door middel van een kijkoperatie zou er drie keer een gaatje van één centimeter in de buik worden gemaakt; tegenwoordig de standaardprocedure is.
Tijdens de eerste snee bij de navel ging het gruwelijk mis. “De chirurg sneed te diep, waardoor mijn aorta werd geraakt. Dit hadden de artsen nog niet meteen door, totdat ze opeens veel bloed zagen. Vanaf mijn navel werd er een snee naar beneden gemaakt om te kijken welk bloedvat ze mogelijk geraakt hadden. De anesthesist zag aan mijn hartslag dat mijn bloeddruk als een gek daalde, waardoor ze de snee hebben verlengd naar boven. Toen spoot het bloed ze tegemoet. Gelukkig was ik zelf buiten westen.”
De Groningse, die twee maanden daarvoor afscheid had genomen van het marathonschaatsen, zou rond de klok van half vier weer terugkeren op de uitslaapkamer. Dit werd ruim drie uur later op de intensive care met allemaal piepjes en slangetjes. “Het moment dat ik ontwaakte, ademde ik wel weer zelf, maar ik had ontzettend veel pijn. Ik keek naar beneden en zag dat ik helemaal was dichtgeplakt.” Onder het verband bleek haar gehele buik open te liggen. “Ik had een gat van 31 centimeter van boven naar beneden. Ik zag mijn vriend Thomas en zus Eyelien aan mijn bed staan. Lijkbleek was ik, volledig in de war en ontzettend geschrokken. Ik was er bijna niet meer geweest.”
Bekkering verbleef negentien dagen in het ziekenhuis. “In het begin kon ik vrijwel niets. Ik kreeg maag-sondevoeding toegediend, zodat er vanbinnen niets onnodig op spanning kwam te staan. Na vijf dagen mocht ik van de IC af. Ook had ik een morfinepomp om de pijn te kunnen reguleren, maar daar reageerde ik juist heel heftig op.” Een zwaar revalidatieproces volgde voor de boerendochter uit Den Ham, met soms één stap vooruit en twee stappen terug. Omdenken was hierbij haar kracht. “Ik vond het heel erg dat ik nog steeds niet veel kon, maar je hier druk om maken, helpt niet en kost veel onnodige energie. Ik richtte me op wat ik wél kon en probeerde hiervan te genieten. Blij te zijn dat ik nog leef. Daarbij had ik het vertrouwen dat het weer goed zou komen.”
In de buikholte was er nog veel bloed achtergebleven. “Ik heb een CT-scan gehad waaruit bleek dat er nog bloedstolsels achter de aorta zaten, die versterkten het kloppen van mijn aorta. Soms klopte die heel heftig, bijvoorbeeld als ik op de bank lag. Vreselijk voelde dat. Ook de angst: Straks knapt er wat. Het lichaam is in staat het bloed zelf af te breken, dus uiteindelijk is het niet zo erg. Toch was ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt.”
Haar goede conditie heeft bijgedragen aan haar herstel. “Anders was de kans groot geweest dat ik erin was blijven hangen. Of wat je ook wel hoort: dat mensen met een gescheurde aorta overlijden. Bij mij hebben ze het dubbel gehecht. Het moet goed zijn. Ik kan en mag alles weer doen”, aldus Bekkering.
Het is nu vier jaar later en de 46-jarige kan zeggen dat zij weer volledig hersteld is. Ze heeft alles een plekje kunnen geven. Al heeft dit wel enige tijd geduurd en ging het zowel fysiek als mentaal met behoorlijk wat ups and downs. “Ik heb me zo kwetsbaar en miserabel gevoeld. Ik ben m’n ouders, vriend en zus ontzettend dankbaar voor de zorg die ze mij hebben gegeven. Eyelien is elf jaar geleden kankervrij verklaard. Zij heeft medisch gezien ook ontzettend veel meegemaakt. Hierin vonden we veel steun bij elkaar.”
Als Directeur bij HANNN (Healthy Ageing Network Northern Netherlands) houdt Bekkering zich tegenwoordig dagelijks bezig met gezondheid en bewegen. De heftige gebeurtenis doet haar anders in het leven staan. “Ik besef extra dat gezondheid het grootste goed is; pluk de dag. Ik ben iets liever voor mezelf geworden. Het hoeft niet allemaal perfect. Mindere dagen mogen er ook zijn. Daarnaast was mijn credo: beweging is de oplossing voor bijna alles. Maar het kan dus zijn dat je een lijf hebt dat echt niet wil of helemaal op is. Voor het eerst begrijp ik hoe moeilijk het soms voor mensen is om een verandering qua leefstijl door te voeren.”
Nu het allemaal weer goed gaat met Bekkering rest er nog één vraag: Hoe heeft de operatie zo mis kunnen gaan? “Ik was afgetraind en had weinig buikvet. Schaatssters hebben nu eenmaal een gespierde bilpartij en ik heb van mezelf ook nog een lichte kromming in mijn wervelkolom, waardoor er een holle rug ontstaat op zo’n operatietafel. De dienstdoende chirurg had hier schijnbaar geen weet van, aangezien mijn buik wat hoger lag door m’n holle rug. Hierdoor had hij mij ‘steviger’ ingeschat."
Een aanklacht indienen tegen het ziekenhuis wilde Bekkering in eerste instantie niet. Haar focus lag op volledig herstel. Maar vanaf het moment dat zij weer beter was, ging het aan haar knagen. De chirurg had niet erkend een fout te hebben gemaakt, laat staan zijn excuses aangeboden. Ze besloot een letselschadeadvocaat in de armen te nemen en het ziekenhuis aansprakelijk te stellen. “Het ging mij niet om een schadevergoeding. Ik wilde weten wat er gebeurd is. De waarheid achterhalen om mogelijk vergelijkbare gevallen in de toekomst te kunnen voorkomen en rust in mijn hoofd te krijgen. Binnen een jaar hebben ze het erkend.”
De uitspraak bracht dubbele gevoelens met zich mee. “Aan de ene kant was het een enorme opluchting: Zie je wel? Ik was niet gek. Tegelijkertijd gaf het ook een stukje extra verdriet en boosheid. Het had voorkomen kunnen worden. Er waren momenten dat ik opeens in huilen uitbarstte. Dan werd het me te veel. Je denkt dan snel: waarom is dit mij overkomen? Al gun ik dit echt niemand!” De grootste les die Bekkering meeneemt uit deze periode: “Vertrouw op je onderbuikgevoel en luister naar je lichaam. Als het aangeeft dat het niet wil, ga er dan niet tegenin. En wees een beetje lief voor jezelf!”
Van Slenaken naar de Stelvio
Op 17 juni vertrekt Bekkering naar Italië met een groep fanatiekelingen voor een fietstocht door de bergen. De rit begint in het Zuid-Limburgse Slenaken en eindigt bovenop de Stelvio. “Het is fijn om weer een doel te hebben. En bewegen met een beetje uitdaging, blijft mij trekken.” Maximaal tot het gaatje gaan, wat ze als topsporter altijd heeft gedaan, zal plaatsmaken voor genieten van het bewegen, het uitzicht en onderweg tijd maken voor een Apfelstrudel. “Ik wil een mooie week hebben. Ik heb lang genoeg allemaal dingen gedaan die het hardst, het verst en het snelst moesten. Nu gaat het om het volbrengen. Volle bak knetterhard gaan, vindt mijn lijf niet meer zo leuk en is eigenlijk helemaal niet gezond”, klinkt het lachend en ze vult aan: “met boeren(gezond)verstand fietsen we die bergen op.”
