De Mokdong Ice Rink is the place to be. Friso Emons is er heel eerlijk over: hij kan zich de naam van het complex niet meer herinneren. “Wat ik wel weet is dat er meer ijsstadions in de buurt waren. Maar wat een avontuur, dat ik min of meer aan Selma heb te danken. Er was een Koreaanse coach over in Nederland, die nodigde haar uit om bij hem op de club te komen trainen en iemand mocht mee. Ik dus”, zo zet hij in een handvol zinnen uiteen hoe een tijdelijke verhuizing van een pikkie van vijftien in zijn werk is gegaan.
Op weg naar het WK Shorttrack in Seoul heeft Holland & Barrett als sponsor van de KNSB een exclusieve kijk in de koffers van TeamNL Shorttrack gekregen. Jij als fan kunt meekijken en kans maken op een duurzaam reispakket van Holland & Barrett.
Om zich ruim 8.000 kilometer van huis toch in alle comfort te kunnen voorbereiden op dé wedstrijd van het jaar, nemen de shorttrackers graag hun vertrouwde en kwalitatieve producten uit Nederland mee. En daar zien we naast het schaatsen nog een gemene deler van de topsporters: milieuvriendelijke producten zijn key. Zo heeft Friso Emons de soild scheerzeep van De Tuinen in zijn koffer zitten. Ideaal om zijn baard netjes te houden, maar ook de plasticvrije tandpasta tabletten en tandenborstel gemaakt van Bamboe mogen niet ontbreken in zijn koffer.
Win het TeamNL Shorttrack reispakketten
Wil jij op je volgende reis net als Friso ook de duurzame Holland & Barrett reisproducten meenemen? Neem dan hier deel aan de winactie en win een van de drie TeamNL Shorttrack reispakketten.
Ik kan me voorstellen dat er veel kwam kijken bij deze onderneming. Want als je vier weken in een ander land gaat trainen, moet je ook ergens verblijven. Zat je dan met mensen thuis of zat je in een campus?
“Selma verbleef in een gastgezin, zij sliep bij een van de meisjes die in dat team schaatste. De jongens, de coaches en een aantal oudere rijders, woonden in een appartementencomplex niet ver van de ijsbaan. Een van de kamers was leeg, of beter, even niet bewoond. Dat bleek het appartement van Yoon-Gy Kwak. Dé grote Kwak. Hij zat toen bij het nationaal team, maar had ook nog een appartement op deze plek waar ik dus kwam te slapen. Ik was vroeger al fan van hem, als mijn favoriete rijder in de World Cup. Des te cooler vond ik het om hem in Seoul ook te ontmoeten. De andere Koreanen bekommerden zich echt om mij. Elke dag kwamen de coaches me oppikken voor de training en mocht ik ’s middags mee met hun auto, de stad in, om wat te eten.”
Dan zat je op de achterbank tussen de Koreanen, met wie er niet heel veel viel te communiceren, denk ik.
“Nou ja, het was een beetje steenkolen-Engels met die mannen. Want ze spreken inderdaad niet fantastisch Engels. Toch verliep het contact vrij goed. Het was af en toe een beetje zoeken. De Koreanen leerden ons snel hoe je de rondetijden noemt in het Koreaans, zodat we op het ijs een beetje door hadden wat er werd geroepen. Al die gasten waren ontzettend aardig, dat maakte het ook prettig. Ik mocht overal mee naartoe.”
Vier weken aan een stuk shorttrack, en dan ook nog in wat je nu het hol van de leeuw kunt noemen. Dat moet je sterker en wijzer hebben gemaakt.
“Dat klopt. Ik denk er zo nu en dan best aan terug. Bovendien heb ik de jaren erna gemerkt dat mijn ervaringen daar me tot de shorttracker hebben gemaakt die ik uiteindelijk geworden ben. De mentaliteit van de Koreanen verschilt enorm van wat wij in Nederland zijn gewend. Het was allemaal een stuk harder en intenser. Eerlijk gezegd paste dat plaatje wel heel erg bij mij. Toen ik een maand later weer naar Nederland vloog, was ik niet dezelfde Friso meer. Ik voelde me heel fijn, al had ik als ventje van vijftien nog geen vermoeden wat een topsportleven inhield. Daar was ik te jong voor en het ontbrak me aan ervaring.”
Was Koreaanse shorttrack hetzelfde als je er nu tegenaan kijkt? Wat waarschijnlijk niet anders is: de Koreanen waren en zijn altijd de heersers geweest.
“Mwoah, in die tijd hadden Sjinkie Knegt en nog een aantal buitenlandse mannen ook al een hoog niveau. De rijders van de club waar ik meetrainde, bestond, van jong tot oud, uit geweldige shorttrackers. In die dagen keek ik veel meer tegen hen op. Toen kon ik hen niet verslaan, en nu wel. Die maand ging het me er vooral om m’n techniek te verbeteren. Ik wilde ondergaan hoe Koreanen trainden, hoe ze dingen aanpakten en daarvan leren.”
“Om acht uur ’s morgens, of misschien wel vroeger, stonden we op het ijs. IJskoud was de baan. We begonnen meestal met eindeloos rondjes rijden, daarna kwam er een uur relays oefenen. De ochtendsessie werd vervolgd met een maaltijd in een of ander Koreaans restaurant. Is heel gebruikelijk daar, lunchen in de stad. In de middaguren moesten we droogtrainen, iets wat Koreanen heel veel doen. Schaatspassen maken totdat je erbij neerviel, om af te sluiten met een driekwart uur op het ijs. Dag in, dag uit. Of hardlopen door de gangen in het stadion. Dat was een kwestie van blijven gaan en blijven gaan. Ik zie het zo voor me, wellicht omdat ik zo naar de klote ging. Geweldig, ik zou het zo weer doen. Het heeft me veel gebracht.”
