Glenn Nijenhuis (22) keert woensdag terug van een ruim zeven weken durende trainingsstage in Colombia. “Van tevoren wist ik niet precies wat ik kon verwachten, maar één ding kan ik inmiddels verzekeren: ze trainen hier écht hard. Via een vriend, die weer een contact had, ben ik in Cartagena terechtgekomen. Hier trainde ik onder leiding van trainer Alvaro Ramos en met wereldtoppers als Andres Jimenez Torres en Geiny Pájaro. De eerste weken waren zwaar. Het was echt wel schrikken. Ik kwam telkens vermoeid aan op de volgende training.”
“Vooral de intensiteit van de trainingen was anders”, gaat de Heerdenaar verder. “Iedere skeelertraining was volle bak. Van maandag tot en met vrijdag stonden we om vijf uur ’s middags op de skeelers. Drie keer in de week hadden we in de ochtend krachttraining: op maandag, woensdag en vrijdag. En op dinsdag, donderdag en zaterdag fietsten we om vijf uur ‘s ochtends. Dat was minder en wel even pittig in het begin.”
Midden op de dag trainen werd zoveel mogelijk vermeden vanwege de hoge temperaturen. Dit bracht voor Nijenhuis ook een andere uitdaging met zich mee. “Overdag is het tussen de 38 en 40 graden. En 's nachts tikt het kwik alsnog de 28 graden aan. Ik heb één nacht bij iemand thuis geslapen waar geen airco was. Toen heb ik ervoor gekozen om een appartementje te zoeken, dat wel een airco had.” Nijenhuis wordt bijgestaan door een aantal geldschieters. “Dit avontuur kost wel wat. Ik ben blij met mijn sponsoren, al was hun bijdrage nog niet kostendekkend. Ik moest op zoek naar andere mogelijkheden. Als student heb ik nooit hoeven lenen… tot nu. Met DUO heb ik er een nieuwe sponsor bij”, knipoogt de sprintspecialist.
De 22-jarige is een schat aan ervaring en kennis rijker. Ook zijn coach zal hij niet snel vergeten. “Het viel me op dat hij met nogal een harde hand optrad: schreeuwen en schelden. Hij ging aardig tekeer af en toe. Ik vroeg later de mening van de andere rijders, maar ze vinden het allemaal prima. Zij lachen erom. Bij hen hangt er natuurlijk ook veel vanaf: hun inkomen, alles. Grensoverschrijdend gedrag, dat kennen ze daar nog niet. Verder ben ik erg warm ontvangen. Ook kan ik de trainer blijven contacten, mocht ik na terugkomst een vraag hebben of een nieuw schema willen. Dat is fantastisch.”
"Eenmaal thuis pak ik eerst een paar dagen rust. Ik heb respect voor de Colombianen dat ze zo’n zwaar trainingsschema het gehele jaar uitvoeren. De lijn die ik qua intensiteit en trainingen heb ingezet, zou ik het liefst in Nederland doortrekken.” Er valt even een stilte en Nijenhuis corrigeert zichzelf meteen: “Niet helemaal, anders wordt het wel echt te gek”, klinkt het lachend. “Ik zal me weer aansluiten bij de trainingsgroep in Heerde, onder leiding van trainer Jeroen Dunnewind. Ik moet me nog verdiepen in hoe de trainingen er met de Nederlandse selectie uitzien. Qua prestaties hoop ik vooral dat ik meer kan betekenen op de 500 meter. De laatste ronde reed ik mezelf vaak de verzuring in. Ik hoop dat dit verbeterd is. Verder staat het Nederlands Kampioenschap in Heerde rood omcirkeld in de agenda. Het is mijn thuisbaan. Ik hoop daar wel wat titels te kunnen pakken.”
De 22-jarige Jelmar Hempenius uit Burgum bereidt zich op Nederlandse bodem voor op het nieuwe seizoen. De bronzen medaillewinnaar van het EK op de 100 meter moest wel even bijkomen van een lang, succesvol seizoen. “Na het WK heb ik een paar weken wat gas teruggenomen. Mijn tank was aardig leeg. Voor mij was het de eerste keer dat ik op de grote internationale toernooien stond. De indrukken hadden best impact op mij. Ik heb een kleine maand nodig gehad om daarvan bij te komen en alles een plekje te kunnen geven.”
“Vanaf eind november, begin december heb ik de trainingen weer opgepakt bij het KTT Noord, onder leiding van Bianca Rooseboom en Harry Kamstra. Ik heb flink aan mijn basis en inhoud gewerkt. Afgezien van een flinke griep, ben ik erg tevreden hoe het tot nu toe is gegaan. Ik heb veel trainingen afgewerkt op skeelers, in het krachthonk en op de fiets. Met de nationale selectie heb ik één keer in de week gereden. Afhankelijk van de weersomstandigheden was dit op de inlinepiste in Heerenveen of in een sportzaal.”
De Friese sprinter hoopt deze zomer op een NK-titel en wil toewerken naar een mooi EK met opnieuw eremetaal. “Als hierdoor weer een WK-deelname mogelijk is, dan zou dat het seizoen helemaal afmaken. Met de start van de landelijke competitie en de Europa Cups wordt duidelijk hoe iedereen er voorstaat. Dan kan ik ook meer zeggen over hoe haalbaar mijn doelen zijn. Ik hoop dat ik de prestaties van vorig seizoen kan herhalen en zelfs kan verbeteren.”
Rémon Kwant (28) uit Koekange is naar Italië afgereisd om zijn inlineskatedromen na te jagen. “Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet. Natuurlijk had ik liever een goede omgeving in Nederland gehad, zodat ik deze stap niet hoefde te maken. Ik heb mijn baan opgezegd en ben op 11 januari naar Siena vertrokken. Al eerder speelde ik met de gedachte om naar Italië te gaan. Het missen van het WK bracht dit idee in een stroomversnelling.”
Zo geschiedde. In oktober 2022 pakte de Drent in Nederland al het Italiaanse trainingsschema op, zodat de overgang in januari vloeiend zou verlopen. Er kwam echter een andere kink in de kabel.
“In het begin kon ik bij de Italiaanse inlineskater Duccio Marsili (drievoudig wereldkampioen en negenvoudig Europees kampioen, red.) in huis trekken. Doordat zijn broer en zus uit huis waren, was er plek voor mij. Tijdelijk kwamen zij weer thuis wonen, waardoor ik plotseling op zoek moest naar iets anders. Snel een onderkomen vinden in een studentenstad als Siena was niet eenvoudig. Gelukkig hebben we via-via een studio kunnen huren, waar ik begin maart in kon.”
Kwant leert van Marsili en zijn teamgenoten. Toch profiteren ze ook van de Nederlander, zo blijkt. “Ik denk dat ik een schakeltje ben dat hier miste. Skeeleren wordt overal een beetje minder. Dat merk je hier ook, want er zijn een paar rijders gestopt. Duccio is één van de besten van de wereld. Tussen hem en de rest van de club zit een gat, waar ik qua niveau tussen zit. Bij bepaalde trainingen vullen we elkaar supergoed aan. Daarnaast motiveer ik Duccio, omdat ik heel veel wil trainen. Ik had het niet verwacht, maar blijkbaar moet hij toch een beetje gepusht worden. Dat zien de trainers ook. Ik trigger hem, want van mij wil hij niet verliezen.”
Het toont lef om alles thuis op te zeggen. “Gelukkig had ik al een paar goede sponsoren. Ik ben op zoek gegaan naar een aantal nieuwe, omdat mijn kosten natuurlijk omhoog zijn gegaan en ik mijn baan heb opgezegd. Dit is redelijk gelukt. Ik hoop dat gedurende dit seizoen ergens nog een geldpotje komt, maar daar kon ik niet op wachten. De sportieve keuze moest ik maken."
"Ik train twee keer op een dag, iets dat ik al deed, maar de invulling is hier heel anders; veel intensiever. We skeeleren zes keer in de week. De ene keer op de piste, de andere keer op de weg. Het is prettig om nu geen stress van werk te ervaren. Tussen mijn trainingen door kan ik goed rusten. Op het EK afgelopen jaar was ik 69,5 kilogram. Voor een sprinter van 1,85 meter is dat heel licht. Inmiddels ben ik acht kilo gegroeid aan spiermassa. Ik heb het gevoel dat ik op de goede weg ben.”
