Jens van ’t Wout
De vergeten transponder van Xiaojun Lin hielp Jens van ’t Wout op het podium na de WK-finale op de 500 meter. Hij kon erom lachen, vanzelfsprekend, want zo simpel kom je doorgaans niet aan een medaille tijdens een groot shorttracktoernooi. “Soms moet je wat geluk hebben, en dat was vandaag wel het geval”, gaf Van ’t Wout toe. “Een plak winnen op je slechtste afstand, daar word ik best blij van. Het is sowieso al moeilijk om van startpositie 5 te moeten vertrekken, in mijn geval helemaal omdat ik ten opzichte van tegenstanders niets win. Het enige wat ik kon doen, was volle bak racen en doen wat ik dacht dat ik moest doen.” Zijn relaas van 41 seconden in drie zinnen neergezet, zonder de promotie van 4 naar 3 door de jury te vermelden, die na afloop constateerde dat de Chinees slordig was geweest en hem bekeurde.
De jonge twintiger uit Sintjohannesga zwijnde meer op zaterdag. Hij domineerde de halve finale van de 1500 meter, zijn beste discipline, tot vlak voor de streep. Bood landgenoot Sjinkie Knegt onderweg de gelegenheid op te schuiven naar de eerste plaats, maar verslikte zich in de finish-jump van de Australiër Brendan Corey. Van ’t Wout zat in de eerste van drie manches: dat betekende billenknijpen en afwachten of zijn tijd voldoende zou zijn om als tijdsnelste door te kunnen.
Dat was niet zoals je het in gedachten had, lijkt me.
“Nee, maar het was gewoon een rit die niet verliep zoals ik wilde. Niels (Kerstholt, red.) zei me dat ik naar voren moest, terwijl ik dacht dat het niet het goede moment was. Er werd net ingehaald, waardoor het tempo hoog lag. Ik versnelde toch, want ik luister gewoon naar Niels. Ik merkte al snel dat het te veel energie kostte om op kop te komen, met nog zeven ronden te rijden. Dat was niet te doen.”
Je hebt weleens vertelde dat je vooral iemand bent die op intuïtie rijdt. Als je een plan volgt van een ander, rijd je dan niet te veel tegen je natuur?
“Nee, ik heb veel contact met Niels en heb veel vertrouwen in wat hij zegt. Hij ziet de situatie vanuit een ander punt, daarom neem ik dingen van hem aan. Ik wil nooit twijfelen. Wanneer hij opdracht geeft buitenom te komen, doe ik dat. Ik dacht niet dat het niet kon. Weet je, het gaat niet altijd zoals je wilt. ”
Je grijpt naast een medaille op de 1500 meter. Heb je het gevoel dat je iets hebt laten liggen?
“Laten liggen, dat zou ik zeggen als ik het zelf heb verprutst. Ik denk dat ik heel goed reed. Nee, ik vond dat ik goed reed. Het was een beetje jammer dat ik door die Canadees (Dubois, red.) eruit werd gebeukt. Ik lag toen op een mooie positie. Dubois kreeg een penalty, maar daar heb ik natuurlijk niks aan. Door hem verloor ik mijn plek en moest ik een gat dichten om nog vierde te worden. Daarmee toonde ik aan dat ik sterk was.”
Selma Poutsma
Wie minder de power zoals Van ’t Wout heeft, kan met handigheid ook ver reiken. Zo kwam Selma Poutsma aan het einde van een wat ze als een ‘onverwacht, pittig seizoen’ typeerde, aan haar bevrijdende bronzen bekroning. “Een verrassing die zomaar uit de hemel valt”, oordeelde ze. “Ik heb dit jaar een paar A-finales geschaatst. Het werd telkens net geen medaille. Toch heb ik het ervaren als een seizoen met een stijgende lijn dat ik afsluit met een piekje.”
Ze beschreef tamelijk gedetailleerd de route naar dat brons, daarbij nadrukkelijk inzoomend op de startposities die van groot belang zijn op de sprint. In de eerste ronde vertrok ze van 2. “Ik had de focus heel erg om naar 1 te starten, wat lukte. Voor de kwartfinale kwam ik toch weer op 3 terecht met een vrij snelle startster naast me. Van de startstreep naar de bocht was een heel lang stuk rechtdoor, wat voordelig is voor me omdat ik altijd vrij snel ben op het tweede deel. Daar wilde ik gebruik van maken. Ik had er succes mee: op 1 voor de halve finale.”
Op dat moment voelde ze hoe de spanning haar in de greep nam. “Het besef dat er een reële kans was op de A-finale tijdens het WK, een nieuwe situatie die gretigheid in me naar boven haalde, maakte het lastig de spanning onder controle te houden. De start van de halve finale ging stroef. Gelukkig wist ik nog als tweede te finishen, genoeg voor de finale. Op positie 5 kon ik weer onbevangen en met een mindset van niets-te-verliezen beginnen. Het enige wat er door mijn hoofd dreunde was: doorstappen, doorstappen, doorstappen. Op die manier werd de 5 een 3…”
Beduusd door haar klassering reed ze na de finish een ronde lang met een hand voor haar mond van verbazing en verbijstering. Ze had een horde overwonnen waar ze al langer naar smachtte. “Nou, het was ook bijzonder met z’n drieën op het podium te staan. Wat ik dacht? Ik kan het wel, toch wel.” Ze giechelde erbij. De mooiste medaille van haar carrière? “Nee, dat blijft het goud op de relay van de Winterspelen in Beijing. Deze medaille staat voor opvallen, doorpakken en blind rammen.”
