Begrijpelijk dat de Utrechter (39) die tevreden mag terugkijken op een intensief, meer dan leerzaam en zeker in termen van prestaties succesvol debuutjaar, geen uitsluitsel geeft op de net gestelde vraag. Ook Niels Kerstholt hunkert eerst naar een moment van rust, ontspanning en stilte na de hectiek van een groot toernooi. Zodra hij thuis is, trekt-ie naar de sneeuw in Noorwegen. Telefoon uit, skiën en ongetwijfeld terugkijken op wat er allemaal is gebeurd. Pas dan, wanneer zaken op een rijtje staan, volgen de gedachten over zijn toekomst.
Wat was het mooi en dikwijls goed in Seoul. Ook al werd er bij de mannen niets veel gewonnen, de flitsen van klasse die jonge gasten lieten zien, met Jens van ’t Wout op de voorste rij, sterkten Kerstholt in zijn mening dat er shorttrackers zijn die de legende Sjinkie Knegt straks definitief naar de achtergrond verdringen. “Dit was zijn eerste WK. Als je je herinnert hoe Jens die Chinees klemzette in de slotronde, terwijl het om de gouden plak draaide, dat was een actie uit het boekje. Hier gaat die jongen zoveel van leren. Dit is het niveau waar hij thuishoort.” De woorden waren flarden uit zijn lofzang over de kerel die lijkt te zijn geboren om te shorttracken.
Xandra Velzeboer, Suzanne Schulting, de parels van TeamNL. Hun groeiende rivaliteit was al door het jaar heen voelbaar. Manage ze maar, zulke ladies met hun nauwelijks in te dammen ambities en dromen. Die elkaar tot op zekere hoogte respecteren, maar als zichzelf op 1 plaatsen wanneer dat in hun ogen moet. Ze troffen elkaar twee keer tijdens finales, en wat niet eerder is vertoond: Xandra won het gevecht om goud.
Kerstholt: “Je zag dat Xandra hier makkelijker reed. Dan moet je uitzoeken waarom dat zo was. Waarom reed Suzanne altijd makkelijker in het verleden dan iemand anders? Dat zijn dingen die je altijd beter probeert te pakken, om te kijken wat voor iedereen het best past. De benen van Suzanne waren vrijdag en zaterdag goed. Daar zat felheid in. Maar ja, er kwam ook een mentale strijd bij. Het was allemaal zwaar. Het wordt uitzoeken wat nuttig is voor de een en de ander. Want je kunt hen niet vergelijken met elkaar. Suzanne moet dadelijk ook weer klaar zijn voor dat gevecht.”
Noem het geen troonwisseling die zich voltrok in Korea. “Dan onderschat je Suzanne. Vlak haar niet uit, hè. Gun haar wat tijd en ze is er weer. Je ziet een ontwikkeling”, zei de oud-rijder, en hij trok met zijn vinger een denkbeeldige lijn naar boven. “Je ziet iemand zo steil de hoogte in vliegen. Xandra. Dat is wel iets. Maar zo ging het met de Canadees Charles Hamelin in het verleden ook. Die won in 2010. Of 2014. Dan dacht je: nu is het klaar. Vervolgens vernieuwde hij zichzelf een beetje, waarna hij vier jaar verder op de Winterspelen weer stond. Verrekt, hij wint weer. Dat kan ook met Suzanne.”
“Wat ze ook deed, die ander kwam harder op. Dat is super frustrerend en dat vreet je. Je wilt niet weten hoe zwaar dat is. Natuurlijk is het uit te zoeken wat je daarmee kunt doen. De één zal in de media roepen dat het dit is in het programma, de ander zegt dat het iets is.
Laten we eerst eens lekker op vakantie gaan. Daarna alles uitschrijven. Ik heb ook wel een idee. Hier kunnen we jou klaarstomen voor 2026. Om een aantal stappen te maken waardoor je nog efficiënter en makkelijker zult schaatsen. Dat dus.”
Het kan niet anders dan dat de veteraan van TeamNL hem in de vrije uurtjes opzadelt met wat extra piekerwerk. Sjinkie Knegt teert op zijn ervaring; die stuurt hem op de eerste plaats in een richting die qua programma, trainingsarbeid, visie op het rijden van aflossingen duidelijk afwijkt van de koers-Kerstholt. Gevolg: botsingen, ergernis en kritische noten, met het bewezen gevaar van escalatie.
“Ik kan me voorstellen dat ik een keer genoeg heb van de kritiek. Daar wil ik echter niet alle keuzes die ik maak op baseren. Ik doe wat het beste is voor het team, en wat de meeste medailles oplevert. Wat belangrijk voor me is: ik probeer altijd naar mezelf te reflecteren. Wat kon ik beter doen? We hebben uitvoerig gesproken over de relays, waarbij Sjinkie ook erkende dat hij steken heeft laten vallen. Die herkende hij ook. Je kent de jongen. Eerst is het geschreeuw. Later komt de berusting en de reflectie naar zichzelf. Dat moet elke sporter in het team doen, omdat we daar beter van worden. Zo gaan we meer medailles pakken, ook bij de mannen.”
Kerstholt ontweek geraffineerd de vraag of hij met de resultaten de critici de mond heeft gesnoerd. Er was bij zijn aanstelling scepsis vanuit de selectie, achter de schermen wandelt de zeer succesvolle oud-bondscoach Jeroen Otter mee met het proces, en de ‘grote twee’ spuiden tussentijds ook hun ongenoegen. “We hebben een open cultuur, hè, waarin we met iedereen praten. De een gaat linksom, de ander rechtsom. Dan is het logisch dat iemand van de pers denkt: Oh, dat is interessant. Die gaan we eens even... Zo werkt het toch?
Het seizoen is voorbij, zijn contractjaar bijna om. Hoe nu verder? “Een jaar is kort. Tegelijkertijd vreet het ook aan me, zo veeleisend als het is. Maar het was het dit jaar wel waard. We hebben een heleboel mooie dingen gedaan.”
Daar hield Kerstholt het bij. Wordt zeker vervolgd.
