Johan de Wit vertelt dat zijn pupil de laatste tijd enorm heeft gekwakkeld met haar gezondheid. “Ze heeft vanaf begin februari tot de wereldbekerwedstrijden in Polen drie weken verschillende klachten gehad. Van maagproblemen en bronchitis tot een paar holte-ontstekingen met telkens een antibioticakuur tot gevolg. Ze kon wel trainen, maar heel wisselvallig. Dit was eigenlijk waardeloos.”
Het was pappen en nathouden. “In Polen begon het wat beter te gaan. Ik hoopte dat ze tijdens de vijfde en zesde wereldbeker er wel weer in zou komen, maar van de wedstrijden herstelde Miho heel slecht. De laatste twee weken voor het WK, hebben we geprobeerd wat we konden. Ze heeft heel erg haar best gedaan. Op het wereldkampioenschap in Heerenveen is zij toch nog twee keer derde geworden, maar dat was voor haar doen niet geweldig.”
De schaatscoach kijkt kritisch terug op het afgelopen seizoen. “Het is zwaar geweest. Aan de ene kant was het een heel leuke en leerzame periode. Ik vind dat Miho het ondanks alles heel goed heeft gedaan. Anderzijds hebben we geleerd dat het niet goed genoeg was. In alle opzichten moet iedereen zich blijven ontwikkelen en zichzelf blijven uitdagen. Dit hebben we beiden te weinig kunnen doen. Alles bij elkaar heeft dit niet het resultaat gebracht dat we in eerste instantie voor ogen hadden.”
Volgens De Wit zijn het de omstandigheden geweest die 'het honderd procent uitdagen' simpelweg niet mogelijk maakten en hebben ze met de kennis van nu dingen laten liggen. “Ik heb er te makkelijk over gedacht. Als je meer mensen om je heen hebt, word je meer uitgedaagd. Dit geldt ook voor mij als begeleidingsstaf. Deze situatie had ik in Japan gecreëerd (doelend op zijn periode als bondscoach van de Japanse schaatsploeg, red.), die ik nu niet had. Dat is niet goed geweest.”
De 43-jarige heeft de situatie onderschat. “Voordat ik in dit avontuur dook, had ik de overtuiging dat we het wel met z'n tweeën konden doen. Miho was immers zo goed. In Calgary heeft ze een baanrecord op de 1500 meter staan van 1.50,33, gereden in februari 2020. Tijdens de World Cups dit seizoen reed ze daar 1.52,08. Ondanks dat ze daar won, heeft ze haar topniveau niet gehaald. We hadden eigenlijk een heel goede aanloop in januari, maar toen werd ze ziek. Dan weet je niet of die piek nog had kunnen komen. Dit had best gekund, maar uiteindelijk moet je conclusies trekken uit de feiten die er zijn. Het was het allemaal net niet.”
De Wit neemt zichzelf kritisch onder de loep, maar haalt ook nuttige informatie uit het afgelopen jaar. “Als je deze verantwoordelijkheid op je neemt, dan kun je niet verslappen. Je moet altijd aanstaan en je volledig geven. Daar zijn we nu allebei wel achter gekomen. Het motiveert ons om er opnieuw volledig voor te gaan. We zullen rijders aantrekken om een team te creëren. Niet zomaar trainingspartners. We willen écht het hoogste niveau.”
“Ik kan nog niet zeggen om wie het gaat. We zijn met echt heel goede rijders in gesprek”, verzekert de coach. “Voor de huidige groep Aziaten zullen wij als ploeg de salarissen voor de staf, de kosten voor trainingskampen, etc. moeten organiseren. De salarissen van deze rijders wordt betaald door hun eigen “bazen”. Bij atleten buiten Azië moeten we als team zelf in de buidel tasten om salarissen uit te betalen. Dat is wat we nu nog niet kunnen, maar…”, voegt De Wit daar snel met een glimlach aan toe: “uiteraard zijn schaatsers met hoog niveau, ongeacht waar ze vandaan komen, welkom bij ons.”
De Wit herhaalt nog eens zijn ambities. “Ik wil het beste team ter wereld worden. Dat zeg ik al heel lang. Dat meen ik ook echt. Voor mij zijn er geen grenzen. Het kan nooit gek genoeg. Zonder enkele zekerheid voor een salaris of wat dan ook, ben ik in dit avontuur gestapt. Ik heb de mindset: dit gaan we gewoon doen. Ik ben het ook verplicht naar Miho. Dit jaar heb ik niet laten zien wat ik kan; dat wordt komend jaar anders.”