Brit Qualm blinkt uit
Een half uur mocht ze al skeelerend dromen van de nationale titel. Brit Qualm, ploeggenote van Lianne van Loon bij A6.nl, reed na een tamme openingsfase van de marathon voor de vrouwen in haar eentje weg en had op een gegeven moment bijna een halve minuut voorsprong op het peloton, waarin het trio van Habovo (Marijke Groenewoud, Elisa Dul en Maaike Verweij) nog weinig aanstalten maakte om volle bak te achtervolgen. "Ik voelde me top, en daarom dacht ik: als ik wil winnen, moet ik solo wegrijden, want in de sprint ben ik niet heel snel. Het was niet het plan om er zo hard vandoor te knallen, meer om te zien wat er zou gebeuren wanneer ik een versnelling zou plaatsen. Niemand reageerde en vanaf dat ogenblik werd het kijken waar het schip zou stranden." Dat werd de vijfde stek…
Zo was het een jaar geleden, tijdens het Daikin NK Inlineskaten. Ze pakte heel brutaal de hoofdrol in een door de regen tumultueus verlopen marathon voor de vrouwen. Hoe anders is het volgende week, wanneer er in Rotterdam weer om rood-wit-blauw (Daikin NK Inline) wordt gestreden op de langste discipline van deze sport? Wat vaststaat: de Wassenaarse smaakmaakster van destijds is er niet bij. Ze ontbreekt de gehele zomer trouwens in de marathons om een heel vervelende reden. Dit is Qualms bizarre verhaal.
21 maart 2023. Het seizoen is voorbij, tijd voor rust en ontspanning. Brit Qualm bezoekt met een paar vriendinnen een studentenfeest in Delft. Ze lacht, ze praat en staat dicht in de buurt van een trap naar de bovenverdieping. Ze heeft niet in de gaten dat er zes meter hoger een jongen op de trapleuning klimt om naar beneden te glijden. Gewoon, voor de lol. Wat ze evenmin weet, is dat de knul kennelijk zijn evenwicht verliest en achterover de diepte in dondert. Wat ze nog wel kan navertellen is wat er gebeurt, of hoe het voelt wanneer die kerel met zijn volle gewicht op haar landt. Dat is verschrikkelijk.
“Het was zo’n harde klap. Hij knalde boven op me, van zes meter hoogte. Ik viel neer en voelde direct al zó veel pijn, dat er een gedachte door mijn hoofd schoot. Dit is écht niet goed. Toch was mijn eerste reactie dat ik onmiddellijk opstond en nog tot in een hoek van de ruimte kon lopen. Daar stortte ik opnieuw op de grond, beseffend dat het helemaal fout was. Tegen de mensen die zich over me heen bogen zei ik: bel maar een ambulance, want er is iets met mijn nek of mijn rug.”
In het ziekenhuis, waar haar gewaarschuwde moeder ook was gearriveerd, wees onderzoek uit dat Brit een instabiele breuk van de eerste lendewervel had opgelopen, net boven het staartbeen. Het gevaar van een dwarslaesie lag op de loer, zei de arts. “Ik had op dat moment uitval in mijn tenen en rond mijn schaamstreek. Dat zorgde voor heel veel angst. Zou ik misschien nooit meer kunnen lopen? De dokters wisten het niet precies, of lieten niets los. Ze hadden de breuk gezien, maar konden niet zeggen hoe erg het was. Ik werd wel gelijk overgebracht van Delft naar het HMC Westeinde in Den Haag, omdat er daar meer kennis is over deze fracturen.”
Er werd een tweede CT-scan gemaakt die voor enorme opluchting zorgde. De wervel was gebroken, verschoven en had het ruggenmerg aangetikt. “Ik kreeg te horen dat het op een haartje na geen dwarslaesie was. Ik had geluk gehad. Als je in deze situatie daarvan kunt spreken, hè... Op foto’s werd verder geconstateerd dat ik bovenin ook twee wervels had gebroken. Een operatie was noodzakelijk, met de toevoeging dat het een tricky ingreep zou worden…”
Brit was op 23 maart, een goede dag nadat ze als het ware werd geplet door de vallende feestbezoeker, gedurende vier uur onder zeil door de narcose. De medici besloten alle wervels vast te zetten, om de (instabiel) gebroken wervel alle rust en vrijheid te geven bij het genezen. Wat daarvoor nodig was: twaalf pinnen in haar rug over een lengte van 25 centimeter. De ingreep had het gewenste effect. Brit bleef een nacht langer voor de zekerheid, omdat er bij de controle-scan ook nog een klaplong werd geconstateerd, een extra souvenir van de dreun in de disco. “Het fijne was dat ik drie uur na de operatie alweer mocht proberen te lopen. Dat lukte.”
Nog geen behoefte aan contact met jongen
Met de jongen die Brit Qualm het letsel toebracht heeft ze nog geen contact gehad. "Niet omdat ik nog boos ben, maar meer omdat het op dit moment niet zoveel toevoegt aan de hele situatie. Ik wil eerst zelf alles verwerken en op een rijtje zetten. Aan dat proces voegt hij niets toe. Er is wel contact met hem, heel goed zelfs, dat via mijn ouders loopt, vooral met mijn vader. Ook met zijn ouders wordt er gepraat, op dat vlak verloopt eveneens het prima. Een schadeletsel-advocaat regelt de financiële afwikkeling. Dat is fijn", vertelt Qualm, die bij de buiteling van haar 'belager' de volledige klap opving. De jongen mankeerde niets. "Hij beseft dat, als ik niet op die plek onderaan bij de trapleuning had gestaan, het voor hem misschien heel slecht zou zijn afgelopen."
De eerste zes weken hield ze zich koest. “Ik sliep veel, want ik was erg moe. ’t Schijnt dat narcose nogal wat met je lichaam doet, dus ik nam in deze periode zoveel mogelijk rust, hoe vreselijk ik het ook vond. Toch probeerde ik mijn studie sociaal-juridische dienstverlening wel bij te houden. Er waren tentamens gepland die ik per se wilde halen. Alle docenten informeerde ik over wat me was gebeurd. Op de vraag of ik online de lessen zou kunnen volgen, werd positief gereageerd. Ik lag vervolgens letterlijk liggend te studeren, terwijl ik nog onder de morfine zat.”
“Ik wilde meer, er moest gesport worden. In het ziekenhuis bleven ze heel voorzichtig. Men adviseerde me voorlopig geen fysiotherapeut te bezoeken, omdat ik dan te vlug de pijngrens zou opzoeken en eroverheen kon gaan. Daar dacht ik anders over: ik wilde zo snel mogelijk en zo goed mogelijk terugkomen, en daar had ik de juiste begeleiding bij nodig. Om die te vinden, ben ik overal wat gaan rondvragen.”
Qualm had beet bij een zogenoemde rugschool in Rijswijk, een fysio-praktijk die gespecialiseerd is in ruggen. “Daar ben ik nog steeds twee keer per week om kracht terug te krijgen in mijn spieren. Daarnaast rijd ik drie keer per week op mijn racefiets. Ik ben blij en verbaasd zoals ik vooruitga", klinkt het opgewekt. Qualm skeelert zelfs al weer een beetje. "Er zijn veel mensen die me op het hart drukken rustig aan te doen. Voor mezelf heb ik stiekem een klein doel gesteld: in oktober kunnen schaatsen. De artsen hebben verteld dat ik mijn rug normaal gesproken niet verder meer kan buigen dan tot een bepaalde hoogte, omdat die volledig is vastgezet. Maar intussen kan ik al de schaatshouding aannemen, dat doe ik regelmatig in de rugschool.”
“Toch is het vervelend dat de specialisten niets kwijt willen over de afloop van deze revalidatie. ‘Je bent gezond, fit en dat zal je helpen in je herstel'. Daar blijft het bij. Ik wil horen dat het allemaal goed komt. Gelukkig ben ik zelf erg positief en houd me vast aan de gedachte dat ik straks weer kan schaatsen met mijn nieuwe ploeg (die donderdag wordt gepresenteerd, red.). Ik ben onlangs op de gezamenlijke trainingsdag geweest, dat was leuk hoor. We hebben een mooi team met meiden van wie er nog niemand een overwinning heeft behaald in de Topdivisie. Het wordt een leuke uitdaging daar met elkaar verandering in te brengen.”
