Voor Rianne de Vries is het even aftasten, haar eerste dagen als coach op het ijs. Waar moet je op letten als coach en met welke verbeterpunten zijn de schaatsers bezig? “Ik ben veel aan het observeren en aan het kijken. Ik kan wel gelijk zeggen hoe het allemaal anders moet, maar eerst moet ik erachter komen wat het niveau van de rijders is. Hoe schaatsen ze, hoe bewegen ze?”, vertelt de Vries.
Als onderdeel van het begeleidingsteam staat ze enkele dagen in de week de jonge schaatsers uit het team bij. “We zijn met een grote groep atleten, dan is het mooi dat er wat extra ogen mee kunnen kijken. Ik heb geen specifieke taak, maar help waar mogelijk. De atleten komen al naar mij toe met specifieke vragen: ‘Kun je eens kijken hoe ik mijn oefening doe?’ In het begin twijfelde ik of ze van mij wilden leren, maar dat gevoel heb ik nu wel.”
In de eerste jaren van haar shorttrackcarrière zette De Vries de eerste stappen in het coachingsvak. “Toen ik aan het CIOS (sportopleiding, red.) studeerde, heb ik mijn schaatsdiploma’s gehaald. Ik had het idee om iets in de begeleiding van sporters te doen, maar hoefde niet gelijk hoofdcoach te worden. Ik voelde me niet goed genoeg om gelijk voor een ploeg te staan en die te leiden. Daarnaast moet ik mijn kennis bijspijkeren. Het is fijn om bij dit team op de achtergrond mijn ervaringen en kennis te delen”, vertelt De Vries.
Met Ingo Bos heeft de 32-jarige Friezin een goede mentor. De hoofdcoach van het Development Team Fryslân benaderde haar in het voorjaar, wetend dat ze al twee schaatsdiploma’s op zak had en ooit begonnen is als langebaanschaatsster. “Ik wist dat zij ambities had op trainingsvlak”, vertelt Bos. “Zowel voor de langebaan als shorttrack had ze haar ST4 (trainersdiploma niveau vier, red.) gehaald, best uniek. We waren op zoek naar trainers en daarom sprak ik met haar af om te kijken hoe zij er tegenaan zou kijken.”
“Het is niet alleen een ‘development team’ voor de rijders, ook voor de coaches”, vervolgt Bos. “Rianne kan zich hier verder ontwikkelen. Een langebaanprogramma van A tot Z in elkaar zetten lukt nog niet, maar ze kan met een kritische blik naar de onze kijken en mij assisteren. Haar kennis is echt van meerwaarde.”
“De eerste maanden na mijn afscheid waren heel erg wennen”, biecht De Vries op. “Ik had bewust rust genomen en wilde me niet gelijk op een nieuw avontuur storten. Al snel kwam het gevoel dat ik weer iets wilde doen. Thuis was ik aan het klussen, maar ik had niet het idee dat ik iets toevoegde aan de maatschappij. Daarnaast miste ik de topsport, het samenzijn en het trainen. De liefde voor het sporten was er nog steeds. Ik had willen beginnen met het nieuwe shorttrackseizoen en op trainingskamp gewild. Het is een omschakeling het team te zien en te bedenken dat het niet meer mijn team is.”
“Met Daan kan ik er goed over praten”, doelt De Vries op haar vriend en ervaringsdeskundige. Daan Breeuwsma stopte een jaar geleden en besloot zich eveneens op het coachingsvak te storten, als trainer bij Team Albert Heijn Zaalander. “Daan vertelde dat het tijd nodig heeft. Zelf keek hij er vorig jaar net zo naar als ik. Inmiddels ziet hij dat de groep weer begint en is hij blij dat hij dat niet meer hoeft.”
Na elf seizoenen bij TeamNL Shorttrack was het voor De Vries een bewuste keuze om over te stappen naar de langebaan. “Ik vond het niet verstandig om gelijk terug te keren in de shorttrackwereld. Sowieso niet bij de ploeg waar ik jarenlang onderdeel van uit had gemaakt. Ik wilde afstand nemen van de sport. Het is leuk om iets nieuws te doen, het onbekende op te zoeken. Bovendien kan ik mijn opgedane kennis uit het shorttrack meenemen, bijvoorbeeld voor de techniek in de bocht. Daarbij komt het stukje ervaring wat ik over probeer te brengen. Hoe was ik als atleet en hoe ervaarde ik dingen? Omdat het zo vers is, kan ik nu makkelijk alles terughalen.”
De lessen uit haar eigen topsportcarrière neemt de Europees kampioene 500 meter van 2017 mee naar de ijsbaan. Naast het plezier maken en genieten van het schaatsen, probeert ze ook mee te geven dat groei geleidelijk gaat. “De rijders zijn allemaal heel gedreven en willen het gelijk perfect doen. Je mag ook tevreden zijn met hoe het nu gaat. Het komt goed, het heeft tijd nodig, denk ik dan”, vertelt De Vries. “Ik wil de rijders stimuleren en ze die paar procent extra meegeven, waardoor ze weer een stap kunnen maken.”
