“Het begon als een grap”, vertelt Boef. Samen met coach John Davis sprak de rijder over zijn toekomst in het skeeleren. De markante Engelsman stimuleerde Boef om verder te kijken dan Nederland. “Tijdens een vakantie in Israël ben ik in gesprek gegaan met de leider van de skeelerbond. Het is niet zo dat ik de keuze had tussen Nederland en Israël, maar toen hebben we snel besloten deze stap te zetten.”
Via de ambassade in Den Haag werd een paspoort geregeld voor Raphaël waarna hij het stijlvolle tenue van Israël kon aantrekken. Het is zijn route om op het hoogste niveau uit te komen, maar dan zonder kwalificatiestress waar de Nederlandse atleten wel mee moeten omgaan.
“Dat is fijn, maar ik wil wel een bepaald niveau hebben”, legt hij uit. “Ik ben hier niet om rondjes te rijden en er steeds te vroeg af te liggen. Bij de Europa Cups wil ik sterk rijden, in Nederland wil ik de landelijke wedstrijden goed rijden. Mijn Israëlisch paspoort moet geen cheat code zijn om hier te kunnen starten.”
Boef treedt in de voetsporen van Itay Drory, de bekendste skeeleraar en schaatser van Israël, maar die ontbreekt in Valence d’Agen. Is het aan Boef van Israël een skeelernatie te maken? “Dat is wel een heel grote droom”, geeft hij toe. “Men is er zeker mee bezig in Israël. Gericht op de jeugd proberen ze de sport groter te maken. Het moeilijke is dat ze op een gegeven moment de stap moeten maken van de skates naar de skeelers en dan wordt het een ander verhaal. Europa is de plek waar je moet zijn, maar de drempel is hoog.”
Het EK, waar Boef zich focust op de lange afstanden, loopt voorlopig niet zoals hij zich had voorgesteld. “Ik ging er beide keren eerder af dan gehoopt", aldus Boef. Daar is echter een goede reden voor. “Ik ben een paar jaar terug overtraind geraakt en in coronatijd had ik shin splint, een scheenbeenblessure. Daardoor moest ik geopereerd, maar het inplannen van de operatie duurde lang. Vervolgens duurde het lang voordat ik weer echt kon skeeleren.”
Met name mentaal is het herstel van die tegenslagen een uitdaging. “Twee jaar lang kon ik alleen fietsen en nu moet ik die achterstand inhalen. De jaren van mijn zeventiende tot mijn twintigste, dat zijn de cruciale jaren als je als junior groeit en door wilt naar de senioren. Dit is pas mijn eerste jaar bij de senioren terwijl de anderen al op hun achttiende of negentiende aansluiten. Soms vergeet ik dat een beetje, ik wil graag meer doen dan eigenlijk mogelijk is.”
“Vooral topsnelheid mis ik nog”, gaat Boef verder. “Dat was altijd al een uitdaging, maar nu helemaal. Jarenlang heb ik dat getraind en ineens stond de trein in een klap stil. Nu ben ik op de weg terug, maar soms vraag ik me nog af waar ik echt sta. Hier start ik met de 25 beste rijders van Europa, de kwaliteit om te winnen of voorin mee te vechten heb ik niet. Het is een kwestie van leren en opbouwen.”
