Als de beloofde vorst inderdaad doorzet, kan het programma later deze week wellicht worden hervat. De witte, glinsterende deken op de ijsvloer oogt misschien maagdelijk, de kwaliteit van de baan heeft er zwaar onder te lijden. Met een paar graden in de plus smelt de sneeuw en vormen zich plassen water op het ijs: een dramatische ontwikkeling. Het wordt nog niet hardop gezegd, maar de kans is aanzienlijk dat de eerste marathon van donderdag evenmin zal plaatshebben. “Wat niet kan, kan niet”, verklaart Toine Doreleijers, de aanjager achter de organisatie van het evenement. “Wij doen alles wat binnen ons vermogen ligt om de mensen waar voor hun geld te bieden. Tegen dit soort omstandigheden staan we machteloos.”
De sfeer van het evenement – twee weken lang een aaneenschakeling van prestatietochten en marathons die elkaar keurig afwisselen – lijdt er (nog) niet onder. Oké, een gedeelte van de toerrijders dat graag had willen vlammen op het lussenparcours zit waarschijnlijk alweer in de auto terug naar huis, of ligt in zijn of haar onderkomen de teleurstelling te verbijten en te hopen op de volgende kans (vrijdag). De blijvers, en dat zijn er tijdens de vermakelijke pubquiz in de tent op de oever van het bergmeer toch enkele honderden, vieren evengoed feest.
“We kennen allemaal de bijnaam van dit gebied: Spielplatz der Natur. Die natuur, die doet z’n eigen zin. Nou, dat hebben we nu een keer aan de hand, al is dat natuurlijk niet lekker gepland na die corona-afleveringen waardoor alles werd afgelast”, zegt de schouderophalende Lou Schilder, met vooral een gezicht dat een en al vrolijkheid uitstraalt. De Noord-Hollandse campingbaas viert al jaren vakantie aan de Weissensee, ook om zelf steeds de ijzers uit het vet te halen voor een monsterrit. “Maar als er niet kan worden geschaatst vanwege sneeuw, geniet ik nog net zo hard hoor”, verzekert Schilder.
Op de achtergrond tettert Bon Jovi door de speakers, het ‘Woah, we're half way there
Woah, livin' on a prayer’ wordt luidkeels meegebruld door een groot deel van de aanwezigen die zich tussendoor het hoofd breken over de schaatsvragen van de quizmaster. Een voorbeeld: 'Welke baan had Sven Kramer moeten nemen tijdens de Olympische Spelen van Vancouver?' De antwoorden die men kan kiezen: A) de binnenbaan, B) de middelste baan, C) de buitenbaan, of D) Renate Verbaan, met daarbij een verleidelijke foto van de presentatrice cq model op het videoscherm. “Dit is ook de Weissensee”, merkt Doreleijers op. “Hoe vervelend de mensen het ook vinden dat ze niet het ijs op kunnen, ze weten de knop wel om te zetten en plezier te hebben.”
Net als Schilder verwijst hij naar de perfecte, veel aangehaalde marketingslogan voor de streek. “In deze speeltuin van de natuur kun je op veel meer manieren aan je trekken komen. Geen schaatsen? Dan gaan we toch wandelen, met sneeuwschoenen rond het meer, skiën of langlaufen. Ik zag vanmorgen een rij mensen staan voor de ingang van een wintersportzaak: ze wilden allemaal langlaufski’s huren….”
Neemt niet weg dat hijzelf met een zuur gevoel zit. “Door corona konden we twee edities schrappen, wat drie jaar in de praktijk was. Ik wil het geen crisisperiode noemen, eerder een brandend verlangen om het startschot te mogen lossen. Eindelijk mochten we weer dit jaar, en dan moet je bij het eerste het beste onderdeel nee aan de mensen verkopen. Ik vond het een heel moeilijk moment maandag, toen ik daar (hij priemt zijn vinger naar de andere kant van de tent) op het podium het woord moest voeren voor duizend man."
"Dat raakte me echt. Ik zag volwassen mensen die hier naartoe zijn gereisd om een groot doel te realiseren, maar ook kinderen voor wie het een heerlijke, actieve vakantie is. Weet je wat zo mooi was? Dat er na de tekst en uitleg een staande ovatie volgde. Uiteraard was niet iedereen het eens met het onvermijdelijke besluit. De overgrote meerderheid toonde alle begrip. Dat deed me erg goed”, aldus de 54-jarige Brabander die al 27 jaar de Weissensee als zijn tweede thuis beschouwt.
Hoewel hij door de jaren heen veel heeft geleerd over de wispelturigheid van de elementen, waagt hij zich niet aan voorspellingen over hoe het verdergaat met het programma. De Aart Koopmans Memorial van donderdag? Ongewis. De ijsdikte op het kleine meer (het grote meer is niet bevroren) varieert tussen de zeventien en 21 centimeter, wat geruststellend is. “Het is dik, maar tegelijkertijd niet dik genoeg om de baan te kunnen laten vrijmaken van sneeuw en te prepareren door onze ijsmeester Norbert Jank en zijn mannen. Hopelijk duikt de temperatuur volgens de verwachtingen wat verder onder nul. Dat moet gebeuren, willen we met het zware materiaal het ijs opgaan. De veiligheid komt op de eerste plaats. Dat geldt voor de schaatsliefhebbers, maar ook voor de mensen die het mogelijk maken. Zodra het kan, pakken we het werk op. Een ding is zeker: het wordt een enorme uitdaging om wat momenteel onder die sneeuw ligt weer een beetje in fatsoenlijk ijs te veranderen.”
