Orthopedagoog Ingo Bos laat Isabel Grevelt en Sanne in 't Hof groeien
Als hoofd van Development Team Fryslân ontfermt Ingo Bos zich over de talenten van ons land. Een wereldbekermedaille van Isabel Grevelt en een rappe Sanne in ’t Hof bewijzen dat hij in zijn debuutseizoen op de goede weg is, gesteund door zijn achtergrond in de orthopedagogiek.
Foto : Neeke Smit
Als schaatsduitser vertrok Ingo Bos in 2006 naar onze oosterburen om zijn schaatscarrière een impuls te geven. Drie jaar later zwaaide hij af om zich te focussen op zijn maatschappelijke loopbaan. Eerst als gymdocent op een middelbare school, vervolgens als orthopedagoog, waarbij hij jongeren begeleidde die in hun ontwikkeling geremd worden door psychische problemen of leerstoornissen.
De schaatssport is Bos nooit uit het oog verloren. Na het trainen van de Groningse shorttrackers kwam hij terecht bij de langebaanploeg van het KNSB Talent Team Noord. Toen Henk Hospes vorig jaar afscheid nam als trainer van Development Team Fryslân, werd de 38-jarige Bos gevraagd om dat gat op te vullen. Met zijn ervaring als schaatser, coach en orthopedagoog was hij de geschikte kandidaat.
Hoe draagt zijn achtergrond bij aan de ontwikkeling van de talenten? “Ik heb oog voor het sociaal-emotionele. Het is lastig om dat in concrete daden te omschrijven, maar als de atleet met een probleem zit, dan weet ik ze snel en goed door te verwijzen. Of soms kan ik het zelf oplossen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat iedereen kan zijn wie die is in het team. Ik probeer mijn steentje bij te dragen aan de veiligheid,” licht de orthopedagoog toe.
Voor Bos voelde het eerste grote toernooi, het World Cup Kwalificatietoernooi (WCKT), aan als een examen. “In zo'n weekend draait het erom hoe goed mijn team is. Dat vond ik wel spannend. Hoe pakken mijn schema’s uit? Ik doe het op mijn manier, aan de methodes van Henk Hospes waren de rijders gewend. In de voorbereiding heb ik veel met hem gesproken, maar uiteindelijk moet ik het zelf doen. Op de 500 meter vrouwen stond bijna iedere rit iemand van ons team aan de start. Elke keer vroeg ik me weer af hoe de schaatsster het zou doen. Als het dan goed gaat, geeft dat toch wel een kick. Nu sta ik er al met een geruster hart. Zoals we het nu doen, werkt blijkbaar.”
Hoewel Isabel Grevelt en Sanne in ’t Hof goede resultaten hebben neergezet dit seizoen, geeft dat niet de meeste voldoening voor de Groninger. “Dit is een belangrijke levensfase voor mijn sporters: gaan ze doorbreken of nemen ze de afslag naar een maatschappelijke carrière? Daarin zoeken we samen naar de balans om er het maximale uit te halen. Dat vind ik heel tof, haast interessanter dan coachen op een World Cup. Natuurlijk is dat heel mooi, maar ik doe het niet om daar op de kruising te staan. Het proces van die jonge sporters, hoe zij met hun sport omgaan, daar word ik blij van.”
Een onderdeel van dat proces is dan voor enkelen de stap naar de Nederlandse top zetten. Isabel Grevelt beleeft dit seizoen haar doorbraak, tijdens haar tweede wereldbeker pakte ze al een medaille op de 1000 meter. “Die groei van Isabel verbaast me niet, wel hoe snel het gaat. Dat ze zich even plaatst voor de World Cups en daar ook nog goed presteert. Hoe ze vanuit een redelijk beschermde setting in de luwte ineens zulke goede resultaten behaalt.”
Grevelt ging van hoogtepunt naar hoogtepunt, maar dat kostte de Pettense ook een hoop energie. Begin januari eiste de emotionele rollercoaster zijn tol bij de 20-jarige sprintster. “In haar juniorentijd is Isabel naar St. Moritz geweest voor de Jeugd Olympische Spelen en ze is bij het testevent in Beijing geweest. Dat waren evenementen waar ze ervaring op heeft kunnen doen, maar dat is andere koek. Nu staat ze in de spotlight, NOS erbij, een vol Thialf. Podium rijden op een World Cup is een wereld van verschil.”
Een emotionele rollercoaster. | Foto : Soenar Chamid
Bos vervolgt: “De reis naar Calgary voor de wereldbekers maakte veel indruk op haar. Nu was de kalender zo vol dat ze daarna gelijk door moest naar het NK Sprint en vervolgens de reserveplek in Hamar. Dan verruim je die tijd nog veel meer.” Bos hielp zijn pupil door het probleem te erkennen, te normaliseren. “Het is hartstikke zwaar, maar dat geldt voor al die toppers. Iedereen heeft even tijd om tot zichzelf te komen nodig. Alleen hebben de ervaren schaatsers het vaker meegemaakt en zien ze het aankomen.”
Grevelt luchtte haar hart en koos er dus bewust voor om haar verhaal te delen. “Ik vind het mooi dat ze open is en zich kwetsbaar durft op te stellen. Ze geeft een inkijkje in wat de andere kant van de medaille is. Best waardevol”, aldus haar coach. Al geeft hij toe dat het zoeken is naar de juiste balans. “Ik denk ook dat het goed is om op een gegeven moment in te schatten wat wel handig is om te vertellen en wat niet. Niet alles hoeft open te zijn. Interviews geven is onderdeel van het leerproces.”
Op de 1000 meter heeft Bos met Grevelt een ijzer in het vuur voor een WK-ticket, maar ook op de langste afstand bij de vrouwen heeft hij een geïnteresseerde: Sanne in ’t Hof. De voorbereidingen op haar WCKT verliepen moeizaam, waardoor ze alleen in Calgary een wereldbeker over 5000 meter mocht schaatsen. Daar zette ze de snelste tijd van de dag neer, zij het in de B-groep. “Sanne is vrij constant goed. Ze kan de concurrentie aan met Irene Schouten, maar die versla je niet zomaar”, oordeelt Bos.
Kan In 't Hof een bedreiging vormen voor Schouten? | Foto : Eigen foto
“Als je kijkt naar het verloop van haar seizoen is ze wel kanshebster. De enige matige race was de drie kilometer tijdens het WCKT. Toen ging ze te hard van start. Dat was jammer, anders had ze meer World Cups mogen rijden.” Bos haalt de marathon in Heerenveen aan. “Sanne stond daar als training aan de start. Ik ben niet goed in het coachen van marathons, de enige opdracht die ik haar meegaf was op kop rijden of achteraan, zodat ze niet zou vallen. Sanne was weggesprongen, Schouten moest haar terughalen. Het lukte haar niet om het gat dicht te rijden. Een vette krachtmeting.” Wegens de teambelangen is het moeilijk om aan te geven of het Schouten aan de kracht ontbrak of dat ze een andere tactiek had, maar het laat wel zien dat In ’t Hof in vorm is.
Naast deze twee vrouwen heeft Bos een groep vol talenten, die ook hun kansen willen grijpen op nationale toernooien. Daarom vindt de coach het onbegrijpelijk dat schaatsers niet beide omlopen van de 500 meter willen rijden, omdat ze het slechts als opwarmertje gebruiken voor de middellange afstanden. “Er zijn maar twintig deelnemers op zo’n NK. Als je kijkt naar het niveau, is dat best weinig. Daarom vind ik dat je het niet kunt maken om na de eerste af te zeggen. De intentie van alle deelnemers moet zijn om beide te rijden. Bij het WCKT zag je dat drie ritten achter elkaar een schaatser alleen aan de start stond (door afzeggingen van Kai Verbij (liesblessure), Thomas Krol en Louis Hollaar, red.). Zonde van het niveau van het speelveld. Je moet meer mensen dan toevoegen of daar afspraken over maken.”
