Na zes nationale titel, met overwinningen die ook dit seizoen altijd meer dan overtuigend zijn, was Irene Schouten vooraf topfavoriete van de buitencategorie, met Marijke Groenewoud als potentieel goed gezelschap op het podium, wellicht aangevuld met Maaike Verweij of Arianne Pruischer. Maar dat was niet naar de zin van de vrouwen van BDM/BTZ. "Het peloton wordt een slagveld, dus we moeten goed gepositioneerd bijven en fit richting de finale gaan", zo gaf Kooistra vooraf het voorspelbare deel van zijn strategie prijs.
Met klassementsleidster Esther Kiel had hij een troef in handen, die in haar huidige vorm het de vrouwen van Team Albert Heijn-Zaanlander nog enigszins lastig zou kunnen maken. En het podium halen zou dan helemaal mooi zijn. "Ik vind het helemaal prima omstandigheden voor mij. Dat ligt onze ploeg wel, we zijn alle vier hartstikke sterk, dit is niet slecht voor ons", zei ze vooraf.
Wat ze niet wisten, was dat Irene Schouten bepaald niet fit was, al was Kooistra scherp genoeg om toch ook met dit scenario rekening te houden. "Ook dat zijn mensen, die kunnen ook een mindere dag hebben", zei hij vooraf nuchter. En inderdaad, de olympisch kampioen had na de kerst een flinke verkoudheid opgelopen, maar was zo gebrand op een zevende overwinning op rij, dat ze besloot te starten. Zonder de echte power van Schouten werd het een koers die maar langzaam op gang kwam, ondanks verschillende plaagstootjes uit het peloton. Halverwege de koers kwam er toch een kopgroep weg, die de staart van het peloton tot 50 meter naderde.
Team Van Ramshorst kraakt tegenstanders , Britt van Wees wint bij de neo-senioren
Een sloopkoers, daar hoopten ze op bij Team van Ramshorst en een sloopkoers werd het. Met een harde wind op kop, met zacht ijs dat al na 15 ronden aansloeg én met een ploeg die vanaf het begin de knuppel in het hoenderhok durfde te gooien. Sofia Schilder probeerde het gelijk aan het begin van de koers al, maar toen Britt van Wees en Janne Berkhout wegreden kraakte het peloton. Het tweetal kwam rond, maar kreeg nog een aantal rijders mee. Reden om dus vol door te trekken. Ditmaal was het Sofia Schilder die meeging met de ijzersterke Britt van Wees.
Het is eigen aan Team Van Ramshorst, de aanval zoeken en de koers hard maken. "We hebben drie meiden die alle drie kunnen winnen. Het gaat erom als team de juiste situatie te creëren en dat is gelukt", zegt een trotse ploegleider Martin van de Pol na afloop. "Zonder aanval was dit niet gebeurd", zegt de trotse winnares, omhangen met de krans en het felbegeerde rood-wit-blauw na afloop. "Geen twijfel, gewoon doorrijden. Ik was blij dat het mooi hard waaide, dat was wel lekker, dat is goed voor de koers." In de sprint om de tweede plek liet de ploeg zich nogmaals gelden. "Janne wordt tweede, Sofia net vierde, mooier kan bijna niet", glunderde Van de Pol na afloop.
Toen vonden de vrouwen van AH-Zaanlander het welletjes en trokken de gaskraan open. Het grootste slachtoffer? Dat was Esther Kiel, die volledig opbrandde, na een ultieme poging die ronde alsnog te pakken. "Ik zag dat we Esther gingen dubbelen en dacht: hier moet ik blijven zitten", vertelt Merel Bosma na afloop."Ik zat ook nog met Ineke. Een van ons moest gewoon achter Irene blijven zitten. Ik hoorde al van de zijkant: Merel, blijf zitten, blijf zitten. De laatste dertig ronden dacht ik alleen maar: jij gaat die kont van Irene niet meer kwijtraken."
"Ineke en ik zouden tot diep in de finale gaan aanvallen, mocht het haalbaar zijn en Esther zou met Els (Elsemieke van Maaren red.) de plek achter Irene verdedigen", vertelt Merel over het aanvankelijke plan. "Ik dacht: ik ben hier vandaag meesterknecht. Ik moet zorgen dat die meiden van AH-Zaanlander moe worden. Maar dan valt Esther weg en vervolgens Els ook en moet ik het zelf doen."
Intussen zat Schouten helemaal niet lekker, "ik miste power", gaf ze aan en moest zich noodgedwongen schikken in een passieve rol. Toen een sterke kopgroep op driekwart ronde kwam, moest ze de sprong wel wagen, wilde ze nog wat in de wedstrijd betekenen. "Ik heb heel effies gedacht: dit ga je niet menen! Nou ben ik hier en dan ga ik 'm niet winnen. Dus ik moest die driekwart ronde in m’n eentje dichtrijden." Hoe dat voelde? "Vervelend", antwoordt ze grijnzend met een flink verkouden stem.
Ze kwam erbij, want ze was erop gebrand het zevental nationale titels van Arjan Stroetinga te evenaren, zo vertelt ze. En ze kwam er niet alleen bij, ze deed vervolgens wat iedereen van haar verwachtte: ze won de race, op de voet gevolgd door Marijke Groenewoud en een uitzinnige Merel Bosma. "Ik had niet gedacht dat ik vandaag derde zou worden. Ik had wel verwacht dat Irene zou winnen en Marijke tweede zou worden. De koers liep alleen heel anders. In de finale dacht ik: gewoon hier blijven zitten, dan word je derde. Ik besef het nog niet helemaal, supermooi."
De uitslag van de Topdivisie vrouwen.