‘JIJ HEBT DE WITTE UIL GEZIEN, DUS DIT GAAT JE GELUK BRENGEN’
“Twee wereldkampioenschappen springen er voor mij uit. Het WK Allround in Hamar in 2004 was heel bijzonder, omdat mijn vader drie maanden daarna overleed. Het WK Afstanden in 2009 is een grappiger moment, maar heeft indirect ook met mijn vader te maken…
De week voor dat WK hadden we nog een wereldbeker in Salt Lake City. Hier werd ik vijfde of zesde. Ik durfde toen niet heel diep te gaan, omdat ik alle pijlen had gericht op de mondiale titelstrijd. Ik baalde er ontzettend van dat ik het lef niet had. Eenmaal in Vancouver weet ik nog dat de meiden met wie ik daar was, zoals Ireen Wüst, Marrit Leenstra en Paulien van Deutekom, allemaal iets hadden en niet lekker in hun vel zaten. Ik had zoiets van: kom op zeg, het WK staat voor de deur, huppatté! Vervolgens was er even een relaxmomentje. Ik riep: hé, een vogel! Waarop zij zeiden: ‘Ja ja, jij ziet ze vliegen’. Ik merkte dat ik vanaf dat moment heel gefocust was en besefte dat ik juist wél lekker in mijn vel zat, dus ik wilde niet in het negatieve meegaan. Ik kwam daar met een missie. Knop om en gaan.
Even later had ik een interview bij de NOS met presentator Mart Smeets. We kregen het erover dat ik een uil gezien had, want dit beestje was hot news. Er waren dierenbeschermers die pretendeerden dat het WK niet door kon gaan, omdat het een beschermde diersoort was. Hij zat boven in de nok van het stadion en keek op ons neer.
De Olympic Oval in Vancouver was nieuw gebouwd voor de Olympische Spelen een jaar later. Het ijsstadion bleek een bijzondere bewoner te hebben: die witte uil met een oranje en bruine bies, ook wel sneeuwuil genoemd. Waarschijnlijk was het beestje bij de bouw van de ijsbaan naar binnen gevlogen. Tijdens één van de trainingen voor het WK heb ik dus dat uiltje zien vliegen.
Na het interview zei Mart tegen mij: ‘Dit is een teken van je vader. Ik denk dat hij het is. Jij hebt hem gezien, dus let maar op. Dit gaat je geluk brengen.’ Ik moest daar wel een beetje om lachen natuurlijk, maar ik vond het heel mooi dat hij dit zei. Mart en ik hadden een speciale band in die tijd. Hij wist van het verlies van mijn vader en leefde mee.
Na die ene keer heb ik de uil niet meer gezien. Ik was totaal niet bijgelovig, totdat hetgeen gebeurde dat Mart voorspelde: ik werd daar wereldkampioen op de 3000 meter! Na de wedstrijd kwam hij naar me toe en zei: ‘Zie je wel!?’ Vervolgens gaf hij mij een cadeautje: een witte uil als knuffel. Ik heb deze goed bewaard en tussen verschillende prijzen staan als bijzonder aandenken. Hier mag niemand aankomen. Deze is heilig voor me.”
