Balen, shitmomenten, te makkelijk er over denken…. Zomaar wat woorden die hij in zijn nabeschouwing van een minuut of zeven liet vallen. “Ik kan wel kwaad worden om bepaalde situaties, maar ik bespreek ze liever. Valpartijen, penalty’s: zo zonde allemaal, en het meeste gebeurde omdat het net verkeerd afliep.” Kerstholt haalde de schuiver aan van Xandra Velzeboer, in de halve finale van de 1500 meter, waarbij ze bovendien een penalty kreeg (net als Yara van Kerkhof, red.). Drie keer probeerde ze buitenom te vliegen bij de Koreaanse Choi Minjeong, alle pogingen mislukten. Vervolgens ging ze naar binnen, schoof als nummer twee in het rijtje aan, precies op het moment dat de Amerikaanse Kristen Santos zich naast haar meldde in de bocht. Contact was niet meer te vermijden. Straf voor Velzeboer, einde medaillekans.
“Het had ook een penalty kunnen zijn voor Santos, dachten wij. Niet dus. Vreselijk irritant”, mopperde hij, die laatste opmerking alweer betrekkend op de volgende tegenvaller: de blessure die zich bij Jens van ’t Wout openbaarde na de finale op de 1500 meter. Op weg naar een zeker lijkende medaille, plus mogelijk ook een voor Friso Emons die in het spoor schaatste van de jonge import-Fries, prikte er een schaatspunt te diep in het ijs. Van ’t Wout jakkerde tierend en met vertwijfeld zwaaiende armen de kussens in, overigens voor de tweede keer deze wereldbeker. Van die woede over zijn onnodige slippertje was al vlug niets meer te bespeuren. “Kan gebeuren. Dit is shorttrack. Ik reed goed. Had ik dat foutje niet begaan, dan zou ik om zilver of brons hebben gestreden”, aldus Van ’t Wout.
Brons voor TeamNL op de mixed teamrelay
Op de mixed relay zijn de Nederlandse shorttrackers in de World Cup eindelijk van de nul verlost. dat wil zeggen: in Dresden mocht er een ploeg zich melden voor de huldigingsceremonie. Dat was een leuke gewaarwording, na een vijfde plaats in Montréal, een vierde in Salt Lake City en achtereenvolgens een zesde en vierde positie in Almaty. Het kwartet dat in de finale opdraafde (Suzanne Schulting, Xandra Velzeboer, Melle van 't Wout en Itzhak de Laat), had ook even uitzicht op meer dan het brons. De Italianen, verrassend winnaar van de teamdiscipline, en de Koreanen hielden echter in het zicht van de finish de deur vakkundig dicht voor slotrijder De Laat.
“Twee keer onderuit! Dát zie je al zelden bij hem”, meende Kerstholt. "Maar nu zit-ie bovendien met een lies, degene in ons team bij de mannen die dit jaar de prijzen pakt. Ik baal ervan dat hij net te gemakkelijk ging schaatsen, met amper drie ronden voor de boeg. Hij zag Friso voor zich uit rijden, dacht of wist natuurlijk ‘daar ga ik zo omheen’. Als je er zo makkelijk over denkt, met wereldtoppers uit Korea en Italië om je heen, dan weet je dat ze komen. Onbenulligheid en gebrek aan scherpte”, zo typeerde hij de aaneenschakeling van incidenten die Oranje op het altijd lastige pad naar de wereldmedailles trof.
Die conclusie maakte zijn sombere bespiegeling direct weer wat lichter; voor de echt opgewekte noten moest je bij – uiteraard – kampioene Suzanne Schulting zijn. Gekscherend tot de redder des vaderlands gebombardeerd, ze kon ermee instemmen, al wees ze erop dat ook zij behoorlijk hard over het Dresder ijs was geschoven in de kwartfinale van de 1000 meter. Met een drukverband om een pijnlijke, gezwollen enkel, en enkele pijnstillers hoopte ze voldoende op te knappen voor zondag. “Bij het schaatsen had ik nergens last van, dus het lijkt mee te vallen. Dit hier”, en ze wreef over een paar nauwelijks zichtbare schrammetjes op een wang, is wat minder”, sprak ze, alsof ze bang was dat haar uiterlijk eronder te lijden had.
Wel gewoon weer goud op haar discipline. De zevende dit seizoen, een nieuw record voor haar in de World Cup. Dat gaf in elk geval al extra cachet aan dit seizoen; het vooruitzicht dat ze volgende week in Dordrecht een nieuwe relikwie van de internationale schaatsunie ISU kan winnen – de Crystal Globe - hield de Friezin meer bezig. Bij die bokaal, het idee ervan is ‘gepikt’ van het alpine skiën, hoort een bedrag van 20.000 euro per persoon voor de beste rijder en rijdster. Op basis van haar uitslagen kan Schulting nu al bijna juichen, omdat haar voorsprong op de Canadese Courtney Sarault geruststellend is te noemen. “Is toch mooi, een klassementje winnen in eigen huis. Houd ik van, uitreikingen.” Dat geld vindt ze leuk, maar het is de strever pur sang vooral te doen om de koppositie in de ranking. “Ik wil volgend seizoen weer nummer 1 op mijn helm hebben staan. Die eer is deze winter voorbehouden aan Choi Minjeong, winnares in Dresden van de eerste 1500 meter.
Wie zich evenmin in de JoyNEXT Arena liet vellen door een bui van neerslachtigheid, was Friso Emons. Hij had tijdens de 1500 meter het podium in zijn vizier, maar sneuvelde toch. “En dat zit me dwars: weer vierde, zo gaat het vaker dit jaar”, sprak de Tilburger, wiens tactisch plan in zijn halve finale en de eindstrijd erg overeenkwam met dat van Jens van ’t Wout. “Oprecht hè, we hebben niets afgesproken. Ik denk eerder dat het komt doordat we beiden deze afstand onderhand heel goed onder de knie hebben en zo perfect weten wanneer het moment is om aan te vallen. Jammer genoeg zette ik mezelf op twee ronden van de streep ‘stil’, terwijl me dat juist allang niet meer overkomt. Ik voel dat ik dicht in de buurt ben van medailles. Kijk, vierde in zo’n veld van wereldtoppers is niet slecht hè. Wat we doen, is soms schaken op een heel hoog niveau. Daarom ben ik best trots op mijn prestatie.”
De uitslagen van de eerste finaledag staan hier.