In de herkansingen van zaterdagmorgen kan met name Kay Huisman wel een paar opstekers gebruiken. De Monsternaar rijdt gretig, maar vergaloppeert zich daardoor ook gemakkelijk in zijn races. Typerend voor zijn bewijsdrang waren de pirouette en daar achteraan de val op de 1000 meter in de heats. Tijdens de voorronde nam hij te weinig initiatief en mocht hij van geluk spreken dat er elf tijdsnelsten van twaalf manches die op de derde plaats finishten, door mochten naar de heats.
Huisman (foto boven) had er duidelijk van geleerd. Hij werkte zich in zijn heat via een paar handige manoeuvres op tot de tweede stek, die voldoende zou zijn om de kwartfinales te bereiken. Op anderhalve ronde van het einde bleef hij echter met een schaatspunt in het ijs steken, zo zijn verder goede optreden verknallend. Op 500 meter kwam hij niet langs de drie rijders voor hem en dat betekende zijn tweede herexamen van de dag.
Sjinkie Knegt mag op de 1000 meter opnieuw bewijzen dat hij het hoofdtoernooi waard is. Zijn eerste rit van de dag (ook de openingsrace van deze World Cup) verliep crescendo, al waren de tegenstanders daar ook naar. Ook de opponenten in de ronde richting kwartfinales hoefden eigenlijk geen probleem te zijn. Na een chaotische race met veel positiewisselingen passeerde de Schicht van Bantega – die al vroeg het vaantje streek – als vierde de streep: veroordeeld tot de energieverslindende tussenronden.
Dat zou Jens van ’t Wout niet zo erg hebben gevonden, als zijn naam aan de tombola op de 500 meter zou worden toegevoegd. De Nederlandse smaakmaker in de vorige World Cups gleed echter al in de voorronde, soeverein leidend in zijn groep, onderuit en was meteen uitgeschakeld.
Wie eveneens viel, maar dat nog niet hoefde te bekopen met een vroegtijdig einde, was Yara van Kerkhof. Ze crashte op de eerste 1500 meter-kwalificatie (er waren er twee vrijdag) door een voor haar over het ijs glijdende tegenstandster. Omdat ze wat te ver achter in de pack schaatste, was er geen sprake van advanced, oftewel vrije doorgang naar de halve finales.
Klapper van jewelste: voer voor nieuwe discussie over veiligheid?
Het was niet overdreven druk in de JoyNEXT Arena, maar na de klapper die de Italiaan Pietro Sighel en Oleh Handei uit Oekraïne maakten in hun heat op de 500 meter, leek het een moment alsof de hele hal al was verlaten. Muisstil keek iedereen verschrikt naar het tafereel in de bocht na de finish, waar Sighel voorover en bewegingloos op het ijs lag en zijn Oost-Europese tegenstander trekkebenend van de plek des onheils probeerde weg te komen.
De twee hadden elkaar bij het lichamelijk contact in het heetst van de strijd uit evenwicht gebracht, waardoor er geen houden meer aan was geweest. Met grote snelheid gleed eerst Sighel de kussens is, direct gevolgd door Handei die vol op de Italiaan botste. Een begeleidster van de Italiaanse ploeg had onmiddellijk door dat de impact van de schuiver gigantisch was, want op de plek van de crash zijn de veiligheidsvoorzieningen net wat minder. Niet overal om de baan, normaliter in gebruik als ijshockeyveld van de Dresdner Löwen, is dezelfde hoeveelheid stootkussens aangebracht.
De reden: aan beide korte zijden staat de helft van de (keiharde) ijshockyboarding er nog. Daarvoor staan weliswaar kussens, maar door de wand erachter kan er niet worden ‘doorgeveerd’ wanneer er shorttrackers de bocht uitvliegen. Elders langs de piste is sprake van een hybride boarding, oftewel een afscheiding die geheel wordt gevormd door kussens die de klappen opvangen en tegelijkertijd bij een crashende rijder door de klap achteruitschuiven. Dat heeft een meer schok dempende werking.
De medische dienst handelde snel. Zowel Sighel als Handei moest naar het ziekenhuis, waar gelukkig onderzoek uitwees dat het duo geen zware blessure had opgelopen. Het zou geen kwaad kunnen wanneer de organisatie en de internationale schaatsbond de moeite nemen het hele voorval nog eens te bekijken. Het zou wellicht kunnen leiden tot een nieuwe discussie over de ‘afrastering’ van een shorttrackbaan, waarbij dikwijls om geld te besparen slechts een deel van vaste wand tijdelijk wordt vervangen door voldoende stootkussens…. En dat is meestal niet de beslissing die de veiligheid van de atleten ten goede komt....
Met nog vier finaledagen te gaan (twee in Dresden, en twee volgende week in Dordrecht) valt er nog genoeg eremetaal te rapen. Een blik op de medaillestand na de vier World Cups die zijn verreden (Montréal, Salt Lake City, Almaty 1 en 2) leert in elk geval dat grootmacht Korea onmogelijk te achterhalen is. De Aziatische prijsvechters legden al beslag op 43 plakken. In Montréal hield formatie uit het verre oosten meteen ongelooflijk huis: veertien medailles, waar Nederland en Canada al zeer behoorlijk scoorden (beide zes). Vervolgens stopte de teller op tien in Salt Lake, twaalf tijdens het eerste weekend in Kazachstan en viel de opbrengst een week nadien wat tegen, al bleek het nog steeds het hoogste aantal van alle deelnemende landen. Canada heeft intussen 25 medailles, TeamNL mag trots zijn op de twintig onderscheidingen: veertien goud, vier zilver en twee keer brons.
De uitslagen van de eerste dag in Dresden staan hier.
